Elk jaar komen er duizenden nieuwe spellen uit, en dus is het niet zo vreemd dat je hier en daar iets mist. Of wellicht is er een klassieker die je eerder niet hebt kunnen spelen, maar waar je nu ineens wel bij kon. Dit keer staat bordspellencafe stil bij de spellen uit voorgaande jaren die we dit jaar voor het eerst gespeeld hebben, zodat we die ook de aandacht kunnen geven die ze verdienen! Pak dus vast een grote pot koffie en je account voor Marktplaats erbij, want wij gaan kijken naar de beste “nieuw voor ons”-spellen van 2024!

De top 5 spellen van Yorom

Één van de redenen waarom ik op dit artikel heb aangestuurd, is om een beetje een tegengeluid af te geven tegen de hele “cult of the new”. Ik ben ook dol op nieuwe dingen, maar het is goed om ook stil te staan bij de goede dingen die we nog niet eerder kende, maar nu dus hebben leren kennen! Ik heb een uiteenlopende smaak, en ben dit jaar dus lekker weer lukraak van alles gaan proberen. Ik beloof dat ik de lijst niet helemaal vol heb gezet met spellen van Reiner Knizia. Voordat we naar mijn lijstje gaan kijken, heb ik eerst nog vijf eervolle vermeldingen!

• A Game About Auctioning Cubes After Winning an Auction to Become the Auctioneer, van Things By Bez – ik hou van de spellen van Bez, en deze is geen uitzondering. Twee soorten veilingen door elkaar – sign me up! Hij is helaas ook letterlijk onmogelijk te krijgen (er bestaan er maar 200 ofzo), dus ik kan hem niet echt aanraden.
• Coffee Roaster, van Stronghold Games – ik heb voor een prikkie de Japanse versie van Coffee Roaster op de kop getikt, en ik ben ervan aan het genieten. Het steekt qua gameplay wel echt af tegen de andere spellen op deze lijst, maar hij is wel lekker knus en onderhoudend.
• Nyet!, van iello – na lang zoeken heb ik deze klassieke trick-taker eindelijk kunnen kopen en spelen! Helaas wel te weinig om er echt nog iets over te vinden, maar het smaakt naar meer. Ik snap dat mensen het nog steeds over dit spel hebben.
• Stuffed Fables, van Plain Hat Games – mijn vrouw en ik spelen de laatste tijd steeds vaker samen spellen, en ik was op zoek naar een coöperatief spel wat tegelijk knus en spannend aanvoelt. We zijn nog niet zo ver met dit spel, dus ik kan er nog niet te veel over zeggen, maar ik ben wel met volle teugen aan het genieten.
• Samurai, van 999 Games – ik zou deze hele lijst vol kunnen zetten met Reiner Knizia games als ik dat zou willen, maar ik heb alleen mijn échte favoriet erop gezet. Ik wilde Samurai echter wel even noemen, ondanks dat hij duur is, en onmogelijk te krijgen. Ik ken geen ander spel wat hier écht op lijkt.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

5. Tammany Hall, van Pandasaurus Games

Tammany Hall is een area control spel over het manipuleren van verkiezingsuitslagen in Manhattan tussen 1850 en 1870. Je probeert door het plaatsen van verschillende immigrantenfamilies in de verschillende buurten van Manhatten controle te krijgen over die buurten, zodat je daarna die macht om kan zetten in politiek kapitaal. Lukt het jou om de macht in handen te houden, of raak je de macht kwijt doordat je toch te dicht bij de zon vliegt?

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik twee dagen geleden nog een potje Tammany Hall gedaan, en er is weinig wat hierop lijkt. Het is even elegant als El Grande, maar het heeft veel meer tanden. Tammany Hall heeft ook de hilarische regel dat degene die een ronde wint daarna superpowers uit moet delen aan diens tegenstanders, zodat de tegenstanders daarna kunnen samenwerken om het bord systematisch zo in te delen dat je geen poot meer hebt om op te staan. Het simuleert een specifiek soort verkiezingspolitiek waar ik als politieke fanboy echt van kan smullen, terwijl het ook maar iets van vijf spelregels heeft. Heel slim design, en een blijver in mijn collectie.

