Lees ook:

Flip, de mascotte van BordspellenCafe. Een otter met een blauwe sjaal.

Over BordspellenCafe.nl

Bordspellencafe.nl is een digitale haven voor bordspelenthousiastelingen. Ons doel: jou voorzien van diepgaande reviews, interviews, en bruisende blogs waar zowel doorgewinterde spelers als nieuwkomers iets aan hebben. Ontdek de nieuwste spellen, deel ervaringen en vier de rijke diversiteit van bordspellen. Bordspellencafe.nl nodigt iedereen uit om aan boord te komen en de dobbelstenen te laten rollen!

Wilmot’s Warehouse – een coöperatieve goocheltruc

Geschreven door Yorom

Gepubliceerd op januari 28, 2025
Yorom, zittend naast de doos voor Wilmot's Warehouse.

CMYK Games is een uitgever die je kan vertrouwen. Eigenzinnige producties, spellen die laten zien dat ze een goed oog hebben voor wat nou echt leuk is (zoals Monikers en Spots), en artwork om je lippen bij af te likken. En toch was ik huiverig toen ik hoorde dat ze een bordspel gingen maken van Wilmot’s Warehouse, een hele kleine indiegame waarbij je een warenhuis moet beheren. Hoe kan je daar nou een spel van maken? Kan dat überhaupt wat worden, of is dit de eerste echte misser van CMYK? Het was dus tijd om de proef op de som te nemen. Was Wilmot’s Warehouse een openbaring, of hadden ze deze beter achterin het magazijn kwijt kunnen raken? Laten we een kijkje nemen!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wilmot's Warehouse, met de inhoud van de doos ervoor uitgestald.
Wilmot’s Warehouse \ foto: Yorom

Hoe speel je Wilmot’s Warehouse?

Wilmot’s Warehouse heeft een pitch die, in ieder geval aan mij, lastig te verkopen is. Je moet namelijk proberen om 35 tegels die ondersteboven op het speelbord liggen, binnen vijf minuten zonder fouten te maken terugvinden. Klinkt lastig? Gelukkig maar dat je het niet alleen hoeft te doen. Je gaat namelijk in samenwerking met je medespelers die tegels één voor één op het bord neerleggen. De bedoeling is dan ook dat je de tegels die bij elkaar in de buurt liggen met elkaar gaat associëren. Er zit echter wel een addertje onder het gras – het hoofdkantoor kijkt namelijk mee.

Aan het begin van het spel maak je vijf stapels met zeven tegels, waarop je ook een kaartje legt met een “suggestie” van het hoofdkantoor. Dit zijn, op z’n zachtst gezegd, halfgare ideeën die je leidinggevende heeft om je “efficiënter” te laten werken. Deze opdrachten zijn zeer divers, en zijn er allemaal op berust om het proces van tegeltjes onthouden te bemoeilijken. Je gaat dus, tijdens het spelen, één voor één tegels bekijken, associaties creëren en dan de tegels op het bord plaatsen. Als alle tegels liggen, krijgen alle spelers kaartjes met daarop alle tegels die in het spel zitten. Je werkt dan samen om alle tegels zo snel mogelijk weer terug te vinden. Is iedereen klaar, dan kijk je hoeveel tijd het heeft gekost en of er fouten zijn gemaakt. Je uiteindelijke tijd is dan ook je uiteindelijke score. En dat, in een notendop, is Wilmot’s Warehouse!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Twintig tegels uit Wilmot's Warehouse, uitgestald op het bord. Dit zijn twintig abstracte tekeningen waar spelers een betekenis aan moeten geven.
Wat zie jij hierin? | foto: Yorom

Wat is daar bijzonder aan?

Geheugenspellen hebben een slechte reputatie onder hobby-bordspelers. Je krijgt al snel vergelijkingen met Memory, of anders met spelelementen uit andere spellen waar mensen (zoals ik) ongelukkig van worden. Wilmot’s Warehouse laat echter zien dat spelen met geheugen ook heel leuk kan zijn. De ontwerper van Wilmot’s Warehouse heeft in die zin een vergelijkbare judoworp gedaan als de ontwerpers van The Crew. Het blijkt dus dat spelmechanieken die uit de mode geraakt zijn ineens weer helemaal tot leven kunnen komen wanneer je ze koppelt aan een coöperatief spel – vooral ook als dat spel heel goed in elkaar zit. Wilmot’s Warehouse is een goed voorbeeld van die design ethos, en van het feit dat je bereidwillig moet zijn om dingen toch nog eens een kansje te geven.

