Van eervol verliezen tot ‘Kingmaking’: dit zijn de zeven zonden van bordspellen spelen

door Melt | mrt 29, 2025 | Columns, Mee in de Nieuwsbrief

Je kunt niet élk bordspel dat je speelt winnen. Sterker nog, als je bordspellen speelt met meer dan twee spelers wordt de kans nóg kleiner dat je überhaupt wint. Maar sommige spelers willen wel héél graag winnen. Over de jaren heen heb ik een lijstje ergernissen verzameld, die mensen uit de hobby veelal zullen herkennen. Dit zijn de zeven zonden van bordspellen.

Stel je voor; je speelt het redelijk bekende bordspel Catan. Je hebt hooguit zes punten, en één van je medespelers zet continu de rover bij jou neer. Waarom? Gewoon, om je te pesten. Het ergste is, deze speler heeft al negen overwinningspunten en heeft nog maar één dorpje nodig om te winnen. Frus-tre-rend…. Een andere speler die er ook best goed voor staat, merkt op dat hij kan winnen als hij de langste handelsroute van jou zou overnemen. Alleen heeft-ie nét niet genoeg hout om die laatste straat te bouwen. Je kijkt in je hand, en jawel… daar zie je een overvloed aan hout. Wat doe je dan?

Zonde één: Kingmaking

Een mogelijke uitkomst voor het scenario hierboven is dat je Kingmaking uitoefent. Kingmaking is als je als verliezende speler, een andere speler gaat helpen met hun overwinning. Om van het spel af te zijn, of omdat je het de eerste speler niet gunt bijvoorbeeld. Het is erg makkelijk om de andere speler een net iets té goede deal te bieden. “Mijn drie hout voor jouw eh… doe maar iets?” Dit gaat natuurlijk gepaard met een flinke grijns naar de speler die eerder zo olijk de rover bij jouw enige inkomst genererende stad zette. “Oh-neee! Dat jij nu de langste handelsroute afpakt, had ik totáál niet zien aankomen!” roep je sarcastisch over tafel.

Voor veel bordspelfanaten is de mogelijkheid tot Kingmaking in een bordspel een soort doodvonnis voor het spel. En dat terwijl anderen het juist een onderdeel van realisme vinden. Want het sociale aspect van een bordspel is nét zo belangrijk en behoort tot je tactiek. Eerlijk winnen is óók een sport.

Als je het mij vraagt, hangt de goedkeuring voor Kingmaking volledig van het spel af. Dat klinkt als een goedkope uitweg uit deze alinea, dus laat me dit even onderbouwen. Social Deduction bordspellen zijn gemaakt voor Kingmaking. Zieltjes winnen, mensen overtuigen van je onschuld en snoeihard liegen. Ik ben daar dol op. Als ik zo’n spel speel, maakt het me ook niet zoveel uit of ik win. Ik geniet van het uur dat het spel duurt. Ook als ik verlies. In de situatie hierboven had ik waarschijnlijk ook mijn hout weggeruild, al moet ik heel eerlijk erkennen dat ik eerder de speler ben die de rover keer-op-keer bij dezelfde persoon plaatst. In mijn geval zou dat mijn man zijn. Wij hebben een duidelijke deal: tijdens bordspellen zijn we niet lief voor elkaar. Dan is het oorlog.

Een van de spellen waarbij Kingmaken tot tactiek behoort, is Root. De eerste keer dat ik Root speelde, ging het niet zo best met mijn factie. Gelukkig was daar de vagabond, die mij een voorstel gaf. Samen konden we namelijk de overwinning wél halen! En daar zit denk ik ook de crux van dit verhaal: samen. Want alléén had ik het niet gered. En als een andere speler zichzelf had moeten opofferen om mij aan een onterechte overwinning te helpen, dan had ik dat zelf ook afgekeurd.

Zonde twee: Met de pet ernaar gooien

Op een bordspelavond speel je gemakkelijk drie nieuwe bordspellen op één avond. Spelers nemen die zelf mee, of er ligt een nieuw exemplaar in de kast. Iemand heeft dan de tijd genomen om de regels te leren en is enthousiast genoeg om het spel uit te proberen. Dan kan het voorkomen dat je na de eerste ronde denkt: mwah, niet mijn spel. Wat doe je dan?