4. Brian Boru, van Osprey Games

De volgende area control game op de lijst, maar dit keer met een trick-taking sausje. Brian Boru gaat over het verenigen van de gebieden in Ierland onder de eerste Ierse koning, Brian Boru. Spelers mogen om de beurt een kaart spelen met daarop drie dingen: een kleur, een getal en een effect. Je speelt deze kaarten elke trick in een poging om controle te krijgen over een gebied, óf om het effect van de kaart te mogen gebruiken. Win je de trick, dan krijg je controle over het gebied. Verlies je, dan mag je het effect gebruiken. Dit doe je drie handen lang om aan het einde van het spel te kijken wie het beste aan de scorecondities van het spel voldoet.

De beschrijving hierboven is erg droog, en dat is ook niet zo gek. Brian Boru heeft een hele eigen dynamiek die ik in weinig andere spellen terugzie. Ik heb ook andere area control/trick-taking spellen (bijvoorbeeld Arcs, en Joraku), maar daar gaat het toch vaker nog om het winnen van tricks. Ik wil niet zeggen dat je dit spel kan winnen als je nul tricks wint tijdens het spel, maar er is een volle… 75% spel dat je alleen aan kan raken als je niet wint? Er is dus heel veel incentive om gewoon niet alles te winnen, en het kan zelfs rampzalig zijn als je een trick wint waarvan je dacht dat je hem ging verliezen. Heel erg interessant, en een van de toppers van dit jaar voor mij.

3. Taj Mahal, van Windrider Games

Je had toch niet verwacht dat er geen Reinier Knizia spel op deze lijst zou verschijnen, toch? Taj Mahal is een veilingspel waarbij je probeert om de meest lucratieve stukken grond in India te bebouwen, zodat je de Raj kan imponeren tijdens hun reis door India. Dat doe je door een vreemd soort veiling te doen waarbij je probeert om meer van één van de zes symbolen te hebben dan je tegenstander. Lukt dat, dan lever je de kaarten in die je gebruikt hebt en bouw je een kasteel. Lukt dat niet, dan raak je alles kwijt en moet je hopen dat je volgende ronde betere kaarten hebt. Meeste punten aan het einde van het spel, wint!

De veilingen in Taj Mahal zijn bizar. Echt bizar. Elke ronde is een nieuw potje chicken waarbij je hoopt dat je tegenstanders zich eerder terugtrekken dan jij, want je hebt per ongeluk meer in deze veiling geïnvesteerd dan de bedoeling was en nu zit je ineens kaarten te spenderen aan een veiling waar je weinig om geeft puur zodat je iets terugkrijgt voor al die kaarten die je uitgegeven hebt. Ik snap dat er weinig spellen zijn die de mechanismen van Taj Mahal gebruiken, aangezien ze lastig zijn om je hoofd omheen te vouwen zonder het een keer gespeeld te hebben, maar ik ben blij dat ik dit spel heb. Dit is waarschijnlijk zo’n spel dat ik maar één keer per jaar kan spelen, en waar ik dan de rest van het jaar op kan teren.

2. Barrage, van Cranio Creations

Ik had al van Barrage gehoord, aangezien één van mijn collega’s dol is op dit spel, en ik moest de kans dus ook grijpen om dit spel te spelen toen de kans zich op een donderdagavond aandiende. Barrage is een grote Eurogame waarbij je probeert om zo veel mogelijk energie te produceren. Dit doe je door dammen te bouwen, dynamo’s aan te leggen en energiecentrales te bouwen die de stroom die je opwekt weer door kunnen sluizen naar de consument. Voeg hier een sausje player powers en resource management aan toe, en dan heb je Barrage.

Ik heb eigenlijk nog veel na zitten denken over de potjes Barrage die ik heb gespeeld. Op papier is dit niet echt een spel voor mij, maar niets bleek minder waar. Het stuk resource management is vet interessant, er is veel interactie en ellebogenwerk op het bord, en uiteindelijk hoef je geen 5D schaak te kunnen spelen om wat van je bordpositie te maken. Ik kan op dit moment nog niet volledig inschatten hoe waar het is dat degene met het beste strategische inzicht Barrage altijd wint (aangezien ik het strategisch inzicht van een pak boter heb, maar wel altijd competitief meedoe), maar het voelt lekker om te spelen. Het is tot nu toe steeds een belonende drie uur gamen geweest, en eentje waar ik naderhand nog veel over na kan denken.

