Ik heb eerder gezegd dat ik sommige designers als een havik in de gaten houd. Cole Wehrle bijvoorbeeld (van Arcs en Root), en Reiner Knizia (van mijn halve spellenkast). Maar er is ook een Taiwanese designer die ik nauwlettend in de gaten houd. Sinds ik Vegetable Stock en Taiwan Night Market heb gespeeld, kijk ik reikhalzend uit naar het volgende spel van ZongGer, een Taiwanese ontwerper wiens spellen ik eigenlijk alleen op Spiel op de kop weet te tikken. Is Mini Dinosaur weer net zo’n succes als zijn vorige spellen, of wordt deze toch voorbij gelopen door de concurrentie? Laten we een kijkje gaan nemen!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Hoe speel je Mini Dinosaur?

Tijdens een potje Mini Dinosaur ben je aan het wedden op de uitkomt van een dinorace. Er zijn vijf dino’s waar je op kan wedden, en jij wil natuurlijk de meeste winst hebben! Maar hoe doe je dat dan? Aan het begin van het spel krijg je een dikke hand vol kaarten – wel zestien! Acht van die kaarten zijn kaarten waarmee je de dino’s laat bewegen, en de andere acht zijn weddenschappen die je kan afsluiten. Tijdens je beurt mag je een renkaart spelen, of een weddenschap afsluiten. Zodra er vijf renkaarten van één dino zijn gespeeld, is de race voorbij. Die dino is dan de finishlijn over!

Mini Dinosaur heeft echter wel wat kleine addertjes onder het gras. Allereerst het feit dat je de volgorde van de renkaarten die je in je hand hebt niet mag veranderen (net zoals bij Bohnanza of Scout). Dat betekent dat je niet gewoon blind de kaarten mag spelen die je wilt. Daarnaast heb je de weddenschapskaarten, daarvan mag je er maar vier spelen. Twee daarvan mag je dicht voor je leggen (zodat alleen jij weet wat erop staat), maar twee daarvan moet je open voor je leggen. Plus dat je natuurlijk goed moet timen wanneer je een kaart speelt; ga je toch voor de weddenschap, of laat je die dino een stap nemen zodat je tegenstanders geen weddenschappen meer kunnen spelen? Toch wel grote vragen voor zo’n klein spel!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat is daar bijzonder aan?

De energie aan tafel bij dit spel is echt top. Ik moet sterk denken aan Camel Up, of aan Vegetable Stock; dat zijn ook spellen waarbij spelers lekker guitige zetten kunnen doen. Mijn favoriete manier om een potje Mini Dinosaur te starten, is door blind een weddenschap te spelen. Geen idee of het me gaat lukken, maar het voelt heel lekker als het wel lukt! Het spel neemt zichzelf niet al te serieus, waardoor spelers zichzelf (en het spel) ook minder serieus nemen. Mensen zijn dus al gauw bezig met leuke moves doen, in plaats van elk puntje uit elke kaart te persen.

Het is verder ook chaotisch genoeg, zonder dat je daadwerkelijk alle controle kwijt bent. Je moet je dino’s in een vaste volgorde spelen, wat je keuzevrijheid zeer beperkt. Daarnaast heb je ook deels geen idee waar je tegenstanders voor aan het spelen zijn, dus weet je ook niet zeker of het spelen van een renkaart goed of slecht is. Maar, er is wel wat controle. Je kiest zelf waar je punten voor scoort, of je kaarten wil afleggen, en de spelers hebben het einde van het spel volledig in handen. Mini Dinosaur voelt daardoor al snel aan alsof je op een slee zit die keihard een berg af gaat; je gaat sowieso naar beneden, maar je kan net genoeg sturen om onderweg de bomen te ontwijken. Daar hou ik van als ik een filler aan het spelen ben, aangezien het spel dan altijd naar een conclusie toe werkt.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Tempo is alles bij een race

Mini Dinosaur stelt ook een hoop interessante tempovragen terwijl je naar die conclusie toe blijft bulderen. Tijdens je beurt moet je steeds kiezen tussen een renkaart of een weddenschap spelen, maar je wil eigenlijk beide doen. Renkaarten spelen zorgt ervoor dat je meer controle over het spel hebt, en weddenschappen zorgen ervoor dat je daadwerkelijk punten scoort. De kunst zit hem dus ook in het juiste moment vinden om je kaarten te spelen. Als je namelijk niet oppast, is het spel alweer voorbij voordat je weddenschappen af hebt gesloten!

