Ik ben dol op trick-taking games, ook wel bekend als slagenspellen. Ik ben er zo dol op dat ik er inmiddels meer dan 50 heb gespeeld! Om dat te vieren, heb ik hier voor jullie de zeven spellen op een rijtje gezet waarvan ik denk dat je ze echt eens moet proberen. Sommige zijn makkelijker te krijgen dan andere, maar ze zijn allemaal de moeite waard. Laten we eens een kijkje nemen naar mijn zeven favoriete slagenspellen!

Ik doe graag de moeite om een genre volledig te leren kennen wanneer ik het idee heb dat ik het leuk vind. Deed ik vroeger ook bij muziek en boeken, en nu dus ook bij bordspellen. Het leuke aan écht de diepte in gaan met trick-taking spellen, is dat er zo veel verschillende zijn. De lijst met spellen lijkt haast wel eindeloos! Daarnaast komen er ook hele interessante spellen uit Japan en Korea, wat voor mij als snob natuurlijk helemaal smullen is. Voordat we naar de spellen gaan kijken, is het misschien wel goed om even zeker te weten waar ik het straks over heb.

Artikel gaat verder onder afbeelding >

Wat zijn trick-takers precies?

Trick-takers zijn kaartspellen waarbij je een hand krijgt, om die vervolgens in verschillende mini-rondes uit te spelen. Elke ronde spelen alle spelers één voor één een kaart, om vervolgens te kijken wie de slag wint. Vaak is dat de speler die de hoogste kaart heeft gespeeld van dezelfde kleur als de eerst gespeelde kaart. Dit doe je totdat alle kaarten gespeeld zijn, en dan scoor je punten! Dit systeem is al eeuwen oud, maar is de laatste jaren weer helemaal teruggekomen door De Crew.

Over de jaren zijn er veel variaties op wat hierboven staat bedacht. Bij sommige spellen heb je troefkleuren (kleuren die heel sterk zijn en automatisch winnen), bij andere moet je volgen (de eerste-gespeelde kleur ook spelen), en soms wil je de slagen helemaal niet winnen. Deze variaties zorgen ervoor dat alle slagenspellen tóch weer anders spelen wanneer je weer een nieuwe probeert. Om je een idee te geven wat er anders is, zal bij elk spel kort uitleggen wat de ‘hook’ is; wat is er bijzonder aan dit spel? Dan krijg je ook de kans om een beetje te proeven aan die verschillende smaakjes tijdens het lezen.

Wat opmerkingen vooraf

Het gaat hier natuurlijk om mijn favorieten, dat spreekt voor zich. Ik heb inmiddels heel veel slagenspellen gespeeld, en heb geleerd dat ik een vrij specifieke smaak heb. Ik hou van veel interactie en duidelijke winnaars. Daarbij wil ik graag spelregels hebben die duidelijk zijn, en niet meer doen dan nodig is. Sommige spellen voelen bijvoorbeeld aan als “hartenjagen, maar dan X”; die vallen al snel af. De spellen die hier over blijven, doen daarom vaak iets speciaals wat ik nergens anders gezien heb.

Ook heb ik geen ’traditionele’ slagenspellen zoals bridge of klaverjassen op deze lijst staan. Ik vond die spellen heel moeilijk te leren, en het is ook lastig om mensen te vinden die ze willen spelen. De spellen op deze lijst hebben lekker duidelijke spelregels en zijn over het algemeen aantrekkelijk vormgegeven, waardoor mensen ze daadwerkelijk met je willen spelen. Ik twijfel er niet aan dat er leuke traditionele slagenspellen zijn, maar het blijkt ook nog eens moeilijk te zijn om daarvoor medespelers te vinden. Dan leken mij de spellen waar ik het dit artikel over ga hebben beter om te delen.

