3 x Hollywood op tafel: welke bordspellen zijn verfilmd?

3 x Hollywood op tafel: welke bordspellen zijn verfilmd?

Op Netflix verscheen de film ‘Family Pack’, ofwel ‘Weerwolven’, gebaseerd op het van origine Franse kaartspel. De streamingdienst gebruikte het spel Weerwolven van Wakkerdam als inspiratie voor deze nieuwe film. Ik vroeg me af: bordspellen zijn nog meer verfilmd? Ik kan alvast verklappen dat de meeste bordspellen niet uniek of groot genoeg zijn om een film over te maken, wat ergens ook wel weer jammer is. Deze lijst is niet gesorteerd op kwaliteit van de film of het spel.

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=25821

Kruisbestuiving

In boeken, films en computerspellen kom je traditioneel gezien veel verhalen tegen. Maar ook bordspellen zijn een medium om een verhaal te vertellen. Er zijn talloze bordspellen te noemen die zijn afgeleid van een franchise of boekenserie, of computerspellen. Denk bijvoorbeeld aan Mario, Sonic & Tomb Raider. Maar zijn er dan ook bordspellen verfilmd?

Het aanbod is niet al te groot, althans, zo lijkt uit ons onderzoek. De inspiratie van filmmakers lijkt toch veel de culturele trends te volgen. Het publiek voor bordspellen (en daarmee het aanbod) is de laatste jaren erg gegroeid, maar het zal nog wel een aantal jaren duren voor wij Cascadia of Sleeping Gods als film terug zullen zien.

Het RPG (Role Playing Games) genre leent zich wel goed voor een film, onder andere omdat het al 50 jaar bestaat, maar dan is het eigenlijk een fantasyfilm in een bepaalde setting. Bij fantasy films en series wordt er vaak teruggevallen op de regels die in RPGs zijn vastgelegd. Een goed voorbeeld van kruisbestuiving is bijvoorbeeld hoe de boeken van Bram Stoker en Ann Rice resulteren in films als The Lost Boys, waarna White Wolf de RPG Vampire: the Masquerade ontwikkelde, welke weer een grote invloed had de Buffy the Vampire Slayer tv-show, waar ook weer een bordspel van is gemaakt. Oké, ik raak hier een beetje van het pad af…

3. Clue (1985)

Mijn oude Cluedo | foto: Marco

Laten we eens kijken naar de bekendste: Het bordspel Cluedo. Het wordt al sinds 1949 uitgegeven en is bij de meesten wel bekend. In een afgezonderd landhuis wordt iemand vermoord en het is aan de spelers om locatie, moordwapen en moordenaar te vinden.
In 1985 is er een komediefilm gemaakt door Jonathan Lynn (met o.a. Tim Curry). Hierop zijn veel variaties gemaakt en elementen van Cluedo komen regelmatig terug in andere films en tv-series. Een remake met Ryan Reynolds is ook in de maak.

How it could have happened

Bij het uitbrengen van de film in 1985 besloot de studio een echt stukje mysterie toe te voegen aan de bioscoopvertoning en gaven zij de film drie verschillende eindes, die in verschillende bioscopen getoond werden. Ook op de dvd-release werden deze eindes willekeurig getoond.

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=1294

Bodies Bodies Bodies (2022)

Waar Cluedo nog een overzichtelijk aantal varianten bevat, gaan spellen als Weerwolven en Maffia meer over verstoppertje spelen binnen een groep mensen – geheime rollen, of social deduction spellen. Een moderner voorbeeld van een dergelijke film waarbij men op zoek gaat naar een moordenaar in hun midden is Bodies Bodies Bodies, van Nederlandse Halina Reijn. Hierin moet tijdens een feest ook ontdekt worden wie de oorzaak is van al die lichamen.

2. Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves (2023)

D&D speelsessie gepost op dwarvenforge.com | foto: Philip Mitchell

Dungeons & Dragons is de moeder van alle Table Top Role Playing Games, een rollenspel dat je op een tafel kunt spelen. In een D&D spel wordt een verhaal in de vorm van een campagne gespeeld door spelers en een Dungeon Master. Spelers worden met hun karakters voorzichtig gestuurd om een opdracht uit te voeren en vijanden te verslaan. Waar in een film de schrijvers het verhaal bedenken wordt in een RPG door de spelers zelf het avontuur gekozen/gemaakt waarmee ze zich in een fantasie wereld wanen. De keuzes van de spelers bepalen het spel. Aan de Dungeon Master het verhaal te sturen, zodat het een leuke groepsbeleving wordt.

Het verhaal van de 2023 Dungeons & Dragons film gaat over een amusante bard die continue in de problemen raakt. Hij krijgt de taak een gestolen relikwie terug te stelen van een slechte tovenaar. Een komische actiefilm die de stereotypes uit de RPG-wereld een doldwaas verhaal laten beleven. Ikzelf kan me van vroeger nog de gelijknamige tekenfilm serie herinneren en vond de cameo van karakters uit deze tekenfilmserie in de film bijzonder amusant.
In ieder geval is het een campagne in een fantasie wereld zoals je die ook in het spel zou kunnen beleven.

Ook valt in deze categorie de tekenfilm serie (1983–1985), Dungeons & Dragons (2000), Dungeons & Dragons: Wrath of the Dragon God (2005) & Dungeons & Dragons: The Book of Vile Darkness (2012), maar op de tekenfilm na zijn het geen geweldige films.

Knights of Badassdom (2013)

Na de officiële D&D films wil ik ook twee andere films benoemen die duidelijk te herleiden zijn naar het RPG-genre.
Knights is denk ik mijn persoonlijke favoriete film uit deze lijst. Het is een film die niet geschikt is voor kinderen door de aanwezigheid van drugs en bloed, laat ik dat vooral noemen, maar voor de minder jeugdigen onder ons is het een bijzonder humoristisch verhaal van iemand die per ongeluk een demoon oproept in de vorm van zijn ex-vriendin. Deze demoon gaat op een moordpartij tijdens het een LARP-evenement (Live Action Role Play – echt verkleed, met echte schuimrubberen wapens). En aan de hoofdpersoon de taak haar uit te schakelen voordat er geen overlevenden meer zijn op het evenement.

Mazes and Monsters (1982)

Mazes and Monsters is de eerste hoofdrol van Tom Hanks’ carrière en een wat serieuzere film. Een groep studenten speelt de “Mazes and Monsters” RPG, maar dit loopt uit de hand wanneer één van hen verdwijnt. De vrienden gaan op zoek naar hem en ontdekken dat hij in een psychotische toestand verkeert. Ze proberen hem te helpen, maar uiteindelijk lijkt het alsof hij voor altijd in zijn eigen fantasiewereld gevangen zit.
De film lijkt de angst te vertegenwoordigen dat kinderen zich te obsessief bezig kunnen houden met hobby’s, in dit geval een RPG.
Maar… Wij weten wel dat er niet iets is als te veel bordspellen, nietwaar?