1. Xia, Legend of a Drift System, van Far Off Games

Xia, Legend of a Drift System is een spel over het verkennen van het universum. Je kiest een ruimtescheepje uit, laadt dat schip vol met wapens, schilden en motoren, en vervolgens ga je de ruimte verkennen. Wat ga je daar doen? Dat mag je zelf weten! Misschien wil je een ruimtepiraat zijn, of de ruimtepolitie, of een veredelde vrachtwagenchauffeur, of een soort Marco Polo die de ruimte gaat verkennen en vervolgens doet alsof jij het ontdenkt hebt ondanks dat er al mensen wonen. Het universum is jouw oester in Xia!

Ik kan het niet ontkennen; een aantal van de systemen in Xia voelen wat verouderd. Het is ook gewoon niet nieuw meer, maar dat verandert niks aan hoe het voelt om Xia te spelen. Ik speel dit spel eigenlijk alleen maar solo, en het voelt elke keer als een wild avontuur. Het pakt de dingen die ik het leukste vond aan bijvoorbeeld The Witcher III, of Fallout: New Vegas – je hebt een hoofddoel en duizend sidequests om te verkennen. En dus klim ik elke keer opnieuw in een ruimtescheepje, om elke keer opnieuw te ontdekken wat voor schatten het universum voor me heeft om te ontvouwen, en om elke keer te hopen dat ik niet recht de zon in vlieg op het moment dat ik blind een nieuw systeem in vlieg. Groots, wild en gerijpt als goede wijn – dat is Xia.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De top 5 spellen van Mmaartijn

We hebben dit jaar twee top 5 lijstjes om het jaar mee af te sluiten: één voor spellen uit 2024 die nieuw voor me zijn en één voor spellen die überhaupt nieuw voor me zijn. Met 70 voor mij nieuwe spellen maakt dat geen makkelijke keuze en er zijn er ook bij die op allebei de lijstjes zouden staan, maar ik probeer hier enkel de spellen te noemen die van vóór 2024 zijn.
En ik kom er ook achter dat ik spellen vergeet, dus sorry, maar er is ook zo veel wat ik maar blijf ontdekken! Ik heb in ieder geval de juiste hobby gekozen 😉
Hier alvast wat eervolle vermeldingen:

• Sankoré: The Pride of Mansa Musa van Osprey Games (ja die is ook uit 2024, dus had ook in de andere lijst erbij gemoeten). Deze is zo gaaf! Erg leuke nieuwe mechanismes en een toffe puntentelling, maar het duurt lang om uit te leggen en om te spelen. Heel tof, maar voor af en toe.
• Legacy of Yu van Garphill Games. Deze solo heeft me flink verrast, hier word ik wel blij van. Als ik meer van solo-spelen hield dan was deze zeker in de top 5 gekomen.
• Nova Roma van Half-a-kingdom Games (Kickstarter die pas in 2024 geleverd is, uit welk jaar is hij dan?). Leuk spel met ook weer grappige twists in bepaalde mechanismes. Maar er waren voor mij vijf leukere nieuwe spellen dit jaar.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

5. Faraway, van Catch Up Games en White Goblin Games

Dit spel duurt slechts acht korte rondes. In iedere ronde speel je een kaart en bouw je een rij op van links naar rechts, maar je scoort de kaarten van rechts naar links. De laatste ronde die je speelde zal je dus als eerste punten opleveren, maar de kaarten die je daarvoor speelde mag je niet meetellen met die punten. Zo probeer je in latere rondes te voldoen aan dingen die je in eerdere rondes hebt gelegd om te scoren. Snappie?