Net als Trio en That’s not a hat is dit spel daarnaast ook bij veel doelgroepen te gebruiken. Inmiddels heb ik het met allemaal verschillende mensen gespeeld – van serieuze gamers tot mijn schoonfamilie. Het voordeel is dan ook dat Wilmot’s Warehouse makkelijk op te pakken is, terwijl de “puzzel” ook wel echt uitdagend is. De spelmechaniek is dan ook niet zo ingewikkeld, waardoor je al snel kan gaan spelen met het centrale idee – het bedenken van die associaties. Daardoor is het spel heel flexibel; serieuze spelers kunnen zich volledig richten op het spel zo snel mogelijk winnen, en families kunnen zich vooral richten op het maken van verhaaltjes. Echt top!

Daarbij denk ik ook dat de verschillende manieren waarop je elke ronde moet spelen echt een goudmijn zijn. Daarmee doel ik op die “ideeën van het hoofdkantoor”. Ik had in eerste instantie mijn gezonde twijfels, aangezien het spel me al moeilijk genoeg leek. Waarom moet ik dan nu ook nog allemaal andere dingen gaan doen die het nóg moeilijker maken?! Niks bleek minder waar – die opdrachten blazen echt nieuw leven in een format wat anders al snel eentonig aan zou voelen. Je weet ook gewoon niet goed wat je te wachten staat! De meest onschuldige die ik gezien heb, zei dat iedereen van plek moest wisselen. Niet zo erg, maar wel interessant. Maar weet je wat ruig is? Alleen maar woorden mogen gebruiken die met een W, I, L, M, O of een T beginnen. Ik dacht dat ik dood ging joh. Voor iemand die een taal heeft gestudeerd, ben ik legendarisch slecht in spellen. Ik heb zelden met zoveel weemoed een spel zitten doen, omdat ik er gewoon niet in slaagde om überhaupt woorden te bedenken. En het was fantastisch! Hoogtepunt van mijn avond, die ronde. Niet alleen zorgen de opdrachten ervoor dat het spel levendig blijft, maar ze doen ook iets veel belangrijkers; ze maken het spel memorabel. En dat is eigenlijk een klein stukje magie.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Vier stapels met "week tegels" uit Wilmot's Warehouse. Bovenop elke stapel ligt een kaartje, met een "idee van het hoofdkantoor"
Uh-oh, ze hebben weer een idee. | foto: Yorom

Remember me

Ik heb tijdens mijn master een jaar lang onderzoek gedaan naar hoe mensen dingen onthouden. Niet per se hoe je geheugen werkt, aangezien dat niet echt binnen het onderwijs past, maar wel naar technieken die je kan gebruiken om informatie in je langetermijngeheugen te krijgen. En holy moly, Wilmot’s Warehouse doet alles goed. Ik zou duizenden woorden kunnen schrijven over alle slimme dingen die Wilmot’s Warehouse doet om je te helpen met dingen herinneren, en dus heb ik dat ook gedaan. Hier, om precies te zijn. Het lange verhaal kort is dat de makers (bewust of onbewust) heel goed zijn geweest in inductief aan je leren hoe je brein graag dingen onthoudt, en daarna geven ze je een praktisch middel om daarmee te oefenen. Echt heerlijk. Ik hou ervan.