1. Family Pack (2024)

Weerwolven | foto: Eline

Deze van origine Franse film is de ultieme familiefilm voor de fans van De Weerwolven van Wakkerdam! Als een gewoon gezin een oud kaartspel vindt, worden ze naar een middeleeuws dorp getransporteerd, waar ze elke nacht moeten vechten tegen enge weerwolven! Kunnen ze het geheim van het kaartspel ontrafelen en veilig terugkeren naar huis?
Dit is precies het soort verfilming waar wij als spel-fanaten op zitten te wachten. De film neemt het thema en alle elementen van het spel en vertaalt dit naar het scherm. We zijn hier niet om reclame voor een streaming-platform te maken, maar wel om speltips te geven.
Dit is een absolute aanrader!

Eervolle vermelding: Jumanji

Dit is een film over een groep spelers die het fictieve spel Jumani ingezogen worden en daar het avontuur moeten afmaken. Zowel de 1995 als de 2017 versie zijn spannend en proberen naar mijn idee weer te geven hoe spannend een spel kan worden als je je fantasie laat gaan.
Het is alleen geen echt bordspel – hoewel, niet lang meer: Jumanji Stampede, een echt bordspel van de film over het bordspel dat weer op een kinderboek gebaseerd is, is in de maak!

Nog een kleine voetnote: Ik wil nog even film Battleship benoemen, in de zin dat ik die mijn ergste vijand niet aan zou willen doen en deze daarom ook bewust niet noem in dit artikel. Sommige films zijn zo slecht dat het weer leuk is, Battleship is niet zo’n film 😉.

Welk spel verdient een verfilming?

Ik heb het internet behoorlijk afgezocht naar films die gebaseerd zijn op bordspellen. Er zijn nog wel meer series en films zoals Stranger Things, The Gamers (2008, 2014) of LARP (2011), die roleplaying als onderwerp hebben. En er zijn nog meer films van het Murder Mystery genre waar Clue onder valt.

Maar laten we de vraag eens omdraaien: welk bordspel verdient volgens jou een eigen verfilming?

Vegetable Stock – voor elke groentela

Vegetable Stock – voor elke groentela

Ik kwam Vegetable Stock jaren geleden en passant tegen in een bordspellenwinkel in Kopenhagen. Ik was daar met werk, mee met wat op dit moment de meest desastreuse excursie van mijn onderwijs carrière is, en heb toen veel te veel geld uitgegeven aan bordspellen. Intussen heb ik Vegetable Stock al tientallen keren gespeeld, met niet één misser. En nu, met een uitgave die je daadwerkelijk gaat kunnen kopen, is het tijd voor een review van Vegetable Stock. Ik gok dat je de score al kan raden, maar gelukkig praat ik ook over waarom. Hoog tijd om te kijken naar Vegetable Stock.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Vegetable Stock, met daarvoor alle kaarten uitgestald
Vegetable Stock | foto: Yorom

Hoe speel je Vegetable Stock?

Ah, jij wilt leren hoe je de groenten-aandelenmarkt kan beïnvloeden? Gelukkig ben je dan aan het juiste adres! Dit spel is doodsimpel. Elke beurt worden er kaarten gelijk aan het aantal spelers plus één open op tafel gelegd. Op elk van die kaarten staan drie groentes; óf drie keer dezelfde, óf twee keer dezelfde en een derde die anders is. Alle spelers pakken dan om de beurt één kaart, en draaien die dicht om in hun aandelen portfolio te bewaren. Je weet wel, aandelen in tomaten enzo. De kaart die over blijft, zorgt ervoor dat de groentes die op die kaart staan waardevoller worden. En natuurlijk wil je de waarde van al je aandelen naar de maan laten schieten, toch?

Het gevaar in Vegetable Stock zit hem erin dat je kaarten ook té waardevol kunnen worden. Groentes waarvan de waarde boven het maximum uit schiet, kelderen weer terug naar nul. Je probeert tijdens het spelen dus op te letten dat jouw groentes niet op een onfortuinlijk moment blijven liggen, aangezien je dan al je punten voor dat spel weer kwijt bent. En dat zijn de regels voor Vegetable Stock. Een spel over groente. Maar eigenlijk over aandelen. Maar eigenlijk over groente. Maar eigenlijk over aandelen.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De markt van Vegetable Stock aan het begin van een potje
Vegetable Stock | foto: Yorom

Wat is daar bijzonder aan?

Vegetable Stock speelt bliksemsnel, maar je bent in die tijd ook wel echt iets aan het doen. Het spel is na zes rondes voorbij, waarna je punten gaat tellen. Maar in de tussentijd wordt er geroepen, mensen proberen verbondjes te smeden om waardes te beïnvloeden, en je ziet de waarde van je kaarten stijgen, een krater in dalen en toch weer het beste worden. Het is een spel met veel momenten, terwijl het vederlicht is qua regels.

En dat, terwijl het toch meer diepgang heeft dan je denkt. Ik ga niet doen alsof Vegetable Stock evenveel zware keuzes heeft als Twilight Imperium, maar je kan daadwerkelijk licht strategisch handelen. De keuze tussen de kaarten die je mag pakken, is vaak toch een stuk interessanter dan het lijkt. Vooral als je een beetje op de wip zit! Ik kan altijd erg smullen als ik iemand zie peinzen naar drie kaarten, om vervolgens de stilte te doorbreken met “maar dan gaan ze sowieso mijn tomaten opblazen”. De waarde wordt beïnvloed door de kaart die niet gekozen wordt, dus die keuze heeft gelijk ontzettend veel impact op iedereen’s score. Vegetable Stock heeft dus mijn favoriete soort gameplay loop: simpele acties met interessante, diverse consequenties.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Een voorbeeld van de groentekaarten in Vegetable Stock
De groentekaarten in Vegetable Stock | foto: Yorom

Koning groenteboer

Ik heb Vegetable Stock inmiddels met tientallen mensen gespeeld, en het is steeds een hit. Het speelt gewoon zo soepel weg! Spelers beginnen eigenlijk al snel met het formeren van eigen clubjes rondom de groentes die ze verzamelen. Het was bij mij vaste prik dat mensen na de tweede kaart al uitspraken bezigden als “we moeten tomaat pompen!” of “luister we moeten aubergine laten crashen!”. De aandelenmarkt manipuleren was nog nooit zo gezellig.

En daarmee onderscheidt Vegetable Stock zich wel van veel spellen over aandelen; het is gezellig. Het grote voordeel is dat het aandelen sausje wat over deze broccoli heen zit eigenlijk heel dun is. Tuurlijk, je hebt ‘koersen’ die kunnen stijgen en dalen, maar de prijzen van de aandelen zijn hier gewoon punten. Je bent tijdens het spelen niet bezig met Excel spreadsheets invullen, maar kan lekker vanuit je onderbuik spelen. Dat is nou eenmaal veel toegankelijker dan spellen waarbij dat niet het geval is. Al kán je wel hard spelen, als je dat zou willen.