Faraway heeft een leuke twist die ik niet eerder in zo’n eenvoudig spel zag. Vrijwel iedereen zegt tijdens het scoren van je punten, na het spel dus ineens: “Ah, maar nú snap ik het! Kom op: nog een keer!” Dat maakt dat Faraway zo lekker snel, eenvoudig en leuk is.
Wil je meer weten? Lees dan Yorom’s review van Faraway hier.

4. Barcelona, van Board&Dice

Punten, punten en nog eens punten! Barcelona is weer zo’n euro game waarin je alles probeert te optimaliseren en je krijgt overal punten voor. Hier probeer je jouw tegeltjes precies op de juiste plekken in de stad te leggen voor mooie combo’s en verzamel je stadsdelen die je aan het einde van het spel meer punten opleveren.

Elk jaar komen er wel nieuwe en leuke euro games voorbij en deze heb ik eerder nog niet kunnen spelen helaas. Ik moet zeggen dat hij erg leuk is en gelukkig lekker een licht/middengewicht spel is voor dit genre. Komt hij dan boven de euro games die ik in de 2024-lijst heb staan? Nee ik ben bang dat ik dan toch liever voor de wat zwaardere jongens ga.

3. Heat: Pedal to the Metal, van Days of Wonder

Heat: Pedal to the Metal is een racespel waarbij het doel is om als eerste de finish te halen. Het is gebaseerd op het spelmechanisme van Flamme Rouge waar je met kaarten je snelheid bepaalt. Harder is beter natuurlijk, maar pas op in de bochten, daar wil je voorzichtig doorheen. En slim gebruikmaken van de slip stream van je tegenstanders scheelt je de nodige brandstof.

Ik heb me heel erg vermaakt met dit spel, het is gezellig en ook wel wat chaotisch en daarmee weer heel erg tof. Er wordt in ieder geval veel gelachen aan tafel en de regels zijn zo op te pakken. Ik twijfel of ik hem zelf ook in mijn collectie wil hebben, want het race/sport-thema komt hier toch wat lastiger van de grond, maar dat zou de pret niet mogen drukken bij dit spel vind ik eigenlijk…
Wil je meer weten? Lees dan Christiaan’s review van Heat hier.

2. Skyrise, van Roxley

Eigenlijk is deze niet helemaal eerlijk, want Skyrise komt wél uit 2024 én hij is niet helemaal nieuw voor mij. Het is namelijk een nieuwe uitgave van Metropolys uit 2008. In Skyrise probeer je zo veel mogelijk invloed te hebben in verschillende wijken van een stad. Dat doe je door hoge torens neer te zetten, want hoger is beter. Ze hebben hier een tof biedsysteem voor gemaakt waarin je goed moet afwegen welke van jouw gebouwen je wilt gaan inzetten. Want je kunt elk gebouw natuurlijk maar één keer plaatsen.

Biedsystemen vind ik altijd wel interessant en hier in combinatie met area control wordt het nog leuker. Je leert de regels snel, maar bij het slim en sluw bieden komt toch nog een hoop inzicht kijken. En als we het dan toch over Skyrise versus Metropolys hebben dan wint Skyrise het met twee vingers in de neus als het gaat over de looks. Al komt daar ook wel weer een ander prijskaartje bij kijken.

1. Undaunted Stalingrad, van Osprey Games

In Undaunted: Stalingrad speel je als Sovjet of Duitser in een tweespelerspel tegen elkaar. Met een deckbuildingmechanisme beheer je jouw troepen en probeer je jouw vijand te verslaan. Elke kaart representeert een troep die een aantal acties kan uitvoeren waarvan je er één selecteert. Het is een campaign game en bevat vele scenario’s waarin elk scenario weer anders speelt en andere doelen heeft. Ook zal je tussen de scenario’s door nieuwe troepen erbij krijgen en raken je troepen gewond of zullen ze zelfs sterven. Zo verandert de dynamiek tussen jou en je tegenstander na elk spel weer een beetje.