Het resultaat daarvan is dat je, als je zou willen, hele potjes Wilmot’s Warehouse kan onthouden. Ik heb voor de grap geprobeerd om oude potjes Wilmot’s Warehouse te reconstrueren, en tot mijn verbazing lukt dat beter dan je zou denken. Inmiddels heb ik Wilmot’s Warehouse een handjevol keren gespeeld, waardoor de potjes nu wel een beetje samen beginnen te smelten. Ik heb echter wel een moment genomen om een potje een week later te reconstrueren, en ik was heel prettig verrast toen het me zonder al te veel moeite lukte. Ik denk, nogmaals, dat het goed laat zien hoe sterk de memorisatietechnieken die je aanleert tijdens het spelen van Wilmot’s Warehouse zijn. Dat het dingen zijn die je, als je zou willen, in het dagelijks leven toe kan passen. En dat vind ik eigenlijk wel echt iets moois.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De achterkant van het speelbord van Wilmot's Warehouse. Hierop staan een groot aantal abstracte tekeningen
Hoe mooi is dit?! | foto: Yorom

Ongemakkelijke gesprekken

Ook Wilmot’s Warehouse heeft echter z’n kanttekeningen. Het kan lastig zijn om overeenkomsten te vinden als je elkaar niet heel goed kent. Dat probleem heb je eigenlijk altijd bij spellen waarbij je gezamelijk iets moet bedenken (denk bijvoorbeeld ook aan ito), maar het maakt het af en toe wel lastig om een goed verhaal te bedenken. Je hebt hiervoor een gemeenschappelijke basis nodig, maar die is soms wel moeilijk te vinden als je op zeer verschillende golflengtes zit. Ik merkte dat het spel dan sneller gaat draaien om compromissen sluiten dan om verhalen verzinnen, en dat moet je ook maar liggen. Het verandert de dynamiek, logischerwijs, en ik denk niet dat het spel daar beter van uit de verf gaat komen.

Het spel schaalt goed, maar de ervaring verandert wel sterk afhankelijk van je speleraantal. Ik heb Wilmot’s Warehouse met bijna alle speleraantallen tussen de twee en de zes gespeeld, en je merkt dat het zwaartepunt bij het spel verschuift naarmate je meer spelers hebt. Het verhaal bedenken is veel makkelijker met twee of drie spelers, aangezien je dan met veel minder andere manieren van denken rekening hoeft te houden. Daartegenover staat dat de eindsprint, het terugvinden van de tegels die je neergelegd hebt, echt een peulenschil is met veel spelers. Het regelboekje heeft op de achterkant een soort scoretabel staan, maar ik zou die persoonlijk met een korreltje zout nemen. Het is nou eenmaal veel makkelijker om een snelle tijd te scoren met veel spelers, ondanks dat het aanleggen van de infrastructuur om daar te komen meer moeite kost.

Als laatste heb ik wat kleine vraagtekens bij de levensduur van dit spel. Ik heb het nu best een aantal keer gespeeld, en ik heb er nog steeds veel lol in, maar ik vraag me af hoe zeer dat komt doordat ik het steeds met andere groepen gespeeld heb. Er is zeker eer te behalen wanneer je het steeds met dezelfde groep speelt, aangezien je dan kan proberen om steeds weer je eigen tijd te verbeteren, maar ik vraag me af of dat leuk blijft. Mocht je dus op zoek zijn naar een spel om honderd keer met dezelfde mensen te spelen, dan weet ik niet of Wilmot’s Warehouse je beste koop is.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Een foto uit het regelboek van Wilmot's Warehouse. Op deze pagina staat "Congratulations, you work here now"
Je kiest je collega’s ook niet altijd uit | foto: Yorom
Review inladen…

Gameplay: Wilmot’s Warehouse speelt soepel weg, grotendeels doordat het simpele regels heeft die je helpen om iets onmogelijks te doen. Ik kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen, en datzelfde geldt voor mijn medespelers.

Speelbaarheid: Wilmot’s Warehouse is ontzettend benaderbaar, en de beurten vliegen voorbij. Strikt genomen zijn er regels voor wie er de leiding heeft op een bepaald moment, maar de gameplay is verder zo licht dat we daar vaak overheen spelen. Echt een topper.

Duurzaamheid: ik geef deze categorie een zeven, omdat ik niet zeker weet hoe leuk het blijft. Ik ben echter hoopvol dat het spel op de lange termijn leuk gaat blijven, vooral ook omdat ik niet kan wachten om dit spel aan andere mensen te laten zien. Het doet gewoon een aantal dingen die ik nergens anders zie, laat staan dat ik ze zo goed uitgevoerd zie als in dit spel.