Alle informatie bij Vegetable Stock is openbaar, waardoor spelers die het hele spel in hun hoofd kunnen houden wel degelijk een voordeel hebben. Het is 100% mogelijk om alle info te onthouden, daardoor te weten hoeveel punten alle spelers ongeveer hebben, en op basis daarvan je keuzes te maken, mocht je dat willen. Dat kán. Ik heb zelf geen spelers aan tafel gehad die het gedaan hebben, maar ik kan me goed voorstellen dat Vegetable Stock ook erg leuk is met een tafel vol die-hards. Dan wordt het stukje overleg en table talk ineens nog belangrijker, aangezien alles verder gelijk is. Het draait dan niet meer om het overbruggen van een informatiekloof, en veel meer over het meenemen van je medespelers. En dan heb je ineens een spel dat zowel harde onderhandeling als guitig onderbuikspel is. Get you a game that can be both, lieve lezers.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De kaarten in Vegetable Stock
De kaarten in Vegetable Stock | foto: Yorom
Review inladen…

Gameplay: Vegetable Stock weet echt het beste uit een dun stapeltje kaarten te halen. De acties zijn simpel genoeg voor een avondje spelletjes met de familie, en zijn interessant genoeg om als filler te dienen met serieuze gamers. Wat wil de mens nog meer?

Speelbaarheid: rondes Vegetable Stock vliegen voorbij, alle acties zijn interessant voor alle spelers, en je kan na twee minuten een nieuwe ronde spelen als een spelletje toch onverhoopt tegenviel. Het is niet voor niks dat we bij mij aan tafel altijd drie keer achter elkaar spelen.

Duurzaamheid: ik kan me voorstellen dat het basisspel voor mensen na verloop van tijd zijn glans verloren heeft, maar dat is voor mij na tientallen spellen nog niet het geval. Er zitten ook nog eens twee varianten bij die ik niet besproken heb, waardoor het spel ook langer leuk blijft. Waarschijnlijk niet oneindig, maar wel heel, heel lang.

Prijs/kwaliteit: er zijn niet veel spellen waar je, spel voor spel, je geld zo snel uit gaat krijgen als Vegetable Stock. De kosten zijn laag omdat je gewoon een spel kaarten gebruikt, waardoor je ook lekker snel kan beginnen en keer op keer kan spelen.

Handleiding: de handleiding is prima, al is hij op sommige momenten wel wat te beknopt. Er zijn ook maar drie spelregels, dus er kan ook niet zo veel misgaan, maar desalniettemin had ik graag wat meer ‘lucht’ gehad. Gewoon net iets meer voorbeelden of woordjes uitleg.

Vegetable Stock hoort wat mij betreft, net zoals Trio, in elke spellenverzameling thuis. Het feit dat ik nog nooit een tegenvallend potje Vegetable Stock gespeeld heb, spreekt wat mij betreft voor zich. Mensen vrágen er zelfs om bij me, wat al genoeg zegt. Vegetable Stock is één van die spelletjes die ik oprecht aan iedereen aan durf te raden, van beginner tot die-hard. Het kán gewoon niet misgaan met dit spel.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Yorom staat op het punt om een hap uit de doos van Vegetable Stock te nemen
Dit spel is echt onweerstaanbaar | foto: Yorom

Wat ik nog meer kwijt wil

Ik heb het inmiddels al jaren over Vegetable Stock, en ik ben dan ook blij om te zien dat Vegetable Stock eindelijk de distributie krijgt die het verdient. Het heeft vier jaar mogen duren, maar inmiddels zijn twee uitgevers buiten Taiwan in zee gegaan met ZongGer: Arcane Wonders en de Nederlandse uitgever Studio Infinitus. De originele artwork (te zien op de versie die ik in deze review laat zien) heeft mijn overweldigende voorkeur, maar er is ook een andere versie beschikbaar met artwork die recht uit Cuphead of een Betty Boop tekenfilm lijkt te komen. Voor ieder wat wils dus, me dunkt!

Op persoonlijke noot: Vegetable Stock is één van die spellen die in een running joke is veranderd bij één van mijn vriendengroepen. Ik vind het thema van Vegetable Stock een beetje dom (want wat hebben groente en aandelen nou met elkaar te maken?), dus maak ik als ik het uitleg altijd dezelfde grap: “het gaat over groente. Maar eigenlijk over aandelen. Maar eigenlijk over groente. Maar eigenlijk over aandelen”, herhalend totdat mensen me afkappen. Mensen hadden het daarna zó naar hun zin, dat ze elke keer dat we spelletjes gaan doen weer over Vegetable Stock beginnen met “dat ging toch over aandelen?” om aangevuld te worden met “nee ik dacht over groente”, afwisselend tot iemand niet meer kan. Een goed teken, me dunkt.

Wat vind jij?

Welke spellen horen volgens jou in elke collectie thuis? Wat is jouw favoriete groente, en hoeveel zou een aandeel in die groente volgens jou wel op mogen brengen op de beurs? Vind je de originele artwork mooier, of toch de nieuwe artwork van Arcane Wonders? Laat het me weten in de comments!

De doos voor Vegetable Stock
Vegetable Stock | foto: Yorom
Van idee tot uitgever: Ronald geeft zijn eigen bordspellen uit als Quality Time Games

Van idee tot uitgever: Ronald geeft zijn eigen bordspellen uit als Quality Time Games

“Als dit spel niet aanslaat, verdient een spel als Catan ook geen plek,” zei een van de testspelers van Island Escape tegen de bedenker en uitgever Ronald Kas. Zijn eerste bordspel heeft een lange weg afgelegd om tot het uiteindelijke product te komen. “Een paar weken geleden arriveerde de eerste lading en konden we het spel eindelijk in onze webshop aanbieden.”

Ronald Kas is een van de gezichten achter Quality Time Games, een kleine bordspeluitgever die op het moment van schrijven drie titels op zijn naam heeft staan. Maar voordat hij zover kwam, moest Ronald een heel proces doorlopen. Te beginnen met het krijgen van een idee.

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=430047

Een modulair spel

“Ik speel veel bordspellen met mijn vrouw, vrienden en kennissen. Maar we merkten dat we veel dezelfde spellen op tafel legden. Ticket to Ride, Codenames, Catan… Via BoardGameGeek ontdekten we wat complexere titels, maar ook daar ontdekten we dat het spel na 10 keer wel uitgespeeld was.” Zo ontstond er een idee bij Ronald. “Wat nu als ik een modulair spel maak, dat elke keer een andere tactiek vereist?”

Dat idee bleef de hele nacht door Ronalds hoofd spoken. “Tot ik uit bed sprong om met de knutselspullen van de kinderen een eigen prototype te maken.” Zijn modulaire idee werd omgevormd tot een werkelijk spel, van idee naar papier, naar karton. “Toen mijn vrouw beneden kwam, was ze direct mijn eerste testslachtoffer.”

Lees verder onder de afbeelding >

Een prototype van het spel van Ronald Kas, Quality Time Games. Island Escape. Je ziet een spoeelbord met vakjes, met daarop een aantal eilanden en bruggen die de eilanden verbinden.
Prototype van Island Escape, foto: eigen archief Ronald Kas.

Laat het testen beginnen

Net als veel andere uitgevers zocht Ronald naar een fabrikant in het Verre Oosten. “Maar omdat dit mijn eerste spel was, wilde ik het goed aanpakken. Ik vroeg hen om advies, maar de taalbarrière bleek te groot. Toen besloot ik dichter bij huis te kijken.”