Ik ben pas deze maand begonnen aan Undaunted: Stalingrad, maar heb in het verleden al Undaunted: Normandy en Undaunted: North Africa gespeeld dus ik speel alweer vals en dit spel is niet écht nieuw voor me. Echter is Stalingrad zoveel gaver dan die andere twee! Je hebt van game tot game echt het gevoel dat je voortgang boekt en dat je jouw tegenstander in een hoekje drukt. Naast dat je troepen versterken of verzwakken zitten er ook weer nieuwe soorten troepen in ten opzichte van de andere spellen, die zorgen ook weer voor andere speelstijlen en maken dat je eigenlijk gewoon de hele serie in je bezit moet hebben 😉

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De top 5 spellen van Christiaan

In het jaar 2024 kwamen er veel leuke nieuwe spellen uit. Dit is natuurlijk elk jaar zo, maar hierdoor heb ik weinig nieuwe-oude spellen gespeeld. Wat wil zeggen dat ik een echte ‘Cult of the New‘-speler ben. Toch heb ik hieronder wel wat pareltjes kunnen opschrijven. Mijn nummer 1 van dit lijstje is dan ook het perfecte spel voor mij!

Ook heb ik een paar spellen die niet mijn lijst hebben gehaald, maar wel de moeite waard zijn om te spelen en waar ik mijn bed voor uitkom.

• Evergreen van Horrible Guild: Wat heb ik mij vergist is deze titel. Waarbij Photosynthesis een abstract spel en niet vergevingsgezind is, is Evergreen een goede balans tussen solitair en interactie.
• Rainbow van 999 Games: Heerlijk tweespelerspel, waarbij je strategisch bluft met een leuk memory element.
• KuZOOka van Pegasus Spiele: Dit is Perudo, maar dan coöperatief. Alleen voelt deze net wat aan de simpele kant om echt in de top 5 te komen

Artikel gaat verder na de afbeelding >

5. La Famiglia: The Great Mafia War, van Capstone Games

Dit spel zit vol met intriges en tactieken. Het spel lijkt heel kort door de 4 rondes, maar je voert zoveel uit en er zitten zoveel tactieken en strategieën in dit spel. In La Famiglia probeer je als team de baas te zijn in Sicilië door elkaar aan te vallen, bommen te gooien óf zelfs autobommen te gebruiken. Je krijgt echt het gevoel van een oorlog tussen maffia’s. Je weet waar vandaan ze iets gaan doen, maar wat is elke beurt weer een verrassing. Het teamspel is heel verfijnd, waarbij soms tijdens het samenwerken je elkaar ook in de weg kan zitten.

Als ik La Famiglia vaker had gespeeld, stond deze waarschijnlijk veel hoger op het lijstje. Er zit zoveel in, waarvan ik de diepte van de put nog lang niet gezien heb. En dat van iemand die juist van kortere spellen houdt. Het teamaspect geeft dit een extra stapje, waar je stiekem als twee kinderen overlegt waar jullie als team chaos gaan creëren. Het helpt ook nog eens dat het bord er zo kleurrijk uitziet.

4. Thunder Road: Vendetta, van Restoration Games

Als we bij het maffiaspel hierboven over chaos hebben, dan is dit spel het toppunt daarvan. De regel, je kan pas finishen als één speler is uitgeschakeld, zegt genoeg. Je moet elkaars auto’s slopen om überhaupt kans te maken om te winnen. Maar hoewel je weet wat je kansen zijn, gooi je voor alles een dobbelsteen en kan het op vrijwel elk moment verkeerd voor je uitpakken. Je springt van auto naar auto en creëert kettingreacties, je gebruikt helikopters en moet uitkijken voor de obstakels op de weg. Blijf je achter, dan heb je meer leiding waar het onheil plaatsvindt, maar blijf je te ver achter dan val je van de baan af. Daarnaast blijft het een race en wil je vooraan zitten op het juiste moment.

Dit is echt een spel waar ik een goede mindset voor moet hebben. Want wat zit er veel geluk in dit spel. De eerste keer dat ik dit speelde, was ik meteen gefrustreerd. Maar als je jezelf overgeeft aan de chaos is het genieten. Helemaal als je de tegenstanders de bergen in rijdt. Er zijn weinig spellen die zoveel plezier in een gelukspel kunnen brengen. Toch wil ik iets meer invloed hebben in de uitkomsten en staat deze niet op één.