Interactie: top, top top top. Alle spelers zijn ten alle tijden betrokken, inclusief tijdens de eindsprint aan het einde van het spel. Dit is mijn favoriete soort coöperatie; iedereen is de hele tijd betrokken, maar niemand heeft écht de leiding. Erg sterk uitgevoerd.

Handleiding: Wilmot’s Warehouse heeft waarschijnlijk de beste handleiding die ik ooit heb gelezen. Niet alleen kan je het spel na deze spelregels snel oppakken, maar het leert je ook inductief allemaal techniekjes en maniertjes om in het dagelijks leven dingen te onthouden. Echt super, een schoolvoorbeeld van een goed regelboek.

Wilmot’s Warehouse is een klein meesterwerkje. Een goocheltruc waar je naar blijft kijken, zelfs al weet je hoe het werkt. Er zit toch echt iets magisch in spellen (zoals ito en Wilmot’s Warehouse) waar je op de een of andere manier een soort mindmeld bereikt en in groepsverband een taak moet doen die in eerste instantie onmogelijk lijkt. Het is bij een bank inbreken zonder gezien te worden, of in één keer je rijbewijs halen; op papier onmogelijk, maar in de praktijk blijk je er toch gewoon de vaardigheden in huis te hebben om het te doen slagen. Ik ben zwaar onder de indruk van Wilmot’s Warehouse, ook al weet ik niet zeker of die fascinatie blijft.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Ik blijf toch blij verrast worden door de creatieve manieren waarop spelontwerpers mechanieken gebruiken waarvan ik in eerste instantie dacht dat ik er niet zo dol op was. Dat kon je bij Fliptown en Locus zien als het aankwam op werkwoord-and-write spellen, en nu zie je het bij Trio en Wilmot’s Warehouse bij spellen waarbij geheugen belangrijk is. De les die ik hier voor mezelf uit moet halen, is dat ik dus open moet blijven staan voor speltypes waarvan ik in eerste instantie dacht dat het niks voor me zou zijn. Één van mijn goede voornemens voor dit jaar is dan ook om een 18XX spel te spelen (een genre waar ik angstzweet van krijg als ik eraan denk) en een spel van de Nederlandse uitgever Splotter. Misschien vind ik die spellen ook heel erg leuk!

Ik kan erg lachen om de humor in Wilmot’s Warehouse. Het is een specifiek soort “het kantoor is een hel-dimentie maar we hebben het wel gezellig” humor die ik erg kan waarderen. Deels komt dat ook omdat ik in het onderwijs werk; het bedrijfsleven was sowieso nooit voor mij weggelegd. Maar het komt deels ook zeker omdat het spel niet cynisch is. Tuurlijk, je baas ziet je slechts als een tandwieltje in een apparaat dat voor hun winst moet genereren, maar dat houdt je niet tegen om je werk gewoon heel goed te doen. En daar hou ik van. We erkennen de duistere randjes van het thema, maar tegelijkertijd erkennen we ook dat mensen gewoon voldoening kunnen halen uit het aandeel dat zij leveren. Goed gewerkt, CMYK. Lekker gedaan.

Wat denk jij?

Wat is je favoriete spel met een spelmechaniek waar je eerder op afknapte? Wat is denk je de meest succesvolle bordspeladaptatie van een videospel? Lijkt dit spel je wat, of schrikt de hoeveelheid dingen die je moet onthouden je toch af? Laat het me weten in de comments!

Wilmot's Warehouse cover
Wilmot’s Warehouse \ foto: Yorom

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Bordspel gegevens ophalen…

Bovenbouw docent in het dagelijks leven, maar in mijn vrije tijd zit ik het liefst tussen de bordspellen. Ik hecht veel waarde aan interactie en het spel wat zich boven tafel afspeelt. Qua genre speel ik graag social deduction spellen, trick-takers, eurogames met veel interactie en party spellen met regels voor op de zijkant van een bierviltje. Weloverwogen maar lang van stof.

Bekijk Berichten