Artikel gaat verder onder afbeelding >

Eervolle vermeldingen

• Maskmen is technisch gezien geen slagenspel, maar is wel heel erg leuk. Het is een shedding game (een spel waarbij je zo snel mogelijk al je kaarten wil spelen) waarbij er geen nummers op de kaarten staan. Door het spelen van slagen bepaal je gaandeweg hoe sterk elke kaart is! Heel erg interessant. Was lang moeilijk te krijgen, maar Oink Games is recent weer begonnen met herdrukken. Misschien dat de lokale spellenwinkel hem nu wél voor je kan bestellen.
• SCOUT, toevallig ook van Oink Games, is een echte topper… maar ook geen slagenspel. Het komt echter wel heel dicht in de buurt! Ik mocht maar één uitzondering maken op deze lijst (de uitzondering zie je straks), maar ik wilde wel nog even benadrukken dat SCOUT top is. Je hebt een hand vol kaarten die je zo snel mogelijk wil uitspelen, met als twist dat je de volgorde van de kaarten niet mag veranderen. Gelukkig hebben ze cijfers op twee kanten, en kan je kaarten van je tegenstander in je hand doen. Hoe ga je dit allemaal handig spelen?
• Dual Clash Poker, grappig genoeg OOK van Oink Games, krijgt een eervolle vermelding omdat de meningen over dit spel sterk verdeeld zijn. Ik vind het heel erg leuk, maar ik lijk een van de weinige te zijn. Je speelt dit in teams van twee. Elke slag kies je tegelijkertijd een kaart, en draai je die open. De hoogste unieke kaart wint de slag. De twist zit hem in dat iedereen elke hand begint met exact dezelfde kaarten, en dat je met elkaar mag overleggen – zolang het andere team het maar kan horen. Hilarisch, al ben ik helaas in de minderheid.

Verder zijn er ook een aantal spellen al op de website besproken! Ben je benieuw naar 12 Chip Trick, Claim, Skull King, Rebel Princess, Inside Job, Tricky Time Crisis of Sail, dan kan je onze opmerkingen daarover teruglezen op de website.

1. 9 Lives (van uitgever Allplay)

9 Lives heeft twee ‘hooks’: je kan bij iedereen zien welke kleur kaart ze in hun hand hebben (maar niet de waarde), en de winnaar van de slag moet een van de kaarten die door een tegenstander gespeeld is op hand nemen. Aan het begin van een hand moet je eerst wedden hoeveel slagen je denkt te gaan winnen deze ronde. Die weddenschap maak je door je kat langs een kleedje te leggen en daarmee die weddenschap te “reserveren”. Haal je je weddenschap, dan scoor je 2 of 4 punten (afhankelijk van de weddenschap). Zit je ernaast, dan verlies je een punt voor elke slag die je ernaast zat. Het spel is voorbij zodra iemand 9 punten heeft, of zodra er vier handen gespeeld zijn (waarna de hoogste score wint).

Het unieke aan 9 Lives is dat je een verrassende hoeveelheid controle hebt over hoe de hand verloopt. Je ziet bij je tegenstanders welke kleuren ze hebben, en het is ook redelijk makkelijk om bij te houden welke kaarten er al zijn gespeeld. Daardoor is het al snel mogelijk om een plan te formuleren terwijl je de hand speelt, ook als je daar (zoals ik) normaliter niet zo goed in bent. Het is relatief snel duidelijk welke kaarten op welk moment goed zijn, waardoor ook nieuwe spelers de ‘flow’ van het spel al snel doorkrijgen. Plus, ook niet onbelangrijk, het is ook heel grappig om iemand te naaien door je dikke houten kat precies zo neer te leggen dat er geen redelijke weddenschap te maken is. Altijd leuk.

2. Brian Boru (van uitgever Osprey Games)

Brian Boru is lastig te vergelijken met andere trick-takers, omdat het eigenlijk een area control spel is. Tijdens het spelen kijk je naar een grote kaart van Ierland, en ga je proberen daar schijfjes in jouw kleur op te krijgen. Dat doe je door slagen te winnen – hoera! Dat gezegd hebbende, zijn er een hoop andere dingen aan de hand bij Brian Boru. Elke kaart doet namelijk twee dingen – iets als je de slag wint, en iets als je de slag verliest. Spelers zijn niet verplicht om de eerst gespeelde kleur te volgen, dus dat betekent dat je veel controle hebt over hoe je hand verloopt. Ga je proberen dorpen te stichten, te trouwen, een kathedraal te bouwen of toch vikingen te verjagen?