Daarnaast is het stiekem ook een hand management-spel, waarbij je héél goed op moet letten hoe je de kaarten die je hebt, gebruikt. De weddenschappen spreken redelijk voor zich (aangezien je die in elke volgorde mag spelen), maar de renkaarten stellen interessante vragen. Stel je voor, je hebt een weddenschap dat de babydino tweede wordt; ga je dan eerst drie kaarten weggooien om de babydino te laten rennen, of ga je die drie kaarten eerst spelen zodat je meer controle over het bord hebt? Het kiezen over kaarten weggooien of houden is stiekem heel interessant, en ik weet niet of ik dat elke keer goed heb gedaan.

En daaronder is er ook nog eens een laagje bluffen. Twee van de vier weddenschappen die je mag spelen, zijn gesloten, terwijl de andere twee openbaar zijn. Dat betekent dus dat je die openbare weddenschap kan gebruiken om naar je gesloten weddenschap toe te werken! Andere spelers gaan jou sowieso dwarsbomen als ze zien dat jij ergens veel punten voor scoort, maar da’s niet erg als ze je daarbij met je andere doelen helpen! Ik heb meerdere potjes gezien waarbij iemand won omdat een andere speler één van hun doelen had gesaboteerd, en daardoor per ongeluk twee andere had aangezet. Heerlijk, dat is toch om te smullen?

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Meer, meer, meer!

Ik heb Mini Dinosaur nu met een paar groepen spelers gedaan, en het is nooit bij één potje gebleven. Een potje Mini Dinosaur is steeds veel sneller voorbij dan je denkt, waardoor je er makkelijk drie of vier achter elkaar kan doen. Dat zorgt er ook voor dat de grote hoeveelheid geluk die je nodig hebt om te winnen wat minder oneerlijk aanvoelt. Het maakt wat minder uit dat Dave per toeval won, aangezien je alleen wat kaarten hoeft te schudden en gelijk weer opnieuw kan spelen. Ik heb het nog niet gedaan, maar ik kan me voorstellen dat je hier uren zoet mee kan zijn.

En, misschien nog wel leuker, spelers beginnen relaties te ontwikkelen met de dino’s als je meerdere potjes speelt. Ik kan altijd erg lachen om het feit dat spelers de bakelieten kamelen aan gaan moedigen tijdens een potje Camel Up, en je ziet dat ook gebeuren bij Mini Dinosaur. Een van de spelers met wie ik dit speelde, had als levensdoel dat hij de race voor de bejaarde dino ging saboteren aangezien die de vorige twee races had gewonnen en dus “altijd wint”. Nonsens natuurlijk, maar de tekeningen en het design van het spel nodigen uit tot het ontstaan van een band met die domme dino’s. Een slim stukje design!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wie zit er nu echt aan het roer?

Dat gezegd hebbende vind ik het wel moeilijk om écht invloed te hebben op mijn eigen score. De hand kaarten die je aan het begin van het spel krijgt, is allesbepalend. Als je een hand kaarten krijgt die niet lekker samenwerkt met je weddenschappen, dan zit je eigenlijk dat potje niks te doen. Daarbij kan je ook de pech hebben dat één van je dichte weddenschappen precies haaks staat op die van twee andere spelers; probeer daar dan nog maar eens onderuit te komen.

Maar goed, is dat dan ook een groot probleem? Andere spellen zoals Camel Up, Long Shot: the Dice Game en Ra hebben vergelijkbare kritiek – mensen moeten plannen formuleren op basis van output die zij niet alleen genereren. Ik vind dat bij die spellen geen probleem, en ik merk dat het me bij Mini Dinosaur ook niet uitmaakt. Mini Dinosaur wordt ook sterk geholpen door het feit dat het maar tien minuten duurt, waardoor je een slecht potje gewoon van je af kan schudden en weer opnieuw kan spelen. Spelers die meer waarde hechten aan volledige controle gaan waarschijnlijk tegen een muur aanlopen bij dit spel, maar dat was bij mij niet het geval. Soms moet je gewoon proberen te genieten van het feit dat je plannen echt állemaal in de soep lopen.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Gameplay: Mini Dinosaur speelt lekker weg, en heeft hogere pieken en dalen dan je van een spel van dit formaat zou verwachten. Dit spel is perfect voor in een tas naar de kroeg.