Zo kwam Ronald terecht bij een uitgever in Duitsland. “Zij konden me het advies geven waar ik naar op zoek was. Voor het artwork nam ik contact op met iemand uit Italië, en zo kwam het spel vrij vlot samen.” Voor buitenstaanders lijkt het soms of Quality Time Games in een mum van tijd is opgestaan. “Maar daar zat meer tijd in dan je denkt.”

Lees verder onder het bordspelblok >

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=356969

Terwijl Ronald bezig was met het ontwikkelen en uitwerken van Island Escape, heeft hij nóg twee spellen bedacht en uitgebracht: Crocodile River, een kinderspel waarbij je met kaarten aan de overkant van een woeste rivier vol krokodillen probeert te komen, terwijl je tegenstander de andere kant op wil, én LavaRun.

“In LavaRun willen spelers door een vurig doolhof een weg banen om edelstenen te verzamelen. Wat zo leuk is aan LavaRun, is dat er een goeie ‘jen-factor’ in zit, waarbij je je tegenstanders goed dwars kunt zitten door de tegels om hen heen te vervangen door minder gunstige tegels”, vertelt Ronald. De speler die als eerste een pad naar de thuistegel van een tegenstander maakt, én genoeg edelstenen verzamelt, wint het spel.

Lees verder onder het bordspelblok >

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=430046

Island Escape

Over Island Escape, het spel wat Ronald ’s nachts wakker hield, lezen we op de website van Quality Time Games: “Als schipbreukeling ben je vastbesloten om terug te keren naar de bewoonde wereld, maar daarvoor moet je eerst een vlot bouwen. Bouw bruggen op de juiste plekken, saboteer de plannen van je tegenstanders en zorg ervoor dat je je tegenstanders net een stapje voor bent.”

Doordat Island Escape modulair is, kun je zelf bepalen hoe het wordt gespeeld. “Zet je eilanden dichtbij, dan kun je een vlug potje spelen. Als de eilanden verder uit elkaar liggen, heb je een compleet nieuwe tactiek nodig om te winnen en duurt het spel langer.”

Door het modulaire bord kun je de grootte van de eilanden aanpassen. “Op onze website hebben we geavanceerde indelingen staan die het spel lastiger maken. Zo is het spelverloop met elke opstelling uniek, met een eigen speelstijl erbij.”

De toekomst van Quality Time Games

Ronald heeft een nuchtere blik op de toekomst van zijn uitgeverij. “We gaan vanaf dit najaar op de beurzen in Nederland en België staan, waar je onze spellen kunt uitproberen. Heel spannend, maar ik kijk er enorm naar uit.”

De webshop heeft nog wat liefde nodig, vind Ronald. “Er staan nu drie spellen op, dat kun je nauwelijks een webshop noemen. Mensen willen een beetje kunnen browsen en vergelijken. Maar dat komt nog wel!” Ronald heeft nog genoeg ideeën om de webshop te vullen: “Er liggen meer dan dertig concepten op de plank. Als het aan mij ligt, werk ik die allemaal uit en breng ik twee tot drie spellen per jaar uit.”

Benieuwd naar deze spellen?

Dan hebben we goed nieuws! Via de website van Quality Time Games kun je ze direct bestellen! Oh, en goed nieuws voor de twijfelaars: binnenkort komt er een onafhankelijke review op onze website van Island Escape en LavaRun!

Dit artikel werd aangeboden door Qualiy Time Games. Ook adverteren? Neem een kijkje op onze advertentiepagina!

Unconscious Mind (Het onbewuste): Het wachten waard?

Unconscious Mind (Het onbewuste): Het wachten waard?

Unconscious Mind, of Het Onbewuste in het Nederlands, is een expertspel waarvan men al ruim twee jaar droomt om hem te spelen. En daar is hij dan eindelijk! In dit spel combineer je worker placement met het verzamelen van grondstoffen (inzichten genoemd) en dit laatste gebeurt op een best wel innovatieve manier. Je stapt in de rol van een psychiater aan de zijde van niemand minder dan Sigmund Freud. Je opent je kliniek en probeert zo veel mogelijk cliënten te behandelen door hun dromen te analyseren. Laten we eens kijken of dit je droombaan of een nachtmerrie is.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Een spelersbord ligt in beeld met daarbij het inzichtbord. Op de achtergrond zie je het stadsbord en de ideeënborden nog liggen.
Wat een productie! (All-in versie met playmats, luxe componenten en extra mooie kaarten van Keep Exploring Games) | foto: Mmaartijn

Hoe speel je Unconscious Mind?

Je speelt er in Unconscious Mind naartoe om je cliënten te behandelen, maar daar heb je zogenaamde inzichten voor nodig, die liggen op je eigen ronde inzichtbord. Om die te krijgen kan je in je beurt ideeën plaatsen op het vergaderbord, dan mag je jouw gekozen actie één of twee keer uitvoeren. Deze acties variëren van het schrijven van boeken voor punten, tot nieuwe tegels in je tableau plaatsen of je therapeut door de stad verplaatsen om daar acties uit te voeren. Met het kiezen van een plekje op dat bord zorg je ervoor dat je tegenstanders datzelfde plekje niet meer kunnen kiezen, maar dat bepaalt ook het tweede deel van je beurt: Het verplaatsen van je inktpot.

Na het plaatsen en uitvoeren van je ideeën mag je ook nog je inktpot verplaatsen en activeren. Als deze bijvoorbeeld bij een rij tegels in je tableau uitkomt mag je al die tegels activeren. Daarmee kan je vaak inzichten op je inzichtbord genereren, versterken of veranderen. Hiermee zorg je ervoor dat je de juiste inzichten voorbereidt om in een volgende beurt je cliënten te kunnen behandelen. Op andere plekken kan je met je inktpot weer andere acties activeren op basis van waar Freud zich bevindt of kan je nieuwe ideeënfiches krijgen. Natuurlijk is dit weer zo’n spel waarbij je op veel plekken punten kan krijgen, dus misschien wil je wel de eerste zijn met alle ideeënfiches, want dan krijg je een bonus.

Een andere optie in je beurt is natuurlijk je cliënten behandelen. Je hebt altijd twee cliënten (behalve in het begin van het spel, dan nog maar één). Elk van hen heeft een manifeste droom en daaronder een latente droom. Als je gaat behandelen mag je de bovenste droom van allebei de cliënten behandelen door de overeenkomstige inzichten te betalen. Je krijgt dan bonussen, punten én mogelijk gaat de verdrietkaart van de cliënt zodat zijn of haar eigenschappen kunnen activeren. Mocht je een cliënt helemaal genezen, dan ontvang je punten en mag je weer een nieuwe naar je praktijk laten komen. Dat had je niet durven dromen toch?

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De groene speler heeft twee clienten in behandeling. Van de rechtse client is zojuist de transparante verdrietkaart gehaald.
Weer een tevreden client die van zijn verdriet af is | foto: Mmaartijn

Wat is daar bijzonder aan?