Het duurde de eerste keer dat ik Brian Boru speelde een paar handen voor ik doorhad wat er nou precies aan de hand was in dit spel, maar na een heel potje gespeeld te hebben had ik gelijk zin in meer. De alternatieve acties die je kan doen (vikingen verjagen, kathedralen bouwen en trouwen) zijn allemaal alternatieve manieren om invloed te krijgen over het bord, maar in eerste instantie lijkt dat niet zo. De kunst zit hem dus in goed inschatten op welke plekken je moet investeren, hoe je de kaarten die je hebt daar het beste voor kan gebruiken, en hoe je de voordelen die je daar uitkrijgt het beste om kan zetten in aanwezigheid op het bord. Heel erg interessant, maar niet voor iedereen weggelegd. Ik was in eerste instantie heel erg sceptisch over Brian Boru, maar het smaakt inmiddels echt naar meer.

3. Gorus Maximus (van uitgever Bottom Up Games)

Een vriend van mij wilde een paar jaar geleden heel graag Gorus Maximus proberen toen we naar Spiel gingen. Ik was heel sceptisch, aangezien cartoon hyperviolence normaal gesproken niet mijn ding is, maar tijdens het spelen is die mening helemaal bijgedraaid. Gorus Maximus is een trick-taking spel over vechten in een Romeinse arena. Tijdens het spelen van een slag probeer je bepaalde kaarten te winnen, aangezien daar punten op staan – ooooh! Maar goed, hoe doe je dat dan? Kaartjes spelen, natuurlijk, maar Gorus Maximus heeft een cool systeem waarmee je de troefkleur tijdens de slag kan veranderen. Je mag namelijk een kaart van de gevraagde kleur spelen, of een kaart met dezelfde waarde als de laatst gespeelde kaart! Doe je dat, dan verander je de troefkleur en zorg je ervoor dat andere spelers nog steeds de gevraagde kleur moeten spelen. Het spel is voorbij zodra iemand twee handen heeft gewonnen.

Kijk, ik vind het erg leuk als ik mensen een hak kan zetten tijdens een spel. Er zitten een aantal kaarten met minpunten erop in Gorus Maximus, en het is altijd zó grappig om er als hele tafel voor te zorgen dat die allemaal bij dezelfde speler terecht komen. Daarnaast is het systeem waarmee de troefkleur kan veranderen heel interessant en zorgt het ervoor dat je elke slag weer opnieuw naar je kaarten moet kijken – iets waar ik veel waarde aan hecht. De kers op de taart is de artwork, daardoor is het snel duidelijk dat het spel zichzelf niet zo serieus neemt. De artwork doet, op een gekke manier, een hoop werk om ervoor te zorgen dat spelers begrijpen wat het spel van ze verwacht. Dit is een gevecht in een arena, en het is de bedoeling dat je elkaar in de halsslagader gaat bijten. Love it, sterk aangeraden. Als je lief vraagt bij je spellenwinkel, is er een kansje dat ze hem nog voor je kunnen bestellen.

Mocht je de artstyle van Gorus Maximus echt niet trekken, dan heeft de uitgever ook Sea Change voor je. Zelfde spel, maar dan zonder bloed.