Helaas heb ik meer dan eens meegemaakt dat een speler dan zegt “maak mij maar af, ik vind het niet leuk”, of erger nog: “wie wil al mijn spullen hebben? Ik ga toch niet winnen.” Dit is wat mij betreft echt een doodszonde. Vooral als iemand de tijd neemt om je iets uit te leggen, vind ik dat je minimaal je best moet doen om het spel leuk en speelbaar te maken voor de rest. Het is natuurlijk prima om na het spel te bespreken wat je wél en niet leuk vond. Sterker nog, als je die instelling hebt, kun je je gelijk aanmelden bij ons als auteur. Niet elk spel is voor jou weggelegd. En dat is prima. Maar als je je eigen plezier boven dat van je medespelers zet, gaat er toch iets mis.

Zonde drie: Vals spelen

Mag ik je voorstellen aan iets dat ik vals spelen noem? Daar zet ik bewust een spatie tussen, want ik bedoel daarmee: gemeen spelen. Spelen om een ander te zieken of treiteren. Op de bordspelavond zou ik dat niet zo snel iemand aandoen. Waarom? Ten eerste ken ik de mensen daar niet goed genoeg voor. Ten tweede is het ook niet zo heel leuk voor de andere spelers.

In privésferen is het een ander verhaal. Ik geef als voorbeeld Mario Party. (Technisch gezien ook een bordspel, toch?) Kijk; er is een soort ongeschreven regel dat je geen muntjes jat van iemand die er niet zoveel heeft. Maar als mijn man of ik de kans krijgen, pakken we áltijd elkaar. Het perfecte voorbeeld van vals spelen. Dat kunnen we bij elkaar maken, omdat we het beiden niet zo erg vinden als het bij ons gebeurt, en er enorm van genieten als we het de ander aandoen.

Vals spelen kan wat mij betreft prima, zolang de andere partij er maar vrede mee heeft. Een van mijn beste vriendinnen is daar ook goed in. Tijdens de bordspelavond weet zij soms het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. (Andersom overigens ook hoor!) En daar genieten we beiden van. Misbruik van de macht, maar dan op een onschuldige en geoorloofde manier. En het mooie is, als één van de twee een signaal geeft dat ze het niet zo leuk vinden, is dat ook het einde van ons gepest. We kennen elkaar goed genoeg om dat te doen. En dát is key. Herken je die signalen niet? Dan bega je een van de zeven bordspelzonden en ben je simpelweg gemeen aan het spelen.

Lees verder onder de afbeelding >

Zonde vier: Trash talk

Ik weet het nog héél goed: het eerste bordspel dat ik speelde met mijn schoonouders. Het Keezen-bordspel. Basically Mens-erger-je-niet met speelkaarten in plaats van een dobbelsteen. Je krijgt per ronde vier of vijf kaarten op handen. Met een aas of koning mag je een pion opzetten, met de rest kun je die verplaatsen. Maar wat wil nou: ik heb de eerste vijf rondes mijn hele hand kunnen weggooien zonder ook maar íets te doen. (Een ontwerpfout als je het mij vraagt.) Als je geen koning of aas hebt, kun je niets en moet je wachten tot de volgende ronde.

Toch was dit niet de reden dat ik me dit spel zo goed kan heugen. Wat wel? De Trash Talk van mijn schoonmoeder. – Beste lezer, u moet begrijpen dat ik in die tijd nog niet zo goed tegen mijn verlies kon. Iets dat mijn schoonmoeder gelijk doorhad en me eigenhandig wilde afleren. – “Wat is er Melt, kan je wéér niet spelen? Wil je het er over hebben?” waren haar woorden. Verbatim. Ze zijn in mijn mergbeen geëtst. “Wat vervelend zeg… Moet je nu alwéér al je kaarten weggooien? Je hebt het ook wel zwaar hé?”

