Nederland heeft niet de meest rijke collectie bordspellenmakers, dus het is altijd goed om een Nederlandse ontwerper te zien met een cool, nieuw idee. The Arena of Baradum, van uitgever Horned Toad Games, doet een poging om een arena brawler te zijn (hoe kan het ook anders met zo’n naam) die makkelijk en snel te spelen is. Pakt The Arena of Baradum een snelle overwinning, of waait het weg onder het gebrek aan eigen gewicht?

Deze review is een beetje anders tot stand gekomen dan normaal, aangezien ik dit keer een uitgever benadert heb terwijl het spel nog niet uit is. The Arena of Baradum staat namelijk nu op crowdfunding (tot en met 17 april), wat betekent dat ik voor de eerste keer iets ga zeggen over een spel dat eigenlijk nog niet bestaat. Neem de onderstaande dingen dus met een kleine korrel zout, aangezien dingen nog kunnen veranderen of doorontwikkeld kunnen worden. Dat gezegd hebbende, laten we gaan kijken naar The Arena of Baradum!

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Hoe werkt The Arena of Baradum?

Vechten in de arena betekent natuurlijk één ding – je slaat elkaar net zo lang tot moes totdat er slechts één winnaar is. In The Arena of Baradum kan dat op twee manieren: je hebt alle andere spelers het spel uit geknikkerd, of je hebt genoeg punten verzameld. Punten verzamel je door de andere spelers succesvol een klap op hun neus te verkopen, of (als je geluk hebt) door een orb op te pakken die een punt heeft. Orbs zijn echter niet altijd positief en klappen op de neus niet altijd succesvol, dus je gaat ook een goede dosis mazzel nodig hebben om als winnaar uit de bus te komen. Maar goed, je hebt natuurlijk ook invloed op hoe dingen voor je uitpakken.

Aan het begin van het spel kiest elke speler een personage, met elk een eigen deck kaarten, special ability en vier stats. Je deck kaarten is nagenoeg uniek (op de miss-kaarten na, maar daar kom ik straks op terug), waardoor elk character ook anders aanvoelt. Tijdens je beurt mag je twee verschillende dingen kiezen van een menukaart met vier opties. Je mag lopen, een kaart pakken, een kaart spelen, of iemand slaan. Drie van die vier acties spreken redelijk voor zich, maar laten we naar combat kijken. Als je naast een andere speler staat, mag je proberen die speler te slaan. Is jouw rol plus je modifier hoger, dan verliest de verdediger een leven en scoor je een punt. En met dit simpele framework ga je vechten totdat er één winnaar uit de bus komt!

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Wat is daar bijzonder aan?

De regels van The Arena of Baradum zijn in ongeveer vijf minuten uitgelegd, waardoor je lekker snel kan spelen. Het was daarom ook een hit op de spellenavond, aangezien mensen makkelijk konden aanschuiven en meedoen. De characters zijn ook redelijk goed gebalanceerd, waardoor ik me ook niet druk hoefde te maken over power level verschillen. Spelers kozen een poppetje dat er cool uit zag, luisterde vijf minuten naar regels en konden gaan. Een unicum in een genre wat normaal gesproken sterk simulationistisch is en daardoor verdrinkt in zijn eigen ambitie. En dan heeft The Arena of Baradum ook nog een oplossing gevonden voor een veelvoorkomend probleem in dit genre.

Veel arena battlers worden uitgegeven met prachtige borden en grote arena’s, maar je wil tijdens het spelen maar op één plek zijn – vlak naast je tegenstander. Dat betekent dat er meestal geen reden is om je in de arena te bewegen zodra je naast je tegenstander uit bent gekomen. De orbs in The Arena of Baradum zijn een goede oplossing voor dat probleem, aangezien het mensen stimuleert om te bewegen. Het lukt soms niet om een tegenstander te slaan, en dus pak je een orb. Daar kan een heel victory point onder zitten, maar ook een bonus die je in combat kan gebruiken (waardoor je ineens wél die tegenstander kan slaan). Ik vind dat veel leuker dan een spel waarbij je de hele tijd naast je tegenstander blijft staan totdat er iemand verliest.

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Cowboys in de arena

Naast die reguliere spelmodus heeft The Arena of Baradum ook nog iets anders, the flagbearer. Dit lijkt qua opzet sterk op Bang! in dat je een publiekelijk karakter hebt die de andere spelers dood willen maken, en een grote groep met verborgen rollen en verhulde motieven. Hierdoor verandert de dynamiek van het spel heel sterk. Spelers vliegen nog steeds links en rechts de arena door, maar nu is het om verschillende spelers een klap op de neus te geven! Het heeft wel een klein stukje extra uitleg nodig (aangezien spelers in eerste instantie niet begrepen waarom je ooit iemand anders dan de flagbearer zou slaan), maar daarna werkt het goed… als je met meer dan vier spelers speelt.