Speelbaarheid: het spel vliegt voorbij omdat je steeds maar één kaart aan het spelen bent. De weddenschappen zorgen ervoor dat spelers snel een plan kunnen formuleren, en er werd zelden diep nagedacht bij mij aan tafel. Mini Dinosaur speelt echt lekker weg!

Duurzaamheid: ik weet niet of je dit spel tot in het oneindige zal kunnen blijven spelen, maar er gaat heel veel spel uit dit kleine doosje komen. Een goede groep gaat hier ook een leuke metagame omheen kunnen ontwikkelen, waarbij je alle dino’s persoonlijkheden en track records geeft. Hij zou het einde der tijdens op mijn plank niet halen, maar er zit hier wel een hoop spel in.

Interactie: Mini Dinosaur heeft verrassend veel interactie! Je zit elkaar in de weg doordat je weet welke weddenschappen mensen hebben, en de spelers hebben de flow van het spel compleet in handen. Je krijgt hier echt het gevoel dat je aan de knoppen zit, ook al kan je niet bij de anderen hun hele blokkentoren omver schoppen.

Handleiding: Mini Dinosaur heeft een prima handleiding. Sommige passages zijn niet helemaal duidelijk uit het chinees vertaald, maar meestal kom je er wel uit. Het helpt ook dat Mini Dinosaur maar iets van drie regels heeft.

Mini Dinosaur tilt wat mij betreft boven diens gewicht, ook al is dit spel niet even sterk als Vegetable Stock. Het heeft precies genoeg beperkingen en hoepels om doorheen te springen, waar ik dol op ben. Het levert precies het soort rare boardstates op waar je in de kroeg of tussen twee games in hartelijk om kan lachen. Het gaat niet de hoeksteen van je verzameling worden, maar dat is ook niet wat Mini Dinosaur probeert te zijn. Dit gaat echter wel een welkome gast zijn, of een leuke verrassing. Typisch zo’n spel waar je familie of vrienden maanden later nog eens om vragen, omdat ze het zo leuk vonden. Dat je voor een bezoekje aan de kroeg een appje krijgt of je niet “dat dino spel” mee kan nemen. En dat is denk ik precies waar Mini Dinosaur moet zitten.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Ik heb in een vorig leven nog een review geschreven over Vegetable Stock, een eerder spel van ZongGen. Mocht je op Spiel zijn, dan zou ik je sterk aanraden om die te kopen. Arcane Wonders heeft een Engelse versie (met, naar mijn mening, inferieure artwork), en misschien kan je de oude versie nog krijgen bij de kraam van Taiwan Game Design. En hey, daar ben je dan toch om Mini Dinosaur te kopen!

Ik heb een warm plekje in mijn hart voor spellen zoals Camel Up en Mini Dinosaur, omdat ze zo lekker dom zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ze dom ontworpen zijn, maar in wezen ben je iets doms aan het doen tijdens het spelen. Elk spel dat ervoor zorgt dat ik emotioneel geïnvesteerd raak in een stukje bakeliet of een kartonnen kaartje, verdient wat mij betreft een prijsje. Ik weet echter niet precies welke prijs dat zou zijn. De Nobelprijs voor de vrede misschien? Welke het ook moge zijn, het wordt hoog tijd dat de ontwerpers van bovengenoemde spellen hem opgestuurd krijgen.

Wat vind jij?

Wat is jouw favoriete filler game? Ben je ook zo dol op bordspellen waar je mag wedden omdat je weet dat er toch niet echt iets op het spel staat? Heb jij ook zo’n spel wat eigenlijk overal met je mee naartoe gaat? Laat het me weten in de comments!