Er zijn van die spelmechanieken waarvan ik denk dat ik ze leuk zou vinden, die helaas toch niet goed uit de verf komen. Simultaneous selection is er eentje, zoals bijvoorbeeld bij Race For the Galaxy, die ik toch minder leuk blijf vinden dan ik dacht. Een andere is “I split, you choose”; een mechaniek dat ik eigenlijk nooit écht leuk vond totdat ik Marabunta probeerde. Nu is hier Agent Avenue, een strak spel voor twee spelers dat ook gebruikmaakt van dat mechaniek. Marabunta was een hit voor mij, maar kan Agent Avenue me even goed bekoren? Laten we gaan kijken!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Hoe speel je Agent Avenue?

Tijdens een potje Agent Avenue ben je een geheim agent. En niet zomaar een geheim agent – een geheim agent die beslopen wordt. Wat doet die vreemde duif in m’n heg, en waarom rijdt er steeds een ijscowagen door de straat? Tijd om dat te onderzoeken! Tijdens je beurt gebruik je de mensen die je in je netwerk hebt zitten om onderzoek te doen, met een klein addertje onder het gras; je tegenstander gebruikt ze ook! Je kiest namelijk twee kaarten uit je hand, waarvan je er eentje open legt en eentje dicht speelt. Je tegenstander kiest dan vervolgens één van die twee kaarten om te spelen, en jij speelt de ander – I-split-you-choose dus! Lukt het je om de meeple van je tegenstander op het bord in te halen, dan win je de prijs. Ik denk een excursie naar Guantanamo Bay ofzo, dat wordt verder niet gespecificeerd.

Agent Avenue heeft echter wel nog wat twists. Als je naar de kaarten in Agent Avenue kijkt, dan zie je daar verschillende waardes op staan. De bovenste waarde is de kracht van de kaart als je die voor de eerste keer speelt. Die eronder is als je de kaart voor de tweede keer speelt, en die dááronder is als je de kaart voor de derde keer speelt. Sommige kaarten worden enkel sterker, maar andere kaarten (zoals de Double Agent) doen verschillende dingen. Dan zijn er ook nog twee andere kaarten waar we het over moeten hebben: de Daredevil, en de Codebreaker. Er zijn namelijk nog twee manieren waarop het spel kan eindigen, naast de meeple van je tegenstander inhalen. Heeft een speler drie Codebreakers, dan is het spel ook voorbij en wint die speler. Heeft een speler echter drie Daredevil-kaarten voor zich liggen, dan is het spel ook voorbij en heeft die speler verloren. Hoe ga jij ervoor zorgen dat je tegenstander gevangen wordt, zonder dat jij eerst zelf het loodje legt?

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat is daar bijzonder aan?

Agent Avenue is heel scherp. Doordat de kaarten verschillende dingen doen, maak je constant interessante keuzes. Een Codebreaker pakken is gevaarlijk (aangezien je niet mag lopen), totdat je de derde pakt en ineens het spel wint. De Daredevil is gevaarlijk, maar laat je wel een hoop vakjes bewegen. De duif is slecht voor jou (aangezien je eerste duif ervoor zorgt dat je nul vakjes mag lopen), maar je tegenstander heeft er al twee – hoe ga je díé split nou weer maken?! Doordat de kaarten simpel zijn, maar wel interessante keuzes bieden, voelt Agent Avenue heel lekker om te spelen.

Daarnaast is het gevorderde spel echt top. Tijdens het gevorderde spel komt er een black market in het spel, en ik speel eigenlijk nooit meer zonder. Wanneer je meeple op een hoek van het speelbord landt, mag je één van de powerkaarten pakken die naast het bord liggen. Deze doen allemaal verschillende dingen, van gratis kaarten laten spelen tot bepaalde kaarten sterker maken, tot aan ervoor zorgen dat je het spel wint met drie Daredevils (in plaats van te verliezen!). Deze modus zorgt ervoor dat het spel nóg interessanter wordt, aangezien je nu niet alleen “gewoon” je tegenstander wilt inhalen. De overweging tussen een extra vakje lopen of een kaart uit de markt pakken, is daadwerkelijk relevant. Het feit dat je hierdoor een groeiende mate aan asymmetrie hebt, voelt heel lekker. Plus, het maakt niet uit wat voor wilde kaarten iemand heeft – ingehaald is gewoon ingehaald. De gevorderde modus maakt Agent Avenue dieper, zonder het spel veel moeilijker te maken.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De keuze is reuze