Ik denk dat die woorden voor menig speler een grens bereiken. Toch ben ik mijn schoonmoeder er dankbaar voor. Want in dat ene potje Keezen, heb ik geleerd om tegen mijn verlies te kunnen. Uit wrok. Want ík gunde haar het genot van mijn verlies niet. En, ik wilde eigenlijk ook wel goed tegen mijn verlies kunnen… Inmiddels zijn we zo’n tien jaar verder en spelen we met enige regelmaat bordspellen samen. Dat eerste bordspel komt nog weleens ter sprake. Iets waar we allemaal goed om kunnen lachen. Want eigenlijk is het ook best gek toch, je druk maken om een spelletje?

Trash Talk hoort wat mij betreft bij de meeste bordspellen. Maar ook hier geldt: alléén bij mensen die je mag en goed kent. Het is belangrijk om de signalen op te pakken van iemand die zich er niet helemaal comfortabel bij voelt en daar rekening mee te houden. En ik heb ontdekt dat als je iemand eigenlijk niet zo aardig vind, je Trash Talk ineens een stuk harder klinkt dan je zou willen.

Zonde vijf: Niet luisteren naar de teach

Onze mede-oprichter Yorom heeft ooit een prachtig artikel geschreven over hoe je een bordspel goed uitlegt. Wie dat artikel kent, weet: een goede teach zit veel werk achter. De zesde zonde is dan ook door de teach heen praten, niet luisteren of anderen afleiden. Helaas, ik ben hier zelf schuldig aan.

Zo speelden we een tijdje terug Don’t mess with Ctulhu, een spel dat heel erg lijkt op TimeBomb en Tempel des Schreckens. Die laatste twee heb ik misschien wel honderd keer gespeeld. Dus ik dacht dat de teach voor Ctulhu voor mij niet nodig was. Tijdens het spelen begreep ik er echter niet zoveel van. Ik wist wat ik moest doen, maar zag kaarten die ik niet begreep. Ik had niet geluisterd naar de teach, (sorry Samuel!). Gelukkig kon ik me vrij vlot heroriënteren, en speelden we gelijk vier potjes achter elkaar.

Ik heb ook aan de andere kant van de tafel gezeten. Dat ik de regels nétjes heb uitgelegd en dat een speler niet heeft opgelet. Deze zonde wordt een doodszonde wanneer iemand dan ook nog de bekende quote “Oh, als ik dat had geweten, had ik het héél anders gespeeld” uitkraamt. Niet doen dus.

Zonde zes: Naspelen en klagen als je verliest

Tijdens een spel ga je door een soort Hero’s Journey. Je stapt onwetend in een avontuur met andere spelers. Alles kan nog. Dan komen de tegenslagen, en moet je de rest overwinnen. Aan het einde kijk je terug, tevreden over wat je hebt gedaan en ben je een stukje wijzer.

Sam en Frodo hebben tijdens hun reis flink wat emoties gehad. Er werd zéker wel geklaagd tijdens die reis. Dat hoort er gewoon bij. Zo ook bij bordspellen. Neem als voorbeeld het kaartspel Canasta, dat mijn man en ik regelmatig tegen mijn ouders spelen. Een spel dat we al járen in onze familie spelen. Al die jaren hoor ik mijn vader (sorry, pap) klagen over de tegenslagen die hij tijdens het spelen ervaart. Als iemand op tafel komt: “Ja, met zoveel jokers kan ik ’t ook!” Als hij een ‘weggooi-kaart’ pakt: “Lekkere beurt wéér!” of als de kaarten nét zijn uitgedeeld (en zijn hand niet optimaal is): “zijn er ook dubbele kaarten in dit spel?!”

Toch blijf ik met liefde aan tafel kruipen bij mijn ouders. Een potje Canasta is nooit misplaatst. Tijdens het spel mag je wat mij betreft best klagen. Dat zijn emoties (en hoe tof is het dat een spel dat naar boven kan brengen). Maar na het spelen zegt mijn vader altijd netjes “Gefeliciteerd. Revanche?” Daardoor moet ik vooral lachen als hij weer een tirade houdt over die ‘weggooi-kaarten’.

Dat kan ook héél anders. Want helaas zijn er spelers die blijven hangen in die emoties van zo’n spel. Die na het spel nog boos beweren dat ze “totaal geen kans kregen.” Dan denk ik: als het spel zó oneerlijk is, waarom speel je het dan? En als je niet houdt van spellen met een beetje geluk, moet je zoeken naar spellen vol tactiek. Misschien zijn deze spellen die lijken op schaken wel iets voor jou?