3. World Wonders, van Arcane Wonders

Tijdens het bouwen in World Wonders ontrafelt een mooie stad, waarbij je het ene na het andere monument sticht. Je bent als het ware een autocratie die een geweldige stad creëert zonder de ellende van onderbetaalde arbeiders, want al die wereldwonderen zijn zo fascinerend. Daarbij zit de puzzel in World Wonders ook goed in elkaar en ben je continu afwegingen aan het maken. Alles is schaars en gaat om timing wanneer jij de gebouwen en monumenten bouwt.

Het is bijna een wonder dat dit spel niet mijn nummer 1 is in dit lijstje. Het bevat dezelfde puzzelelementen als zoveel goede spellen zoals Patchwork en in zekere mate Tiny Towns. De economie die in het spel zit is geniaal. Dit zorgt ervoor dat je echte beslissingen moet maken. En als je een uitgebreidere argumentatie wil, zou ik de review lezen.

2. Faraway, van White Goblin Games

Dit spel is de eerste keer spelen zo onwennig en ga ik ook niet uitleggen zonder het voor te doen. Ik snapte het dan ook pas na één keer een heel potje te spelen. Gelukkig is dat ook zo gespeeld en speel je drie of meer potjes achter elkaar. Je probeert zoveel mogelijk punten uit je acht beurten te persen, waarbij je probeert te balanceren tussen risicovolle plannen en een berg punten. Met elke kaart die je neerlegt doe je een voorspelling, want je hebt in het begin nog weinig kennis van welke kaarten jij gaat ontvangen. En als je Kingdomino hebt gespeeld, weet je ook hoe subliem het mechanisme is waarmee jij je volgende kaarten pakt.

Faraway is snel, tactisch en zo ongelooflijk leuk. Ja er zit een thema opgeplakt, maar dat thema geef ik geen seconde om. Als een spel goed is, heeft het geen thema nodig. Je probeert te voorspellen wat je in jouw volgende beurten gaat doen. Als die voorspellingen uitkomen, krijg je genoeg dopamine in je denkkamer en kan je de hele wereld aan. Maar je weet ook achteraf als die plannen te optimistisch waren. Ja je had met geluk andere kaarten kunnen pakken, maar je had ook minder grootste plannen kunnen maken. En als je echt zo baalt van je gebrek aan geluk of de beslissingen die je hebt gemaakt, dan speel je het zo nog een keer.

1. Mythic Mischief, van IV Studio

Je bent een mythische groep wezens die kattenkwaad uithalen in de bibliotheek van de school. De leraar loopt door de gangen van de bibliotheek en je doel is om niet gepakt te worden. Of eigenlijk probeer je ervoor te zorgen dat de ander gepakt wordt. Elk groep wezens heeft zijn eigen krachten. Maar je kan allemaal op een manier de tegenstander verplaatsen, de muren verplaatsen en de leraar afleiden. Je weet hoe de leraar loopt en probeert je tegenstander in het pad van de leraar te duwen, zonder dat je zelf gepakt wordt.

Wat een gaaf spel is dit. Ten eerste is de uitvoering zo mooi gemaakt. Ook het thema zit echt goed in het spel verwerkt, terwijl het puur abstract is zoals Schaken. De krachten zijn bij iedere factie anders en de combinaties die je daarmee maakt zijn geweldig. Je wordt gedurende het spel steeds sterker en daardoor kan je steeds meer coolere combinaties maken. De tactieken en strategieën zijn er genoeg en kijk nu al uit naar het volgende potje dat ik ga spelen. Overigens ben ik hierdoor ook benieuwd naar de andere spellen van IV Studio. Veiled fate was ook al zo’n gaaf spel.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De top 5 spellen van Melt

2024 was voor mij een jaar van veel nieuwe spellen. Dankzij deze site, en mijn mede-auteurs ben ik voor het eerst naar Spiel gegaan. De spellen die ik daar heb gekocht zijn inmiddels meerdere keren gespeeld. Lezers die de site bezoeken en mijn andere artikelen lezen, zullen een bepaald patroon herkennen. Ik ben fan van Social Deduction. Die trend zet zich in 2024 door, ik heb er veel gespeeld en ben nog altijd op zoek naar nieuwe Social-Deduction-spellen. Niet heel gek dus dat mijn Top 5 ‘Nieuw voor mij’ er als volgt uitziet:

Ik wil graag beginnen met een niet-helemaal-nieuw spel van Facade Games, namelijk de deluxe-editie van Salem 1692. Deze nieuwe versie heeft namelijk prachtige nieuwe tokens en voegt een nieuw mechanisme toe. Voor wie Salem niet kent, in dit 6-11 spelers spel ben je -verrassing- op jacht naar twee heksen. Dat doe je door spelers te beschuldigen en kaarten open te draaien waarop hun schuld of onschuld wordt aangeduid. Heeft een speler geen dichte kaarten meer, dan ligt-ie uit het spel. Zijn de twee ‘Heks’-kaarten opengedraaid? Dan winnen de burgers. Zijn er enkel nog heksen? Dan wint de coven. In 2025 ga ik nog een uitgebreide review schrijven van de deluxe-edities van Facade Games. Daar kun je alvast naar uitkijken.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

5. Mafia de Cuba, van Asmodee

De maffiabaas zou de baas niet zijn, als-ie niet regelmatig met z’n rijkdommen prijkt. En zijn henchmen kan-ie natuurlijk 100% vertrouwen. Hij heeft een doosje met een aantal objecten. Een stuk of 15 diamanten, een aantal gouden ringen, autosleutels, lippenstift… En zo nog een aantal items. Deze gaat de kamer door, iedereen móet hier iets uithalen.

Als de kist terugkomt bij de maffiabaas, is het aan deze mobster om terug te halen wat rechtmatig van hém is. Maar als hij iemand aanwijst die géén diamanten heeft gepakt, dan komt hem dat duur te staan. Sommige spelers zijn ook nog eens betrokken bij de FBI of de CIA. Gêtver!

Mafia de Cuba is een geniaal simpel spel. Bij ons aan tafel wordt er elke keer weer gelachen tijdens het spelen. De meest lucratieve heists worden gepleegd, onschuldige spelers worden aangepakt. En nét zo vaak werd de maffiabaas gearresteerd. Mafia de Cuba is een spel dat altijd op tafel komt. Na een lange bordspel-sessie, of als mooi aperitiefje. Daarom mag het wat mij betreft in mijn top 5!

4. Scape Goat, van Devir

Met een dierenarts als man, ontkom je niet aan: bordspellen met dierenthema. Scape Goat past precies in dat straatje. Je bent onderdeel van een soort Oceans Eleven team, en hebt een bank beroofd. Echter heeft het team besloten dat iemand uit het team voor de bus gegooid wordt. Het hele team ziet dezelfde speler als het slachtoffer, behalve het slachtoffer. Die heeft namelijk een andere speler uit het team als schuldige.

Niemand weet precies zeker of ze correcte informatie hebben. Tijdens het spel bekruipt je continu het gevoel ‘misschien ben ik wel de Scape Goat. Misschien kan ik de medespelers niet vertrouwen…’ Daardoor ben je continu tijdens het spelen aan het analyseren wat je medespelers doen. Iedere speler heeft de kans om naar de politie te stappen, maar als jij vervolgens niet te Scape Goat bent, verliest iedereen.

Scape Goat was voor mij zo’n spel dat ik na één keer proberen, gelijk heb gekocht. Inmiddels neem ik het spel mee naar spellenavonden. Zelfs mijn niet-bordspel-spelende familieleden vinden dit een leuk spel. Mijn uitleg moet ik soms nog een beetje polijsten, er zijn nét wat meer regels dan ik zou willen, maar het blijft een goed spel dat we regelmatig meerdere potjes na elkaar spelen.

3. Terrorscape van ICE Makes

Een asymmetrisch horrorspel dat ik dit jaar voor het eerst speelde, is Terrorscape. “Maar Melt, dat is geen Social Deduction!” Nee, niet echt. Maar dit spel past wel goed bij mijn smaak. Een van de spelers neemt een rol aan als moordenaar, de andere spelers krijgen een rol als slachtoffer. Je beweegt door het huis en probeert uit handen van de moordenaar te blijven. Ondertussen probeer je de hulptroepen te bereiken.

