Ik probeer altijd goed geïnformeerd te zijn qua bordspellen, en dat betekent dat ik de nieuwtjes goed volg. Ik las zo ook een paar maanden geleden een designer diary van Turnip, en was ontzettend geboeid. Prachtig artwork, lekker bluffen, een klein doosje en een laag prijskaartje? Sign me up! Inmiddels heb ik hem in handen, en heb ik hem eindelijk kunnen spelen – en dat zonder hem eerst uit Amerika te hoeven halen. Maar, wint Turnip het blauwe lintje, of blijkt het toch rot te zijn van binnen? Laten we een kijkje nemen!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Hoe speel je Turnip?

Tijdens een potje Turnip wil je, hou je maar vast, zo veel mogelijk punten scoren. Revolutionair, ik weet het. Maar hoe doe je dat dan? Tijdens je beurt kan je twee dingen doen: kaarten spelen (turnips planten) of iedereen z’n kaarten laten oogsten en kijken wie de ronde wint. Heb jij de hoogste waarde voor je liggen, dan krijg jij alle kaarten die tot dan toe gespeeld zijn als punten. Dat klinkt relatief simpel – hoe zorg je er dan voor dat de speler die de meeste turnips voor zich heeft niet gelijk gaat oogsten? Nou, mensen mogen liegen over hoeveel turnips ze hebben.

Als je turnips plant, mag je er één of twee planten. Plant je er één, dan leg je die open voor je neer. Plant je er twee, dan speel je één van die twee kaarten dicht. Vervolgens zeg je tegen de rest van de tafel hoeveel turnips je voor je hebt liggen – maar dat mag dus ook een leugen zijn. Als iemand je niet gelooft, dan mogen ze je al je kaarten laten omdraaien. Iedereen start daarnaast ook nog eens met dezelfde hand kaarten, dus je zou kunnen uitvogelen wat er voor iemand anders ligt op basis van de kaarten die ze al gespeeld hebben. Maar ja, je legt ook altijd één kaart dicht om als bonuspunten te scoren aan het einde van het spel. Hebben ze daar een twee liggen, of toch de zeven? Het spel is voorbij zodra één speler geen kaarten meer heeft, en dan wint degene met de meeste punten.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat is daar bijzonder aan?

Turnip heeft een interessant kat-en-muis spelletje doordat je mag liegen over de kaarten die je neer mag leggen. Sommige van de mensen met wie ik dit gespeeld heb, zijn heel goed in kaarten tellen; zij waren dus steeds bezig met korte kansberekeningen om uit te vogelen of ze een andere speler hun kaarten open moesten laten gooien, of dat ze toch zelf wat moesten planten. Ik had die ervaring zelf niet zo, maar zij hadden daar veel plezier in. Het moment om een oogst af te kondigen is ook eenzelfde soort spanning, aangezien je ook weer niet te veel wil investeren in iets dat je gaat verliezen. In die zin is je beurt bij Turnip altijd een leuke tempovraag, met meerdere juiste antwoorden.

Normaal gesproken zou ik hier nog een tweede ding beschrijven, maar helaas lukt me dat bij Turnip niet – dit spel werkt niet, op een fundamenteel niveau. Ik probeer normaal gesproken de zonnige kant van het verhaal eerst te belichten, maar er is weinig zon die ik op Turnip neer kan laten dalen. Laten we eens gaan kijken waarom dit spel niet werkt.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Incentives, dear boy

Mijn alarmbellen begonnen te rinkelen toen ik in het regelboekje van Turnip het volgende las: “But why would you lie? Because it’s fun!” Nee, lieve lezers – dit is niet hoe je een spel ontwerpt. “Mag het dan niet leuk zijn, YOROM?!” Tuurlijk wel, maar ‘voor de lol’ kan niet de enige reden zijn dat je iets in een spel stopt – er moet een mechanische reden zijn waarom je een game-actie zou uitvoeren. Dat wil zeggen, je moet door het spel beloond worden voor het uitvoeren van een actie, anders gaan mensen het niet doen. Turnip slaagt er echter niet in om je te belonen voor het vertellen van een leugen. Sterker nog, je loopt alleen maar risico als je liegt!

Mensen mogen je, zoals ik hierboven ook zei, uitdagen als ze denken dat je over je turnip-totaal hebt gelogen. Hebben zij gelijk, dan scoren zij twee punten. Ben je eerlijk geweest, dan scoor jij twee punten. De enige manier voor jou om meer punten te scoren, is dus door nooit te liegen. Soms ga je namelijk iets planten wat onwaarschijnlijk klinkt, en dan zegt een medespeler dat jij je kaarten open moet draaien, en dan scoor je weer twee punten. Kassa! Turnip gaat dus nog een stapje verder; niet alleen slaagt het er niet in om een incentive te creëren om jou te laten liegen, het geeft je juist een incentive om altijd de waarheid te vertellen. Hoe bedoel je, blufspel?!