Unconscious Mind is een zware eurogame waarbij je op veel manieren punten kan halen. Wat ik wel leuk vind aan dit spel is dat je ook op veel verschillende manieren aan grondstoffen, inzichten, kan komen. Je kan dat doen door op bepaalde locaties in de stad veel acties te spenderen of bijvoorbeeld door je tableau goed op te bouwen met technieken en je inktpot als een malle rond en rond laten gaan. Het systeem van de dromen waarbij je niet weet wélke latente droom je krijgt, en dus ook niet weet wat je daarvoor nodig hebt, maar waar je de manifeste droom daar precies bij kan uitzoeken is erg leuk. Daar bovenop komt dan nog de puzzel hoe je jouw inzichten kan versterken en veranderen zodat je in zo min mogelijk beurten zo veel mogelijk cliënten kan behandelen.

In essentie probeer je dus een aantal beurten op te bouwen om te kunnen behandelen of boeken te schrijven. En daarna doe je dat nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Is dat echt bijzonder? Nee dat denk ik niet, als ik kijk naar Kanban EV probeer je ook keer op keer toe te werken naar het maken van auto’s, bij Ark Nova werk je toe naar het plaatsen van je dieren en bij Scholars of the South Tigris werk je naar het claimen van de Scholars. Unconscious Mind voelt voor mij dan ook aan als een solide spel met leuke mechanismes dat vooral heel erg mooi uitgevoerd is. Hij speelt niet bijzonder, de mechanismes zijn niet nieuw, maar hij is complex en je moet veel keuzes maken die allemaal invloed op elkaar hebben. En tja, die kaarten zijn wel écht mooi!

Is Unconscious Mind dan bijzonder genoeg? Is hij vernieuwend genoeg? In mijn collectie valt hij denk ik weg tussen andere spellen van gelijkend gewicht, ik heb hem nu vier keer gespeeld en dat voelt wel even genoeg. Als je kijkt naar SETI, die ik eerder reviewde, dan vind ik daar meer vernieuwing in zitten, die valt qua mechanismes en spelgevoel dan toch meer op in mijn spellenkast. Zeker als ik denk aan de variatie, dan komt Unconscious Mind niet direct bovendrijven. Ze hebben hun best gedaan om 7(!) modulaire optionele regels toe te voegen (de Nachtmerries-uitbreiding meegerekend), maar toch verandert dat te weinig in het gevoel en de cadans voor mij. Ben ik dan die kribbige snob met een collectie waar Unconscious Mind niet goed genoeg voor is? Who knows?

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Het ideeënbord met de ideeënwolkjes die je plaatst. Er zijn al een aantal plekken bezet en een aantal zijn nog vrij om te kiezen.
Het ideeënbord, kies één van de acties en voer die vervolgens één of twee keer uit | foto: Mmaartijn

Dus, het wachten waard?

Okay Martijn, hij is dus wél goed maar je bent er toch niet uitgelaten over? Dat klopt want Unconscious Mind. Duurt. Lang! Heel. Erg. Lang. En dat vind ik normaal niet erg, als ik maar genoeg te doen heb. Daar zijn grofweg twee opties voor: ofwel heb ik óók iets te doen in de beurt van een ander, ofwel de beurten zijn kort en hebben weinig handelingen. Unconscious Mind heeft dat allebei niet. Je beurten duren niet alleen lang omdat er zoveel keuzes zijn, je hebt ook echt veel handelingen te verrichten. Als ik dan zit te spelen met spelers die net even wat beter en langer nadenken dan ikzelf (ja, die winnen dan ook…), dan zit ik al snel een kwartier of twintig minuten niets te doen. Andermans beurten zijn ook niet interessant genoeg om helemaal aangehaakt te blijven.

Voorbeeldje van een redelijk standaard beurt: Plaats twee ideeën bij de technieken, dan mag je een techniek uitzoeken en de actie die erop staat uitvoeren. Dat is het activeren van een actie in de stad, je telt het aantal symbolen en betaalt je Eureka-fiches bij zodat je 5 acties mag uitvoeren. Daarvan neem je twee grondstoffen, betaal je er twee om inzichten te versterken en neem je een koffie (ook een betaalmiddel in Unconscious Mind). Terug naar de techniek, die plaats je op je bord, is de laatste van de tweede kolom waardoor je een inzichtfiche vrijspeelt en je ook een doelkaart krijgt…dan dat riedeltje nog een keer omdat je nog een tweede techniek mag uitzoeken…en daarna verplaats je jouw inktpot twee plekken en activeer je alle technieken in een kolom. Dat zijn er weer drie waarvan je de volgorde zelf mag kiezen.
Snap je het lange wachten al?

Er zijn vast goede argumenten om het zo vorm te geven, maar ik heb dan toch een voorkeur voor andere spellen van dit gewicht. Ik heb eigenlijk vooral vragen. Waarom is het plaatsen van ideeën gekoppeld aan het verplaatsen van je inktpot? Dat voelt als twee verschillende beurten. Waarom wil je twee cliënten kunnen behandelen in één beurt? Was één niet genoeg? Dan kan je in de volgende beurt de andere behandelen. Zelfs het terugnemen van je ideeën, een soort van pauze-actie, bestaat in Unconscious Mind uit een aantal stappen waarin je keuzes moet maken. En begrijp me niet verkeerd, er zijn veel mensen die dit soort systemen met veel combo’s heel erg waarderen, maar ik speel dan toch liever een ander (maar wel zwaar) spel.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Het stadsbord met de spelersfiguren er op. De stad is druk bezet en er zijn veel mogelijke acties te zien.
Ook in de stad is genoeg te doen, 6 locaties met ieder een berg aan mogelijke acties | foto: Mmaartijn
Review inladen…

Mijn beoordeling

Gameplay: Het inzichtenbord en de mogelijkheid om ze te veranderen is verfrissend, zeker met de nachtmerries-uitbreiding geeft dit een leuke twist. Verder is het een ‘standaard’ Eurogame. Solide, maar zoals vele anderen.

Speelbaarheid: De vele acties die je in een beurt na elkaar moet uitvoeren zijn mij toch echt net wat teveel. Ik zou deze graag meer opgesplitst zien in meerdere beurten zodat je minder lang op elkaar hoeft te wachten.

Kwaliteit: Je hoort het van iedereen en ze hebben gelijk: De uitvoering van Unconscious Mind is echt super! Hele mooie componenten die echt top uitgevoerd zijn. Ook de glanzende kaarten (optioneel bij te krijgen) zijn machtig mooi en de transparante verdrietkaarten zijn heel goed uitgevoerd.

Duurzaamheid: Ondanks de modules die je kan combineren om elke keer tot net iets anders te komen voelt het voor mij toch weer hetzelfde. Het zou mooi zijn als het ideeënbord ook anders zou kunnen. Al ben ik misschien verwend door spellen als Teotihuacan.

Interactie: De interactie zit hem echt in het blokkeren van de actieplekken en dat is wat jammer. Ik begrijp het, maar ik zou graag iets doen in de beurt van een ander of iets doen waar een ander van baalt.