Ik bleef wel met een vraag zitten: waarom werkt het I-split-you-choose deel van het spel hier nou zo goed? Ik wil niet doen alsof ik alle spellen met dit mechanisme ooit gespeeld heb, maar ik heb er best een aantal gespeeld (zoals Tussie Mussie, Hanamikoji, Rome In A Day en natuurlijk Marabunta). De sleutel voor Agent Avenue’s succes is het feit dat je op meerdere manieren kan winnen. Daardoor krijgen kaarten verschillende waardes voor beide spelers, en worden de keuzes lekker spicy. Daar komt bij dat beide alternatieve routes om het spel te beëindigen risico’s met zich meedragen. De Codebreaker kan in één keer het spel winnen, maar daarvoor moet je twee keer niet bewegen. De Daredevil kan je het spel laten verliezen, maar laat je daarvoor wel vijf stappen bewegen. De overwegingen zijn niet simpel, waardoor de splits voor beide spelers interessant zijn.

Daarbij moet ik denken aan een ouder spel, District Noir. Ook dit spel had makkelijk gebukt kunnen gaan onder makkelijke keuzes. Tijdens een potje District Noir probeer je setjes kaarten bij elkaar te sprokkelen zonder te veel minpunten te pakken. Oké, prima, maar waar zit de spice dan? Nou, in District Noir zit ook een alternatieve manier om te winnen. Verzamel je drie District-kaarten, dan win je het spel gelijk – ongeacht hoeveel punten je tegenstander heeft. En je merkte gelijk dat alle keuzes in het spel een andere laag kregen doordat je daarover na moest denken. Het zorgde ervoor dat een ogenschijnlijk simpele keuze (“scoor ik hier de meeste punten mee?”) niet meer simpel werd, aangezien je daarmee wellicht tempo aan je tegenstander weggeeft om op een alternatieve manier te winnen. En dat trucje, dat doet Agent Avenue ook heel goed. Ik ben er fan van.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Zit er een mol in de organisatie?

Goed, hoog tijd om ook even naar de andere kant van de munt te kijken. Ik vind Agent Avenue erg leuk, maar dat gold niet voor alle mensen met wie ik het gespeeld heb. Agent Avenue is misschien niet het meest controversiële spel dat ik aan mensen voor heb gezet, maar het scheelt weinig. Twee van de mensen met wie ik het speelde, waren er dol op, maar twee anderen wilde het spel nooit meer aanraken nadat we klaar waren. Waar zat hem dat dan in? In het I-split-you-choose gedeelte, ironisch genoeg. De mensen die het niet meer willen spelen, liepen er tegenaan dat ze zich steeds dom voelden nadat ze een keuze hadden gemaakt. Ik had dan toevallig een goede split gemaakt, waardoor ze zich dom voelden toen open kwam te liggen wat het was. Of ze voelden zich dom nadat ik een keuze had gemaakt tussen de kaarten die zij mij aanboden. Ik kan me meestal niet zo opwinden over een domme keuze, maar ik snap waar deze spelers vandaan komen. Het is niet leuk om steeds het gevoel te hebben dat iemand je te slim af is, en dat is eigenlijk het hele “spel” bij Agent Avenue. Als je daar dus ook minder goed tegen kan, dan zou ik Agent Avenue afraden.