Ik speel de flagbearer modus echter alleen met vijf of zes spelers, aangezien er dan ook een supporter in het spel zit. Zonder de supporter werkt het niet helemaal zoals ik zou willen, aangezien de andere spelers dan niet genoeg incentive hebben om iemand anders dan de flagbearer te slaan totdat het bijna voorbij is. De rogue (een rol die wil dat alle andere spelers uit het spel zijn voordat de flagbearer verslagen wordt) heeft het dan ook extra zwaar, aangezien de andere spelers laser-focused zijn op de flagbearer. Niet mijn favoriet met vier of minder, maar echt top met vijf of zes spelers!

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Spel tegen spel

The Arena of Baradum is natuurlijk niet het enige spel in zijn soort. Je hebt bijvoorbeeld ook Umatched, Sodalis (waar ik afgelopen week een en ander over schreef), en minder bekende spellen zoals Battle of Gods. The Arena of Baradum onderscheidt zich vooral door hoe simpel (en daardoor snel) alles is. Het heeft weinig regels en alle acties zijn snel. Pak een kaart is zo gedaan. Lopen doe je in een seconde. Speel je een kaart? Lees wat erop staat en doe het ding. Vechten? Rol een dobbelsteen en je bent klaar! Het is sneller en directer dan veel andere spellen, terwijl het wel nog steeds die interessante keuzes en grote momenten heeft.

En, om het voor de derde keer over de orbs te hebben; die doen een hoop werk. De orbs zijn de secret sauce waardoor het hele spel soepel loopt. Ze bieden niet áltijd een beloning, waardoor het niet altijd het beste is om ‘gewoon’ een orb op te pakken, maar ze bieden wel vaak genoeg een beloning. Een punt oppakken voelt goed, maar een bonus op een combat roll is ook niet niks. De negatieve effecten zijn niet even goed om te pakken, maar wel heel grappig. Ik kon alleen maar lachen toen ik op 1 HP nog één punt nodig had om te winnen, en in plaats daarvan in een slangenkuil viel. Niet wat ik dacht dat het ging zijn, maar wel heel erg grappig.

Het artikel gaat door na de afbeelding >

De critical misses

Het kan helaas niet alleen maar disco zijn, en zo ook niet voor The Arena of Baradum. Mijn grootste kritiekpunt is de opmaak van de character decks. Elk deck heeft vijf of zes ‘miss’-kaarten, en daarnaast ook unieke kaarten die neerkomen op “ik ben een miss met extra trinket text”. Dat zorgt ervoor dat veel van de combats neerkomen op “Ik ga je slaa- oh, je speelt een miss. Volgende mag”, wat niet lekker voelt. Bij veel spelers is dat helemaal lastig, aangezien het dan ook nog eens extra lang duurt voor je weer aan de beurt bent. Ik zou graag zien dat het aantal ‘miss’-kaarten in je deck afhankelijk is van het aantal spelers, zodat er wat meer vaart in zit.

De vaart is wel ook echt essentieel, aangezien dat is wat The Arena of Baradum anders maakt. Het spel vliegt voorbij met drie of vier mensen, maar kan echt lang aanvoelen zodra je met vijf of zes mensen speelt. Het kan dan al snel voelen alsof er alleen maar miss kaarten gespeeld worden, of dat mensen allemaal ingewikkelde interacties zitten te doen terwijl je alleen maar kan wachten. Een extra stukje curatie (bijvoorbeeld twee orbs, of minder misses) kan hier echter veel werk doen.

En als laatste, het regelboekje. Een groot deel van de regels is duidelijk opgeschreven en helder uitgewerkt, maar ik had moeite om bepaalde details terug te vinden op de plek waar ik ze verwacht. Ik heb me de regels uitgelegd laten krijgen, dus ik wist hoe punten scoren werkte, maar kon dat in eerste instantie niet terugvinden in het boekje. Bij de flagbearer modus kreeg ik de vraag of je rollenkaart openbaar wordt als je dood bent, en dat kon ik ook niet vinden. Dit spel is natuurlijk nog niet af, dus op dít moment geeft het nog niet, maar ik hoop dat er wel nog een laatste keer naar de regels wordt gekeken.

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Gameplay: The Arena of Baradum, op zijn beste momenten, voelt vlug, direct en alsof het vol zit met impact. Dat wordt sterk gedragen door het feit dat alles duidelijk en overzichtelijk is. Dit voelt goed, lekker en direct, mits je niet met te veel spelers speelt.