4. Joraku (van uitgever Moaideas)

Joraku is, net als Brian Boru, een trick-taking spel waarbij je ook naar een bord kijkt. Dat bord is verdeeld in zeven gebieden, en je ziet dat elk gebied aan het einde van elke hand punten scoort. Die punten kan jij scoren door de meeste soldaatjes in zo’n gebied te hebben aan het einde van het spel. Wacht, soldaatjes? Gaan we hier vechten? Zeker weten! Elke kaart die je in een slag speelt, doet twee dingen: de slag proberen te winnen, en dingen op het bord beïnvloeden. Je kan, als je een kaart hebt gespeeld, kiezen om soldaatjes op het bord te zetten of om soldaatjes die al op het bord staan te verplaatsen. Daarnaast heb je ook een Daimyo poppetje op het bord staan, en die kan je ook gebruiken om soldaatjes van je tegenstander te verslaan. Degene met de meeste punten aan het einde van drie handen, wint het spel!

Ik was heel erg onder de indruk van Joraku toen ik het de eerste keer speelde, en dat is nog steeds zo. Allereerst omdat je een goede balans moet weten te halen tussen punten winnen op het bord, en punten winnen tijdens de slagen. Ik dacht de eerste keer dat de meeste punten op het bord te halen vielen, maar uiteindelijk won de speler die óók tijdens de slagen goed bezig is geweest om daar punten te scoren. Daarnaast verandert de waarde van je kaarten tijdens een ronde, wat ik erg waardeer. Een 1 is in eerste instantie misschien niet heel sterk, totdat je tegenstander daar gaat staan; dan wordt het ineens de beste kaart in je hand! Joraku stelt een hoop coole vragen aan je, en je ziet dat de antwoorden daarop meegroeien met het spel. Echt een aanrader!

5. Tournament at Avalon (van uitgever WizKids)

Ik heb me dit de eerste keer laten pitchen als “Cosmic Encounter, maar dan is het een slagenspel” en ik was gelijk verkocht. Je hebt maar één doel – zo min mogelijk schade nemen. Elke kaart die je in een slag scoort, doet je schade. Je wilt dus zo min mogelijk kaarten moeten pakken. Oké, so far so simple. Tournament at Avalon neemt dit simpele concept en giet daar een hele hoop nonsens overheen. Alle spelers krijgen een eigen player power (gebaseerd op figuren uit de Arthur legendes) die sterker wordt wanneer ze veel schade hebben genomen. Spelers kunnen ineens uit een slag verdwijnen, of krijgen shame damage als ze niet mee kunnen doen in een slag. Er zijn kaarten die vijf keer zo veel schade doen als normaal. Spelers krijgen (a la Mario Kart) tijdelijke power-ups wanneer ze achter lopen. Het resultaat is een slagenspel dat aanvoelt als een bokswedstrijd op de clownsacademie, en ik krijg er geen genoeg van.

Dit spel is altijd zó grappig. Je kan in slagenspellen waarbij je minpunten scoort als tafel samenwerken om mensen die minpunten te ‘voeden’, en dit spel geeft je alle middelen om dat met kruiwagens tegelijk te doen. De player powers klinken allemaal alsof ze veel te sterk zijn, maar daardoor zijn ze dus allemaal gelijk; als alles broken is dan is uiteindelijk niks broken. De tijdelijke power-ups doen hele wilde en vaak grappige dingen, en zelfs na tien keer spelen wordt ik toch nog verrast door de dingen die uit dat deck komen. Deze trick-taker is voor mensen die een kaartje willen leggen en hoofdpijn willen van het lachen. Er zit een kaart in genaamd The Plague. Die geef je aan een speler, en vervolgens zijn alle kaarten die ze spelen veel minder goed. Ik dacht dat deze speler alles ging verliezen, maar vervolgens trok hij genoeg dingen uit zijn hoge hoed om, met behulp van The Plague, de hand compleet te winnen. Ik heb zelden zulke absurde dingen gezien als tijdens dit spel, en ik hou ervan.

Er is ook een andere versie van dit spel, Tournament at Camelot. Ik vind Avalon de betere van de twee, omdat de regels zijn aangescherpt en er veel gekkere effecten in Tournament at Avalon zitten. Als je één van de twee spellen koopt, koop dan Avalon. Als je ze beide koopt, speel dan met de Avalon regels en schudt gewoon de player characters en Godsend kaarten bij elkaar. Daar heb ik tot nu toe het meeste plezier van gehad.