De tekst loopt door onder de afbeelding >

Zonde zeven: Respectloos met andermans spullen omgaan

Het lijkt een common courtesy, netjes omgaan met andermans spullen. Toch gaat dat nog vaak mis. Niet voor niets zijn er veel bordspelers die hun kaarten sleeven. Dit is een van de meest gehoorde, en meest gehate zonden: respectloos omgaan met het bordspel van een ander. Eerst in de kaaschips graaien, daarna je nagels onder een kaart op tafel duwen en de randjes van het karton opvullen met vet, geel kaasstof. Nachtmerrie.

Maar vieze handen is niet het enige probleem. Ook tijdens het spelen zijn er no-go’s die volop tegen de etiquette ingaan. Gelukkig doen onze lezers dit nóóit. Als jullie een kaart van tafel pakken, doe je dat zonder de randjes kapot te drukken of de kaart over een zanderige tafel te schuiven. Als jullie een stapel moeten schudden, doen jullie dat op een non-destructieve manier. En natuurlijk trommelen jullie niet met de kartonnen fiches op tafel.

Aan het einde van het bordspel, moet deze weer netjes in de doos passen. Ook dit hoort bij respectvol omgaan met andermans spullen. De juiste speelstukken komen bij elkaar in een zakje, de indeling wordt gehandhaaft en kaarten gesorteerd. De doos wordt logisch ingedeeld zodat de volgende keer dat dit spel wordt gespeeld, het in een mum van tijd kan worden klaargezet.

Afspraken maken en blijven spelen

Kijk, eigenlijk is het helemaal niet moeilijk om de zeven zonden van bordspellen te ontwijken. Een normaal persoon zou hier sowieso al niet zoveel moeite mee hebben. Maar onze tip: maak vooraf afspraken met elkaar. De eigenaar van het bordspel (of de speler met de meeste ervaring) kan aangeven wat mogelijke valkuilen zijn. Als host kun je jezelf afvragen: hoe zouden deze mensen spelen? Wat zou ervoor zorgen dat we allemaal maximaal plezier hebben? Als een van de bovenste regels daarbij helpt of steekt, kun je daar gelijk al rekening mee houden.

Er zijn zo nóg honderd dingen die we kunnen opnoemen die je níet met een bordspel moet doen. En hoewel die niet in dit artikel staan, wil ik jullie uitnodigen om je grootste ergernis tijdens het spelen van bordspellen hieronder te delen. Dus: welke hebben we gemist?

Dit zijn de Spiel 2024 releases waar wij naar uitkijken!

door Yorom, Christiaan Pruijn, Mmaartijn, Melt | sep 29, 2024 | Columns, Mee in de Nieuwsbrief

Het is weer bijna tijd voor Spiel, de grootste bordspellenbeurs van Europa! Begin oktober nemen honderden uitgevers en ontwerpers het conventiecentrum in Essen weer over met de nieuwste spellen en demo’s! Bordspellencafe is er ook bij, en we hebben alvast een lijstje gemaakt met daarop de spellen waar wij het meeste naar uitkijken! Tijd om ze even op een rijtje te zetten.

De drie spellen waar Yorom naar uitkijkt

Dit is nu mijn vierde keer Spiel, en ik kijk hier al een half jaar naar uit. De eerste keer ben ik in mijn eentje gegaan, maar nu heb ik gelukkig drie vrienden mee die ook heel enthousiast zijn. Het is altijd weer een soort wilde road trip waarvan ik thuis kom met tassen vol bordspellen – wat wil een man als ik nog meer?! Het gaat wel raar zijn om mijn vrouw en kind een heel weekend niet te zien (vooral omdat mijn zoontje nog zo jong is), maar soms moet je even op vakantie. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in! Maar goed, tijd om over games te praten. Van welke dozen karton krijg ik nu al het water in de mond?