Speelbaarheid: de wachttijd tussen beurten wordt (voor m’n gevoel) exponentieel langer naarmate je met meer mensen speelt, en sommige beurten voelen wat slapjes als je alleen hebt gelopen en dan een miss-kaart in je mik gedouwd krijgt. Gelukkig wordt dat goed gecompenseerd door beurten waar je coole acties kan spelen en kaarten kan combineren voor interessante combo’s.

Vormgeving: de artwork in The Arena of Baradum is top, en de kaarten zijn lekker duidelijk. De witte rand rondom de artwork voor de character standees is niet de meest aantrekkelijke manier om de artwork te presenteren, maar ik verwacht dat daar nog iets aan gedaan wordt. Hopelijk verdient het spel genoeg om miniatures erbij te krijgen, want daar zou dit spel echt nog verder van opknappen.

Duurzaamheid: we hebben dit spel een flink aantal keer gespeeld ter voorbereiding van deze review, en ik was blij verrast door hoe leuk het bleef. Voor mij is het leuk dat ik steeds een ander personage kan spelen, terwijl andere mensen het juist fijn vonden om heel vaak hetzelfde poppetje te spelen. Ik weet niet of ik dit 100 keer zou spelen, maar goed; dat weet ik over geen enkel spel. Het enige dat ik wél weet, is dat ik dit spel nu nog wel vaker wil spelen.

Handleiding: de handleiding doet grotendeels wat het moet doen, maar er zijn nog wat vragen over randgevallen, gekke interacties en andere details die niet zo duidelijk zijn als ik graag zou willen. Dit spel is natuurlijk nog niet uitgegeven, dus neem dit met een korreltje zout, maar ik hoop desalniettemin dat er nog eens naar de handleiding wordt gekeken.

The Arena of Baradum slaagt in wat het probeert te doen, en levert daarmee een arena combat game af die lekker toegankelijk is. Gameplay is snel en fluïde, waardoor de beurten lekker door blijven gaan. De headliners zijn natuurlijk de personages, die divers en eigen aanvoelen. Een echte aanrader voor mensen die elkaar graag op de neus willen tikken zonder daarbij een regelboek te hoeven lezen ter grootte van de Bosatlas.

Het artikel gaat door na de afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Ik kreeg bij dit spel ook de huidige versies van de characters die je als stretch goals kan unlocken tijdens de Gamefound campagne, maar we hebben die niet getest omdat ze (op dit moment) nog niet standaard zijn inbegrepen. Ik heb ze echter natuurlijk wel doorgekeken, en ze zagen er net zo goed uit als de reguliere characters. Een goed teken, aangezien dat waarschijnlijk betekent dat ze goed doorontwikkeld zijn.

Ik heb ervoor gekozen om dit spel niet te veel te vergelijken met Sodalis, aangezien dat spel (hoe leuk het ook is) niet echt de vleugels kreeg die ik hoopte dat het zou krijgen. Beide spellen zijn echter wel goed in het bedenken wat de rol van mobiliteit zou moeten zijn in je spel, en ik hoop dan ook dat beide spellen nader bekeken worden door mensen die hierna ook een arena battler willen ontwerpen. Bewust zijn van de rol die ruimtelijkheid speelt in je spel is erg belangrijk, en ik vind het bemoedigend om te zien dat twee nieuwe makers dat probleem zo effectief hebben weten op te lossen.

Wat vind jij?

Dit was een beetje een ander soort review voor me, aangezien ik nog niet eerder een spel heb kunnen spelen wat eigenlijk, nou ja… nog niet bestaat. Ik gun het de designer natuurlijk erg dat zijn spel een succes is – ik heb eigenlijk niets liever! Maar tegelijkertijd is het belangrijk dat ik wel eerlijk ben. Ik hoop dan ook sterk dat het voor de lezer duidelijk is dat dit oprecht mijn mening is. Ik ben niet betaald, en het spel gaat na deze review ook weer terug naar de uitgever. Ik ben gewoon een fan die de stoute schoenen aan heeft getrokken op een spellenbeurs, en ik hoop dan ook dat ik dat in deze review duidelijk heb weten maken.

Hopelijk kan je naar aanleiding van deze recensie een geïnformeerde keuze maken over het wel of niet steunen van The Arena of Baradum op Gamefound. Ik heb het gevoel dat ik mijn overwegingen duidelijk heb weten te maken, en hoop dat jullie het spel ook een kans zullen geven. Wij van bordspellencafe.nl zijn in ieder geval fan! Ben jij nu ook benieuwd naar dit spel, en wat is eigenlijk jouw favoriete arena brawler? Laat het ons vooral weten in de comments!