Lang verhaal kort: Ik ga hem (helaas) niet in mijn collectie houden. Ik weet het, deze mening is niet populair met zo’n mooie uitvoering en de kwaliteit van alle componenten. Ook de gameplay is echt wel goed, maar ik mis net die X-factor. Misschien is hij dan toch net te laat gekomen, datzelfde gevoel had ik ook al met Endless Winter (ook van Fantasia Games) na Lost Ruins of Arnak met ongeveer dezelfde mechanismes.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De kaartrij is zichtbaar. Het is duidelijk dat het een mooie productie is, er zijn clienten die tijdens het spel voordelen opleveren en clienten die aan het einde dat pas doen. Daarboven liggen de manifeste dromen uitgestald.
En dit is dus die mooie productie, prachtige afbeeldingen met Holofoil kaarten (los te verkrijgen) | foto: Mmaartijn

Wat vind jij?

Unconscious Mind is super populair en het wordt niet altijd gewaardeerd als je het bekritiseert. Heb jij ook zo’n mening die niet populair is? Is er een spel dat jou niet kan boeien terwijl iedereen razend enthousiast is? Laat het me weten in de comments!

Retrieving and displaying data from https://boardgamegeek.com/xmlapi2/thing?id=329500
ito – het beste partyspel van 2024

ito – het beste partyspel van 2024

Ik heb jaren geleden een keer over ito gehoord. Het was naar verluid de perfecte party game: simpel, vol grote momenten en perfect voer voor anecdotes en grappige gesprekken. Ik heb jaren gezocht (en per ongeluk een Japanse versie gekocht die zó klein was dat ik de kaarten niet eens kon lezen), en heb op de laatste Spiel eindelijk een Engelse versie van ito kunnen scoren. Maar, was het al dat zoeken daadwerkelijk waard, of ben ik toch weer in de hype getrapt? Laten we samen kijken!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

de kaarten die in ito zitten, uitgestald voor de doos
ito | foto: Yorom

Hoe speel je ito?

ito is, voor de mensen die deze spellen kennen, eigenlijk een combinatie van The Mind en Wavelength. Spelers krijgen een getal van 1 tot 100 uitgedeeld, en moeten door samen te werken voor zorgen dat alle getallen in oplopende volgorde liggen aan het einde van de ronde. Maar goed, je mag natuurlijk niet tegen andere mensen zeggen wat je in je hand hebt – hoe ga je er dan voor zorgen dat al die kaarten toch op de goede volgorde komen te liggen? Nou, dat werkt als volgt. Je mag dan niet zeggen welk getal je hebt, maar je mag wel een hint geven. Een hint die bij de categorie van de ronde past, om precies te zijn.

Elke ronde heb je een categorie waarbij je dingen op een schaal van 1 tot 100 kan plaatsen, bijvoorbeeld “het lekkerste eten”. De 1 is hierbij eten wat absoluut níét te eten is, en de 100 is het allerbeste eten wat je ooit gehad hebt. Spelers mogen (zonder vaste beurtvolgorde) hun kaart dicht op tafel leggen en een hint meegeven die bij de categorie past. Bij een 1 kan je dan bijvoorbeeld “koude diarree” zeggen (want dat is echt ranzig), maar de lol zit hem erin dat je ook een hint moet bedenken voor getallen die níét op het uiterste zitten. Wat voor hint bedenk je voor een 36? of een 52? Of een 82 terwijl de persoon voor je iets heeft gezegd dat ook wel eens rond de 80 kan zitten? En dat, lieve lezer, is waar de magie van ito zit.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

een potje ito in gang
een potje ito in gang | foto: Yorom

Wat is daar bijzonder aan?

De echte magie van ito zit hem, naast het feit dat je niet mag praten over wat je in je hand hebt, in de categorieën. ito had heel makkelijk in dezelfde val kunnen lopen als veel andere party spellen door controversiële kaartjes te gebruiken, maar dat gebeurt gelukkig niet. De kaartjes zijn allemaal geschreven zodat je a) écht iets hebt om het over te hebben, en b) het spel aan iedereen voor kan leggen. Er zitten zelfs speciale kaartjes bij voor met families, en kaartjes waarbij je acties moet doen of geluid moet maken (voor met bezige bijen die slecht stil kunnen zitten). Een top keuze, wat mij betreft.

Daar komt ook bij dat ito een zeldzaam soort alchemie doet: het is een partyspel waarbij je moet praten, maar niet overschaduwd wordt door de luidere mensen aan tafel (zoals ikzelf). Iedereen krijgt een beurt, en iedereen moet meedenken over de volgorde waarin de kaartjes moeten liggen. Ben je niet extrovert, dan kan je bij ito toch goed meedoen! De categorieën zijn niet gênant, het spel is zachtaardig en coöperatief, en je mag hulp vragen van je medespelers bij het verzinnen (of goed formuleren) van een hint voor je kaartje. Het spel voelt inclusief, zonder dat alle randjes eraf worden gepoetst. Een sterk staaltje game design als je het mij vraagt.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

drie kaarten van ito. onderop de kaarten staat een lijn die doorloopt van kaart tot kaart
Toch op een lijn! | foto: Yorom

Een warme omhelzing

ito is zachtaardig, inclusief, en toch hilarisch. Veel spellen zoals ito halen hun lol uit controversiële categorieën, maar bij ito komen de grappen volledig bij de spelers vandaan. Daar komt bij dat je als groep ook veel controle hebt over de categorieën die op tafel komen, waardoor de kans zo groot mogelijk wordt gemaakt dat iedereen zich op hun gemak voelt. Gemak is uiteindelijk de belangrijkste randvoorwaarde voor plezier, en ito doet op dit gebied alles wat je kan verwachten. Het enige spel wat ik dit beter heb zien doen, is John Company. Maar goed, dat spel had ook twee pagina’s nodig om uit te leggen waarom het niet voor iedereen leuk is om colonialistje te spelen. ito voelt welkom, en daardoor kan je al snel écht grappig zijn.

Dat comfort zorgt er ook voor dat het samenwerken natuurlijk aanvoelt. Het is kneitermoeilijk om ito te winnen, zelfs al geven de regels geven je alle kans van slagen. Je mag elkaar helpen met hints bedenken, je mag je hint nog veranderen, en je hebt zo veel tijd als je wilt om de kaartjes in de goede volgorde te leggen. Dat zorgt ervoor dat je (als je wint) het gevoel hebt dat jullie écht samen hebben gewerkt, en als je verliest (wat regelmatig gaat gebeuren) je het gevoel hebt dat het in ieder geval niet door het spel komt. Het is alsof je weer op judoles zit, en je instructeur superbehulpzaam is; je eindigt om de haverklap op je neus, maar bent toch weer enthousiast om het opnieuw te proberen.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

de "nul"-kaart in ito, met daarop drie regels die op sociaal vlak gelden tijdens een potje ito
Wat een fijne kaart | | foto: Yorom

Een leeuw, versus een muis

Het lukt ito toch niet helemaal om aan de val te ontsnappen waar veel partyspellen zoals deze in lopen – het is toch nog wat ongemakkelijk om te spelen met mensen die je niet kent. ito geeft je alle tools, maar je kan toch tegen situaties aanlopen waar een speler dingen zegt die je niet had verwacht. Ik heb ook een keer ito gespeeld met een groep mensen die ik minder goed ken, en tijdens het spel was er onverwachts een speler die hints gaf waar de rest van de tafel ongemakkelijk van werd. Ik schroom me dan niet om daar wat van te zeggen, maar het is iets om je van bewust te zijn. Mensen mogen bij dit spel alles zeggen – zorg er dan ook voor dat je een speler aan tafel hebt die mensen terecht wijst als het een onprettige kant op gaat.