Artikel gaat verder na de afbeelding >

1. Flamme Rouge: Grand Tour (van Lautapelit.fi)

Grand Tour is de derde uitbreiding voor Flamme Rouge, een van mijn persoonlijke favorieten. Naast dat je nu een langer toernooi met unieke player powers kan spelen, heb je in deze uitbreiding ook wilde nieuwe stukken voor meer verschillende circuits. Ik heb jaren geleden over deze uitbreiding gehoord op een podcast, en sindsdien ben ik met ingehouden adem aan het wachten tot ik de doos eindelijk in mijn knuistjes mag houden. Vorig jaar heb ik al naar een prototype kunnen kijken, en dat beloofde heel veel goeds. De rotondes in deze uitbreiding gaan alleen maar hoofdpijn genereren voor mensen, en ik kan niet wachten.

2. ito (van Arclight Games en Arcane Wonders)

ito is een spel waar ik al twee jaar naar op zoek ben. Het is eigenlijk een combinatie tussen twee party spellen waar ik dol op ben: The Mind, en Wavelength. Iedereen krijgt een getal tussen de 1 en de 100, en je moet al die getallen in oplopende volgorde uitspelen. Om dat te doen, mag iedereen één hint geven over hun getal op basis van een categorie (bijvoorbeeld “dieren die het meest op huishoudelijke voorwerpen lijken”). Ik kan. niet. wachten. De enige versies die ik hiervoor kon vinden, waren in het Japans (en ik blijk daar heel slecht in te zijn). Ik kan gewoon niet wachten om ruzie te maken over of een papegaai meer op een huishoudelijk voorwerp lijkt dan een capybara, en waarom dat dan zo is. ito is, denk ik, voor mij in het bijzonder gemaakt.

3. Rebirth (van Mighty Boards)

Rebirth is een van de 33 nieuwe Knizia spellen die op deze Spiel uitkomt, en deze ziet er het meest veelbelovend uit. Je moet hier (net als in andere klassieke Knizia spellen) met behulp van tegels proberen om vakjes op het bord te omsingelen of op te vullen. Daar kan je dan weer op verschillende manieren punten mee scoren. Die beschrijving klinkt niet zo heel boeiend, maar ik kan er niet veel meer van maken dan dat. Voor mij klonk het vooral als een spicy combinatie van Blue Lagoon en Samurai, twee van mijn favoriete Knizia spellen. Ik kan dan ook niet wachten om deze te proberen! Plus, ik wil graag een uitgever promoten die iets anders gebruikt dan plastic in de productie van z’n spellen. Alle miniaturen zijn van Re-wood, een soort hout restproduct – een hele goede stap, me dunkt.

Eervolle vermeldingen?

Wel duizend, denk ik. Ik ben nu al maanden spellen op mijn verlanglijst aan het zetten, om ze er vervolgens weer af te halen, en er dan weer op te zetten… Ik gok dat de échte speurneuzenlijst pas vijf minuten voordat ik de beurs in loop af is. Deze staan er echter al langer op!

• Ratjack klinkt als een hilarische spin op Blackjack, ook al klinkt de naam heel suggestief.
• Lifeboats krijgt eindelijk een nieuwe versie, en ik ben benieuwd of ik deze leuker ga vinden dan Zoo Vadis.
• Tinco klinkt heel interessant, al snapte ik niet zo veel van de beschrijving.
• The Yellow House klinkt als een fascinerede twee-speler take op Maskmen, een fantastische trick taker.
• Tea Garden ziet eruit als mijn soort eurogame; simpele acties met veel consequenties.
• En ik wil ook graag eens Unconscious Mind uitproberen voordat ik daar een smak geld aan uit moet geven. En dan ook graag de Engelse versie, aangezien die niet een taalfout in z’n titel heeft.

En verder is het vooral even aankijken. Er zijn wel grote Eurogames (zoals Galileo Galilei, of Minos) die ik wil proberen als de mogelijkheid zich aandient, maar ik ga er niet wakker van liggen als dat niet lukt. Hetzelfde voor de velen trick taking games die er weer te vinden zijn; ik ga kijken wat ik te spelen krijg, maar ga er niet wakker van liggen als het niet lukt. Dit jaar gaan we voor zo veel mogelijk duurzaamheid!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De drie spellen waar Christiaan naar uitkijkt

Ik gok dat dit mijn 6e keer is. Elke keer weer met een andere groep en het worden steeds meer dagen. Sinds vorig jaar ga ik 4 dagen met mijn vriendin Isabel (onze Flip tekenaar). We (lees: vooral ik) worden zo enthousiast dat we allemaal lijsten doornemen, zo hebben wij ook de meer dan 1100 items van de Essen Preview list doorgespit. Dit zijn de crème de la crème, tenminste dat vind ik.