Dan is er iets waar ik wel tegenaan liep tijdens het spelen; de laatste beurt is te vaak een anticlimax. Beeld je in dat je net een potje lang leuke keuzes hebt mogen maken, interessante splits hebt mogen doen en actiekaarten hebt verzameld. Je kijkt in je hand, en je ziet dat het niet meer uitmaakt. Je hebt twee verschillende kaarten die, als ze door je tegenstander worden gekozen, dezelfde uitkomst hebben. Je legt ze neer, je tegenstander maakt een keuze, je draait de dichte kaart open en ze zeggen “oh, dus het maakte niet uit?” Dit is hoe ongeveer 75% van mijn potjes Agent Avenue afgelopen zijn. Het is gewoon elke keer weer een kleffe handdoek in je nek. Ik heb net zitten zweten, plannen bovenop plannen gedaan, en nu vertel je me dat de beurt die het interessantste had moeten zijn niet uitmaakt? Ik vind dat écht jammer. Niet jammer genoeg om dit spel niet meer te spelen, maar het zorgt er wel voor dat ik minder gulzig ben om het keer op keer te spelen.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Gameplay: Ik vind het I-split-you-choose mechaniek in Agent Avenue echt heerlijk, al helemaal wanneer je de speciale actiekaarten toevoegt. De verschillende manieren om te winnen, zorgen voor precies dat duwtje dat je nodig hebt om interessante en diepgaande keuzes te maken.

Speelbaarheid: Agent Avenue is simpel om te spelen, al heb ik wel m’n eerder genoemde kanttekeningen. Spelers die zich dom voelen als iemand ze te slim af is, of die niet tegen een anticlimax kunnen, kunnen beter iets anders spelen. Marabunta, misschien?

Duurzaamheid: ik heb m’n vraagtekens bij de duurzaamheid van Agent Avenue, al ben ik wel positief. Ik vond het na 15 keer nog steeds leuk genoeg om over te schrijven, dus dat is een goed teken. Ik begon echter wel al vaste strategieën te ontwikkelen, en ik denk dat dat wellicht erger wordt als je Agent Avenue 100 keer gespeeld hebt.

Interactie: top natuurlijk, je hebt constante interactie. Alles wat in het spel gebeurt, komt in actie door óf jou, óf je tegenstander. Het enige nadeel is dat die interactie soms naar aanvoelt, maar ik kon me daar goed overheen zetten.

Handleiding: prima handleiding, niet zo veel aan toe te voegen. Ik had graag nog een inventaris met de Black Market-kaarten achterin het boekje gehad, zodat je sommige interacties of mechanieken nog een keertje op kan zoeken. We hebben die een enkele keer nodig gehad, en in zo’n geval heb ik liever dat het in het spel zit. Dan hoef ik niet het internet op te duiken voor een antwoord.

Agent Avenue is waarschijnlijk mijn favoriete uitvoering van een spelmechaniek waarvan ik altijd zou willen dat het leuker is dan het uiteindelijk lijkt te zijn. Agent Avenue is goed uitgewerkt en staat bol van de interessante keuzes. Die interessante keuzes leiden soms echter ook tot feel-bad momenten wanneer je denkt een slimme route door het spel te hebben. Dat gezegd hebbende denk ik wel dat Agent Avenue een topper is. Ik ben dol op Agent Avenue, en zou hem met alle liefde spelen. Of twee keer. Of tien keer achter elkaar.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Het duurde even voordat ik het met de luider wordende stemmen op het internet eens was, maar inmiddels ben ik ook overstag; ik denk dat ik klaar ben met antropomorfische dieren. Ik ben groot fan van de dieren in Root, had geen bezwaar tegen de dieren in Zoo Vadis, begon afkeer te krijgen tegen de dieren in Die Patin, en inmiddels ben ik dankzij Agent Avenue wel klaar met antropomorfische dieren. Ik snap het – mensen met dierenhoofden zijn cultureel agnostisch, en dus kan je met dieren verhalen vertellen die anders wellicht mensen tegen de borst zouden stuiten. Ik hoor je, ik weet het, en toch ben ik er wel klaar mee. Het voelt steeds meer als een goedkope cheat code om niet na te hoeven denken over de culturele sensitiviteit van je bordspel, in plaats van een integrale, esthetische keuze. Kom maar weer gewoon met mensen, alstublieft.

Wat vind jij?

Welk spel heeft jou het meeste verrast? Heb jij ook een spel waarvan het spelmechaniek je positief verrast heeft? Ben jij eerder geneigd om de dichte kaart te pakken, of de kaart die open ligt zodat je weet wat je krijgt? Laat het me weten in de comments!