Het gevoel dat dit spel keer op keer geeft, is spanning. Angst om gepakt te worden, risicovolle zetten kunnen heel erg belonen, maar één fout kan het eind van je spel betekenen. Daar komt nog bij dat het spel prachtig is vormgegeven. Midden op het bord staat een grote kartonnen verdeler, die ervoor zorgt dat de spelers elkaars bord niet kunnen zien.

De hoge kwaliteit van het spel, de props, de miniaturen en het speelbord maken dit spel prettig om mee te spelen. Het spel zelf bevat genoeg spanning, zonder te overheersen. En na één potje ben ik weliswaar gaar, maar nog geen uur later kan ik nóg aan het naspelen zijn. En het duurt dan niet lang meer tot het spel opnieuw op tafel komt!

2. Cheese Thief, van Jolly Thinkers

Ik werd aan Cheese Thief geintroduceerd door onze mede-auteur Yorom. “Dit ga jij leuk vinden”, vertelde hij me toen hij het neerzette. Cheese Thief is een spel dat héél veel doet met héél weinig. Het zit in een véél te grote doos, dan wat het nodig heeft. Maar het verdient elke vierkante centimeter in mijn bordspellenkast. En geloof me, die real estate is beperkt.

Bij Cheese Thief gaat het spel als volgt: er is nog één stukje kaas. Die willen we allemaal morgenochtend met elkaar delen. Maar in de nacht worden we één voor één wakker om de kaas te bekijken. Ligt-ie er nog? Wie is er nog meer wakker? De volgende ochtend wordt iedereen wakker en verrekt! De kaas is weg! Een van de spelers krijgt namelijk een rol die zegt dat zij de kaas-dief zijn. Die moet midden in de nacht dé kaas stelen, en één of twee handlangers kiezen. Daarna is het liegen geblazen.

Voor dit spel heb je eigenlijk maar drie dingen nodig. Iets om te stelen, een dobbelsteen en een rol. Er zijn nauwelijks regels om te leren. Hoe heerlijk is dat? Zeker omdat het el-ke-keer weer retespannend is om de kaas te stelen, en el-ke-keer weer moeilijk is om te ontfutselen welke speler de kaas heeft gestolen.

1. Hollywood 1947, van Facade Games

Als liefhebber van Salem, heb ik inmiddels bijna de hele collectie van de Dark Cities Serie van Facade Games. Tortuga heb ik nog niet gespeeld, Deadwood is pas één keer op tafel gekomen, Salem is inmiddels voor een tweede keer gesleeved van alle wear-and-tear en Bristol heeft een vriend in z’n collectie. Maar naast Salem is Hollywood 1947 het meest op tafel gekomen.

Hollywood gaat over het leven als filmmakers in 1947. In een tijd van propaganda en oorlog. Er zijn drie teams, de Patriots en Communists zijn het meest vertegenwoordigd. Ook is er één enkele speler: de Rising Star, die er alles aan doet om gelijkspel te behalen. Je maakt films door kaarten in te leggen, maar kunt je beurt ook gebruiken om de invloed van een andere speler te verminderen.

Wat ik zelf tof vind aan Hollywood, is dat we dit spel gelijk meerdere malen achter elkaar speelden. Elke keer dat we speelden, werden we er zowel beter als slechter in. Vertrouwens werden gebroken, Rising Stars werden gemaakt en er werd élke keer hardop gelachen rond de uitslag. Wat een rush geeft het als je plannetje lukt. Tijdens het spelen gingen we helemaal op in onze karakters. Niet één moment voelde als saai. Elke handeling werd bestudeerd en uitgeplozen… Héérlijke sociale deductie!

Was dat het alweer?

Zeker, lieve lezer, in ieder geval voor deze keer. Binnenkort zijn we er weer met nieuwe dingen om te bekijken, maar laten we vooral ook de tijd nemen om stil te staan bij dingen die we eerder nog niet kenden. Heb jij verrassende ontdekkingen gedaan dit jaar, en wat was jouw favoriete spel van voor 2024? Laat het ons vooral weten in de comments!