1. Castle Combo (van Catch up Games)

Castle combo is een combo spelletje waar je 9 kaarten in een grid van 3×3 plaatst. Voor een kaart betaal je de kosten, plaats je de kaart, voer je de actie uit en aan het einde van het spel is die punten waard. Dat 9 keer en je scoort de punten. Door op de juiste plek en slimme combinaties te maken scoor je veel punten. Stiekem heb ik deze gespeeld op BoardGameArena, maar fysiek spelen is toch een stukje beter. Het wordt veel vergeleken Faraway, waar je 8 kaarten in een rij plaatst. Toevallig ook van dezelfde uitgever!

2. Tea Garden (van Albi)

Tea Garden gaat helemaal om de thee, een thema die je steeds iets meer ziet naast de koffie. Je verzamelt theeblaadjes en als je ze fermenteert dan worden ze meer waard, zoals de druiven en wijnen in Viticulture. Nu is de basis een deckbuilder. Waarbij je kaarten combineert om je acties sterker te maken. Kaarten die je koopt komen meteen in je hand, maar je kan niet meer dan 4 acties per ronde doen. Daarbij ziet dit er ook nog eens zo kleurrijk uit, dus ik ben verkocht.

3. Bomb Busters (van Pegasus Spiele)

In Bomb busters moet je als team een bom ontmantelen door draadjes met dezelfde waarde door te knippen. Je ziet alleen jouw eigen draadjes, maar kan jij deduceren welke je moet doorknippen van je teamgenoten? Je weet dat ze op volgorde staan, maar je weet niet bij welke buurman de 3 ligt. Er zitten 66 verschillende puzzels in de doos, waarbij de moeilijkheidsgraad steeds verhoogt wordt. Ben je gek op deductie en party spellen, kijk dan zeker even bij Pegasus Spiele.

Eervolle vermeldingen?

• Babylon is een schoonheid van een spel. Het oog wil ook wat.
• Ito is al hierboven benoemd. De discussies worden hilarisch!
• Kyoto no Neko is een dungeon crawler, maar dan ben je een kat in Kyoto.
• Kronologic: Paris 1920 heeft dezelfde makers als Turing machine, nu los je een soort Logikwis op.
• Landmarks is het ware Codenames op een kaart. Ik heb hem al, maar deze kan ik jullie niet onthouden.
• En de uitbreidingen Flamme Rouge: Grand Tour, Forrest shuffle: Woodland edge, Decorum: Moving out en Sky Team: Turbulence. Allemaal geven ze meer van hetzelfde en iets extra’s.

Dit zijn dan ook de spellen waar we het meeste naar uitkijken. Toch zijn er nog genoeg spellen die op het ‘misschien’ lijstje staan. Isabel en ik maken een kaart van de hallen om zo onze route uit te stippelen. Zo kunnen we zoveel mogelijk spellen spelen in een korte tijd. Want voordat je het weet, is het alweer voorbij.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De drie spellen waar Martijn naar uitkijkt

Jahaa! We mogen ons weer 4 dagen onderdompelen in alles wat met bordspellen te maken heeft! Ik ben al lang de tel kwijtgeraakt en heb geen idee de hoeveelste keer dit wordt. Vroeger ging ik als groentje altijd één dag met vrienden, maar de laatste 5 jaar mag ik alle dagen spellen uitleggen voor Studio Infinitus en dat is super leuk! ’s Ochtends loop ik snel een rondje voordat de beurs open gaat en af en toe een uurtje tussendoor. Waar ik écht de nieuwe releases ontdek is in de lobby van het hotel. Gamers everywhere en tot diep in de nacht nieuwe releases uittesten.

Kom ook gezellig langs and say hi: Hal 5 E230 (tegenover iello).