Daarnaast heb je bij ito ook nog steeds het risico dat mensen overschreeuwt worden. Ik ben (in ieder geval tijdens dit soort spellen) een luide aanwezigheid, en ik ben dan graag betrokken bij de discussie. Dat zit in mijn aard, en dat pakt over het algemeen ook goed voor me uit. Het nadeel is echter wel dat spelers die wat stiller zijn of die graag eerst willen luisteren makkelijk voorbij gespeeld kunnen worden. ito zorgt ervoor dat ze in ieder geval zelf de volle controle hebben over het belangrijkste deel van het spel, namelijk hun hint, maar de discussie daarna moet wel met aandacht gebeuren. Zorg er dus voor dat je een speler aan tafel hebt die álle spelers de kans geeft om te spreken. Ik probeer dat zelf te zijn, maar soms vergeet ik dat in mijn eigen enthousiasme. En dan, of dan juist, is het belangrijk dat je ook voor je medespelers zorgt.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

de kaarten in ito
Kijk hoe mooi! | foto: Yorom
Review inladen…

Gameplay: het centrale mechanisme is het perfecte middel voor een hele avond lol, goede verhalen en grote momenten. Iedereen is constant betrokken en mag met de ander meedenken zonder dat je met veel eenvoud het spel kan kapen. Ik zou dit met iedereen spelen.

Speelbaarheid: er zijn niet echt beurten bij dit spel, waardoor het spelen lekker vlot verloopt. Je mag ook constant meedoen en elkaar helpen, wat heel prettig aanvoelt. Je loopt er soms tegenaan dat mensen een bijzonder moeilijk getal hebben om een hint bij te verzinnen, maar dat zijn de enige momenten waarop je hoeft te wachten.

Duurzaamheid: het spel heeft 100 verschillende categorieën die je kan gebruiken, en daarnaast zijn de antwoorden die je per categorie kan geven weer afhankelijk van de kaartjes die je uitgedeeld krijgt én de mensen met wie je toevallig aan het spelen bent. Ik wil niet zeggen dat je nooit gaat gebeuren dat je een hint twee keer gebruikt, maar ik heb het tot nog toe niet gezien.

Prijs/kwaliteit: ito doet veel met weinig. Arcane Wonders (de uitgever dan de versie die ik heb) lijkt zich te realiseren dat mensen dit spel thuis kunnen maken met een kopie van The Mind en genoeg fantasie voor categorieën, en heeft er dus voor gekozen om de prijs laag te houden. Ik denk dat je hier uitstekende waarde voor je geld krijgt.

Handleiding: ito’s handleiding gebruikt een stijl die je vaker terugziet bij spellen uit Azië (kijk maar naar de handleidingen in spellen van Oink Games). Dat werkt op zich prima, al zou ik het prettig vinden als ze iets meer ruimte nemen voor uitleg. Het voelt altijd wat… krap? Alsof ze te veel woorden op te weinig plek willen persen. Wel duidelijk, dat wel.

ito krijgt van mij twee bonuspunten vanwege de ogenschijnlijke zorg waarmee het is samengesteld. De makers zijn duidelijk bezig geweest met het maken van een welkome en vriendelijke ervaring, en dat mag wat mij betreft beloond worden.

ito is een nieuwe partygame klassieker. Het is een spel dat het verdient om naast Dixit, Wat Schets Je Me Nou, Just One en Codenames genoemd te worden. Net zoals die spellen heb je ito in twee minuten uitgelegd, en kan je het daarna keer op keer spelen. Het is een partyspel, dus spelers die veel geven om een duidelijke victory game state (dat wil zeggen, “we winnen als we een x aantal punten hebben) gaan het hier wat moeilijk mee hebben. Ik kan naast die groep mensen echter niemand bedenken die geen lol met ito gaat hebben, mits je ervoor zorgt dat wij luide mensen niet constant over iedereen heen praten.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Yorom, met de doos voor ito tegen z'n hoofd aan. Hij lijkt te willen communiceren met de doos
Ik gok dat er een hoog cijfer aan gaat komen voor ito | foto: Yorom

Wat ik verder nog kwijt wil

Het is nog te vroeg om het definitief te beslissen, maar het lijkt er op dit moment op dat ito mijn spel van Spiel 2024 is. Nu heb ik er deze keer bewust voor gekozen om vooral kleine spellen te kopen (iets waar ik nu eigenlijk een beetje spijt van heb), dus ito hoeft niet te concurreren met, weet ik veel… SETI of Galileo Galilei. Dat wil echter niet zeggen dat ito niet iets bijzonders is. Het heeft tot nu toe de meeste grote momenten opgeleverd, en ik heb ito tot nu toe het vaakst op tafel weten te krijgen. Eigenlijk heb ik nu ook alweer zin om het te spelen!

Ik heb het volgens mij ook gezegd bij mijn review van Vegetable Stock, maar ik ben HEEL blij dat er steeds meer spellen vanuit Azië brede distributie krijgen binnen Europa. Ik ben nu al een paar keer bij Nederlandse uitgevers langsgeweest om tegen ze te zeggen dat ze Vegetable Stock in Nederland moesten uitbrengen, helaas zonder veel succes. Ik ben dan maar wat blij dat Tom Vasel van The Dice Tower ook zijn reputatie in de strijd gooit voor spellen zoals Vegetable Stock en ito, zodat de ontwerpers de lof krijgen die ze verdienen en mensen in Europa en Amerika de kans krijgen om deze uitstekende spellen te spelen. Volgens mij is dat echt win-win.

Wat vind jij?

Stel, de categorie is “bordspellen die je graag met een groep speelt” en je getal is een 98, wat zou dan jouw hint zijn? Heb jij interesse in partyspellen, of ben je inmiddels wel een beetje uitgefeest? Zijn er spellen vanuit Azië waar jij nog naarstig naar op zoek bent, of kom je genoeg aan je trekken met de dingen die je in Europa makkelijk kan krijgen? Laat het me weten in de comments!

de doos voor ito
ito | foto: Yorom
Landmarks – Spreekwoordelijk schatzoeken

Landmarks – Spreekwoordelijk schatzoeken

Het spel waar ik dit jaar naar uitkeek was Landmarks van Floodgate Games. Deze uitgever heeft al veel goede spellen op de markt gebracht zoals Kites (ook van 999 Games). Landmarks is een woordenassociatie-spel, wat het soort party games zijn die ik leuk vind. Zelf ben ik minder van die ‘gek doen party games’. In het spel worden hints met één woord gegeven om als team bij de schatten te komen van het eiland. Nu lijkt Landmarks heel erg op Codenames, maar dan speel je op een landkaart. Maakt dat het spel leuker of blijven we bij de klassieker Codenames?

Hoe speelt Landmarks?

Je kan Landmarks op twee manieren spelen. Je kan het spel coöperatief spelen waarbij één iemand de expeditieleider is en de anderen interpreteren de hints of je kan twee teams tegen elkaar laten spelen met ieder team een expeditieleider.