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Een doel, versus een middel

Oké, maar, wat nou als je wel gelogen hebt, en mensen denken dat jij 66 turnips hebt, terwijl je er maar vier hebt – dat levert je toch wel wat op? Nee dus. Je scoort namelijk je echte turnip-totaal wanneer alles geoogst wordt. Je wordt dus ook niet beloond als je succesvol liegt – dus waarom zou je het dan doen?! Het enige scenario waarin het positief voor je uit kan pakken, is als je doet alsof je minder turnips hebt dan je daadwerkelijk hebt, en dat je daardoor een andere speler inhaalt wanneer zij een oogst afroepen. Dat kan, maar goed – dat heb ik nog niet zien lukken. Spelers roepen namelijk alleen een oogst af als ze vrijwel zeker weten dat zij het hoogste totaal hebben, anders geven ze alleen maar punten weg. Wederom slaat Turnip dus de plank mis.

Vergelijk dit bijvoorbeeld met Sheriff of Nottingham. Daar moet je ook liegen over je kaarten, maar daar is er wel een concrete beloning als je liegt – je scoort veel meer punten als iemand je leugen gelooft. Turnip weet hier geen modus voor te vinden, en dus blijf je achter met een weinig belonend kaartspel waarbij je ‘maar gewoon kaartjes op tafel legt’ totdat iemand anders je dwingt om te open te flippen en je kaarten weg te geven aan iemand anders zodat zij er punten mee kunnen scoren. Leuk man. Dan speel ik liever Uno ofzo, daar gebeurt tenminste wat.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Gameplay: het centrale idee van Turnip werkt niet. Er zit daarboven nog wel een laag gameplay voor mensen die lol hebben in kaarten tellen en wiskundig-optimale zetten doen, maar ik ben dat allerminst. Dit spel is wat mij betreft niet de moeite waard.

Speelbaarheid: je bent snel weer aan de beurt in Turnip, maar ik vraag me sterk af wat dat waard is als je vervolgens eigenlijk niets te doen hebt. Er is geen enkel moment in mijn potjes Turnip geweest waar ik met enthousiasme op terugkijk.

Duurzaamheid: wat kan ik zeggen – mensen wilden de potjes Turnip die we gespeeld hebben niet eens afmaken. Meestal kan ik mensen nog wel overhalen om het af te maken, maar de laatste keer zijn we na twee keer oogsten gestopt. Ik wilde mensen hun tijd niet langer verdoen.

Interactie: er is op papier wel leuke interactie, en zelfs als het liegen niet goed werkt moet je nog steeds wel goed opletten op wat je tegenstanders doen. Je kan niet gewoon solo zitten freewheelen en verwachten dat je punten scoort, je moet echt kijken naar wat er gebeurt.

Handleiding: de handleiding laat wat te wensen over. Ik heb de eerste keer dat ik Turnip speelde over een paar cruciale regels heen gelezen, terwijl je zou denken dat ik inmiddels wel een regelboek kan lezen. Dat, en het feit dat ze tijdens het opschrijven van deze regels niet achter hun oren hebben gekrabd over wat het spel is, baart mij zorgen.

Turnip is, naar mijn mening, zeldzaam slecht. Ik heb gewoon niet vaak een spel gespeeld waarbij tijdens het spelen duidelijk werd dat het centrale idee van het spel niet werkt. De vormgeving van Turnip is prachtig en het idee is best prima, maar die twee feiten worden compleet overrompeld door het feit dat de crux van het spel niet voldoet. Je kunt je huis niet bouwen op een kapotte fundering, en je kan je spel niet uitgeven als het centrale idee niet werkt. Heel erg jammer, aangezien ik dacht de perfecte doelgroep te zijn voor dit spel.

Artikel gaat verder na de afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Een van de eerste dingen die we bij bordspellencafé af hebben gesproken over reviews, is dat we niet ‘gewoon’ negatief gaan zitten doen over bordspellen. Mensen spelen spellen voor verschillende redenen, en dus moeten we niet gaan zitten haten op dingen die andere mensen leuk vinden. Een spel krijgt hier niet ‘gewoon’ een twee omdat wij het niet leuk vinden. Terraforming Mars zou, bijvoorbeeld, van mij persoonlijk een twee krijgen, maar dat zou ik het niet op de website geven; ik vind Terraforming Mars niet leuk, maar Terraforming Mars werkt wel als spel. Turnip heeft echter wel een twee gekregen. Niet omdat ik het niet leuk vond, maar omdat niemand met wie ik het speelde het leuk vond. Dan zijn we niet meer aan het haten, maar zijn we ineens de consumentenbond.

Daar komt bij dat Turnip ook een schoolvoorbeeld is van het feit dat spellen tegenwoordig te mooi zijn. Ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik niet naar dit spel had omgekeken als het “Bluftel!” zou heten en iedereen alleen maar kaartjes met getallen erop had gekregen. De hele aantrekkingskracht van dit spel is de prachtige artwork, en dan zit er ook nog eens een spel onder waarbij je mag liegen! Hiermee heb ik dan weer een nieuwe duit in het zakje gedaan van mijn bewustwordingscampagne omtrent moderne bordspel-esthetiek – alles is mooi, en ze doen het te vaak om slechte gameplay-ideeën te verhullen. Dat gebeurde zowel bij Eila and Something Shiny als bij Turnip.

Wat vind jij?

Wat is het mooiste spel in jouw collectie, en hoe leuk is die gameplay? Heb jij ook wel eens een vervelende ervaring gehad met een spel waar je erg naar uitkeek? Wat is jouw favoriete blufspel? Laat het me weten in de comments!