Artikel gaat verder na de afbeelding >

1. Rock Hard: 1977 (van Devir)

Ik heb vroeger gitaar gespeeld in een folk metal band en ik moet eerlijk zijn: deze kwam op mijn wishlist door de foto’s. Toen ik die zag had ik meteen besloten dat ik aan die knoppen van de gitaarversterker moet draaien. En: ik ben me in het spel gaan verdiepen en kwam ik er achter dat het een hele toffe worker placement game moet zijn waarbij je als manager van een band er alles aan moet doen om die muzikanten succesvol te laten zijn. Devir games stelt je nooit teleur en met dit spel waar het thema vanaf druipt sta ik als één van de eersten in de rij.

Ik moet me er nog wel op voorbereiden dat het waarschijnlijk een lichter spel is dan dat ik normaal zou zoeken. Er wordt gesproken over ‘lichter dan Het Witte Kasteel’, maar dat komt vast goed. De verschillende karakters hebben ieder hun eigen player powers en gebeurteniskaarten zorgen voor willekeur in het spel. Ik kijk er in ieder geval naar uit!

2. Galileo Galilei (van Frosted Games)

Galileo Galilei is gemaakt door Tomáš Holek en waar kennen we die ook alweer van? Inderdaad, nog nergens van, maar naast Galileo Galilei staat zijn SETI bovenaan in de hotness en Tea Garden (die Yorom hierboven noemt) is ook van hem. Galileo Galilei tikt een aantal van mijn boxjes aan: Rondel systeem, action upgrading, unique player powers én (wederom) het thema & en de artwork.

In Galileo Galilei ben je een wetenschapper en is het je doel de hemel in kaart te brengen, maar let op want de Spaanse Inquisitie heeft het nog niet zo met wetenschap en wil je vervolgen. In je beurt richt je jouw telescoop (ja, je hebt echt een draaiende telescoop!) naar een actieplek waarvan je zelf invloed hebt op de volgorde. Je hebt actiepunten door middel van dobbelstenen en kan je tijdens het spel. In Galileo Galilei kan je dus lekker je eigen spel opbouwen, plannen naar goede acties en om zo goede combinaties maken.

3. AI Space Puzzle (van Portal Games)

Deductiespellen trekken mij altijd aan. Turing Machine en ArcheOlogic zijn top om tegen elkaar te puzzelen! En ook asymetrisch zoals Mind MGMT: The Psychic Espionage Game, maar ook eenvoudiger met Mr. Jack trekt mij heel erg. Een dan nu een goed samenwerkspel in de vorm van AI Space Puzzle. Eén speler speelt de Artificial Intelligence die alleen maar kan communiceren door fiches neer te leggen, de rest moet achterhalen waar hun astronauten in het ruimteschip moeten staan om te kunnen evacueren. De enige informatie die je daarover hebt zijn die fiches die blijkbaar heel bewust in een patroon op tafel zijn gelegd…

Eervolle vermeldingen?

Er is zoveel nieuws dat het lastig is om in een top 3 samen te vatten. Voor het gemak heb ik daarom de spellen waar ik al via Kickstarter (of pre-orders) mijn geld naartoe gesmeten heb niet meegenomen, maar ze zijn zeker de moeite waard:

• Ada’s dream: een medium heavy euro game met dobbelstenen en actierondel;
• Explorers of Navoria: Actieselectie en set collection op een heel vrolijk bord;
• Luthier: Medium heavy euro game met een viool(!!!) afgebeeld op de doos. Tja, die kan je niet aan je voorbij laten gaanals violist.
• Unconscious Mind: Weer een mid-heavy euro game waar een hoop mechanismes in samenkomen. Neemt flink wat ruimte in op tafel en een keer een bijzonder thema: Freud’s psychoanalyse over je onderbewuste.
• Let’s Go To Japan: Een kaartspel dat je lekker in een uurtje speelt. Je plant een reis naar Tokyo en Kyoto en legt in je beurt een kaart, die een bezichtiging voorstelt, bij een dag van je reis. Als je dit goed doet levert je dat punten op door de juiste combinaties met eerdere kaarten te hebben. Daarna geef je jouw kaarten door aan de volgende speler en zo ga je door tot het spel afgelopen is. Fans van 7 Wonders opgelet dus!