Wanneer je coöperatief speelt, krijgt de expeditieleider een kaartje. Op dat kaartje staan op verschillende plekken de schatten, het water, de vloeken en de valkuilen. Door middel van woorden probeert de expeditieleider het team (de rest van de spelers) naar de schatten te leiden en vervolgens de uitgang. Zodra de leider een woord heeft opgeschreven op een tegel, gaan het team in discussie en leggen deze tegel op de juiste plek. Een voorbeeld is dat de leider “Maïs” opschrijft en het team legt de tegel tussen “Schelp” en “Taco”, zoals je hieronder ziet.

Tekst loopt door onder de afbeelding >

Een voorbeeld waarbij Maïs heel goed past tussen Taco en Schelp

De expeditieleider kijkt op zijn kaartje welk icoontje er staat. Zodra je genoeg schatten hebt gesprokkeld wil je zo snel mogelijk van het eiland af en win je het spel door de uitgang te vinden. Maar loop je te veel vloeken tegen het lijf, dan verlies je het spel. Een andere manier om het spel te verliezen is als het water op is. De tegels die het team neerlegt kunnen opraken, als je niet op tijd een waterplek vindt. De expeditieleider heeft dan geen tegels meer en kan je dus ook niet meer leiden naar de uitgang van het eiland.

Hoe speelt Landmarks in teams?

Dan heb je nog mijn favoriete versie: team tegen team. De expeditieleiders krijgen beiden de kaart te zien. Wie als eerste 4 schatten vindt, wint het spel. Maar ook hier kan je vloeken pakken, zodra je er teveel pakt, wint de tegenstander. Je speelt om de beurt de tegels op de kaart, hierdoor kunnen de hints van jouw team de tegenstander helpen. Het gaat dan allemaal om timing en de vraag of jouw teamgenoten je begrijpen.

Competitief vs coöperatief

Hoewel ik het spel gekocht heb om zijn coöperatieve variant, heb ik de voorkeur voor de team tegen team variant. Het spel voelt veel sneller, doordat je kan nadenken over je volgende hint wanneer je tegenstander aan de beurt is. Terwijl je bij de coöperatieve variant veel vaker moet wachten op de expeditieleider en het soms veel lastiger is om goede en vernieuwende hints te geven. Je blijft dan teveel in dezelfde hoek denken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat coöperatief slecht is. Het is uitstekend met twee, drie of vier spelers. Vanaf vier spelers begint alleen de competitieve variant leuker te worden. In de praktijk kan je het spel spelen met hele grote groepen. Waarbij ik heb gemerkt dat met teveel spelers het lang duurt voordat er een beslissing gemaakt wordt. Tien mensen is daarin wel het maximale spelersaantal.

Tekst loopt door onder de afbeelding >

Zo gaat het spel eruit zien, waarbij je steeds meer woorden op de landkaart ziet komen.
Het team struint over het eiland

Landmarks of toch Codenames?

Speel ik Landmarks liever dan Codenames? Voor mij is dat een duidelijke ja, omdat ik het eiland doorzoeken een leuker element vind. Echter het probleem dat Codenames heeft, waarbij het wachten op een hint lang kan duren, zal niet opgelost worden met Landmarks.

Codenames heeft ook een ander probleem. Dat zijn dat de kaartjes voor het ene team soms makkelijker te combineren zijn met elkaar dan voor het andere team. Met Landmarks heb je dat een stuk minder. Je speelt namelijk op dezelfde kaart met dezelfde woorden en er zijn ook schatten die voor beide teams te pakken zijn. Die kunnen gepakt worden als je op het juiste moment de goede hint bedenkt. Af en toe zal je hebben dat de schatten van het ene team voordeliger liggen dan voor het andere team. Bijvoorbeeld omdat er veel vloeken bij het andere team liggen. Dat kan nog steeds oneerlijk voelen, maar dan speel je toch een nieuw spelletje.

Nu kan je Landmarks ook coöperatief spelen. Dit is niet het geval bij Codenames, tenzij je de tweespeler versie Codenames: Duet hebt. Allemaal redenen waarom ik Landmarks als betere kies. Ondanks dat er één nadeel bij Landmarks zit: Elke keer als er een hint geplaatst wordt, zijn er twee of drie plekken die grenzen aan één eerder gelegd woord. Hoe ga je met één woord duidelijk maken dat één van die drie plekken bedoeld wordt? In de meeste gevallen is dit puur geluk. Soms kan je nuances aanbrengen, maar hoe weet het team dat je het zo bedoeld hebt. Je mag tenslotte niet communiceren.

Mijn beoordeling

Review inladen…

Gameplay: De twist van Landmarks om met woorden over het eiland te verplaatsen werkt goed. Er zijn veel leuke beslissingen als expeditieleider. Ook om de hints te interpreteren is leuk en voelt niet als vanzelfsprekend. Hierdoor is het ook bevredigend als je de hints goed interpreteert.

Speelbaarheid: Het wachten tot er een nieuwe hint gegeven wordt, kan lang duren. Daarom helpt het als iemand snelle associaties maakt. Aan de andere kant is dit een partyspel, dus praat gezellig met elkaar tijdens het wachten.

Kwaliteit: De tegels zijn kleine whiteboards die goed werken. Je krijgt ook een katoenen kaart, waardoor de tegels niet van de kaart afglijden. Die is ook dubbelzijdig, waarbij de meer gedetailleerde zijde wel moeilijker af te lezen is voor de expeditieleiders.

Duurzaamheid: Er zitten heel veel verschillende opdrachtenkaartjes in het spel. Je zou het spel bijna oneindig kunnen spelen. Je zou ook de startwoorden kunnen veranderen, waardoor ieder opdrachtenkaartje ook nog eens opnieuw te spelen is.

Prijs/kwaliteit: 25 euro is een schappelijke prijs. Je krijgt er veel speeluren voor terug en je kan het spel op twee manieren spelen, coöperatief en competitief . Voor het segment partyspellen voelt het wel aan de dure kant.

Landmarks raakt precies de spot die ik zoek in een partyspel en maakt daarmee mijn verwachtingen meer dan waar. Het is leuk om over het eiland te struinen en de juiste woorden te bedenken om je teamgenoten naar de juiste plekken te brengen. Er zit wel een nadeel in de soms lange wachttijden, wat spellen als Codenames ook als probleem hebben. Hopelijk komt er ook een Nederlandse vertaling, waardoor Landmarks net zo populair kan worden.

Tekst loopt door onder de afbeelding >

Christiaan denkt na over zijn volgende hint in het spel Landmarks.
Christiaan denkt heel hard na over zijn volgende hint!

Wat ik verder nog kwijt wil

Nu is Landmarks alleen in het Engels te krijgen. Maar laat je dat niet weerhouden van het kopen ervan. Je kan heel simpel de startwoorden vertalen en het spel in je geliefde moedertaal verder spelen. Ook hoef je als expeditieleider het spel nauwelijks uit te leggen, je teamgenoten hoeven toch alleen maar de tegels neer te leggen, waar jij ze naartoe brengt.

Wat vind jij?

Partyspellen waarbij je aan het denken wordt gezet, vind ik het leukst. Maar wat voor type partyspellen vind jij leuk en wat maken die partyspellen leuk?