Uitbreidingen zijn natuurlijk ook altijd een ding, zo neem ik sowieso die van Nucleum, Het Witte Kasteel en Sky Team mee.

Ten slotte ga ik nog op zoek naar asymmetrische spellen (daarom ook AI Space Puzzle), zo staat Legion: The Siberian Story ook op mijn watchlist. Heb jij nog goede tips voor me? Laat het me weten!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

De drie spellen waar Melt naar uitkijkt

Ondanks dat ik een toffe bordspellenwebsite heb opgezet, ben ik nog nooit bij SPIEL geweest. I know… Crazy, right? Ik heb me daarom flink verdiept in wat ik kan verwachten van de beurs, maar ga me vooral laten verrassen. En het zal mijn trouwe lezers vast niet verbazen: ik ga op zoek naar nieuwe Social Deduction spellen!

1. Potato Tomato (van Four Comma Game)

Een rivaliteit tussen tomaten en aardappels? I’m all for it. Potato Tomato is een hidden-role blufspel, met een gezond thema. Want we weten allemaal wat het beste gerecht is: Baked Potato! Tomato!

Beide teams doen er alles aan om elkaar te saboteren. Jouw missie is om de rollen van andere spelers te onthullen. Zodra alle rolkaarten van een enkele speler zijn onthuld, wordt die speler – en iedereen in hetzelfde team – uitgeschakeld.

Deze gaat hoe dan ook mee naar huis!

2. Intent to Kill (van Hobby World)

Intent to Kill is een detective-noir spel waarin je als moordenaar of detective aan de slag gaat. De moordenaar plant zorgvuldig bewijsmateriaal, dat de detective verzamelt om de dader te ontmaskeren. Een tegen velen! Ik heb nu al zin om als moordenaar kneiter-hard te liegen en heel hard mee te zoeken naar de moordenaar.

Als ik de uitgever mag geloven, wordt het spel als maar leuker naarmate je het vaker speelt. Met een vaste club op de donderdagavond gaat dat vast goedkomen!

3. The Lie (van Devir)

Van wat ik ervan begrijp, krijg je kaarten die aan beide kanten een andere kleur of waarde hebben. Je speelt je kaarten, en wil zo snel mogelijk alle kaarten op tafel krijgen. Maar alleen de speler met de hoogste score wint het spel.

De afgelopen tijd heeft Yorom me een aantal kaartspellen laten zien, en ik heb het idee dat dit kaartspel volledig in mijn straatje past. Ik ben zeer benieuwd!

Eervolle vermeldingen?

Kijk, een top 3 is ook maar het puntje van de ijsberg. Ik weet bijna zeker dat ik op Spiel een hoop nieuwe uitgevers ga ontdekken. En laten we eerlijk zijn, ik ga met een budget naar Spiel. Maar daar ga ik me bijna zeker niet aan houden… Dat gezegd hebbende:

• Obscurians. Social Deduction zonder te liegen? Ik ben zeer geintrigeerd!
• Millions of Dollars. De tweede editie, waarbij je elke vorm van “samenwerken” mag toepassen.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat kan je hiervan meenemen?

Het is geen verrassing dat we met 1000 nieuwe titels een hoop verschillende titels voorbij zouden zien komen! Opvallend is dat we allemaal een verschillende smaak hebben, maar dat er toch puntjes overlappen! Tea Garden komt vaak terug (ook bij de mensen achter de schermen!), net als ito, Unconscious Mind en de nieuwe uitbreiding voor Flamme Rouge! Deze Spiel is een uitzonderlijk jaar voor mensen die van trick-takers en grote Eurogames houden, of als je van kleine kaartspellen zoals Mini Dinosaur houdt (waar wij hier een review van hebben)! Voor elk wat wils, dat staat buiten kijf.

Na Spiel gaan wij natuurlijk hard aan de slag om je alles te vertellen over wat we gezien, gespeeld, geproefd en geroken hebben, dus houd onze website alvast goed in de gaten! Wij hebben er in ieder geval veel zin in. Zien we je daar?