6. Tichu (van uitgever Abacus Spiele)

Tichu ziet eruit als een spel dat al honderden jaren bestaat, maar komt eigenlijk gewoon uit 1991. Tichu is gebaseerd op een traditioneel Chinees kaartspel, met een paar kleine variaties om ervoor te zorgen dat de originele bedenker uit 1500 ofzo niet uit zijn graf opstaat en Abacus Spiele om z’n oren slaat met een rechtzaak. Tichu is toevallig ook mijn favoriete kaartspel. Niet alleen mijn favoriete trick-taker, categorisch mijn favoriete kaartspel. Het staat in mijn top 10 spellen ooit. En dat terwijl het technisch gezien geen trick-taker is.

Je speelt bij Tichu in twee teams, en je probeert ervoor te zorgen dat beide leden van je team alle kaarten in hun hand gespeeld hebben voordat het andere team helemaal uit is. Tijdens je beurt mag je een of meerdere kaarten spelen (Tichu heeft wat gekke ‘melds’ die je mag spelen, maar laten we daar niet te veel bij stilstaan). Alle andere spelers mogen dan proberen om een betere combinatie te spelen dan degene die ervoor is gespeeld. Lukt dat, dan begint het rondje opnieuw en mag iedereen weer spelen. Speelt niemand een betere set kaarten, dan pakt degene die de beste set gespeeld heeft de kaarten en mag diegene opnieuw openen. Voeg hier vier kaarten aan toe met unieke powers, supersterke ‘bommen’, een wedsysteem en teamwork waarbij je niet mag overleggen, en dan heb je Tichu.

Het leuke aan Tichu is dat je niet ‘gewoon’ probeert om alle slagen die gespeeld worden te scoren, je bent op zoek naar specifieke kaarten. Koningen en 10en zijn elk tien punten waard, en boeren zijn vijf punten waard. Het feit dat bepaalde kaarten dus belangrijker zijn dan andere kaarten, zorgt ervoor dat je goed moet opletten tijdens het spelen. Je begint elke hand ook door elke andere speler een kaart te geven, en ik kan echt smullen van het stukje communicatie wat je kan doen met die éne kaart die je aan je medespeler mag geven. En de bommen! Je hebt twee kaartcombinaties (four of a kind en een straat van 5+ kaarten in dezelfde kleur) die je mag spelen wanneer je wilt – dus ook buiten je beurt. Bommen winnen automatisch de slag en zijn daardoor heel sterk… behalve dat je tegenstander ook een sterkere bom kan hebben! Er zijn heel veel subtiele dingen aan Tichu die het veel dieper maken dan het in eerste instantie lijkt, en ik zou dit spel wel elke dag kunnen spelen.

Plus, als je goed zoekt dan zijn er ook Tichu spellen beschikbaar die niet lelijk zijn. Ik heb deze bijvoorbeeld uit Frankrijk geïmporteerd en ben er heel erg blij mee. Je hóéft dus niet perse met een lelijk spel te spelen.

7. Yokai Septet (van uitgever Ninja Star Games)

Net als Tichu is ook Yokai Septet een trick-taker die je in teams speelt. Septet betekent “zevental”, en je gaat tijdens het spelen merken dat het getal zeven overal terugkomt. Hoeveel kleuren zitten er in het deck? Zeven! Hoeveel zevens zitten er in het deck? Zeven! Hoeveel kaarten heeft elke kleur? Zeven! Je speelt slagen zoals in de introductie beschreven staat totdat één van de twee teams óf vier van de zeven zevens in diens scorestapel heeft liggen, óf totdat een team zeven slagen heeft gewonnen zonder dat ze vier zevens hebben weten te pakken. Dat doe je tot dat een team, jawel, TIEN punten heeft (geef maar toe, je dacht dat ik zeven ging zeggen).

Waarom is dit leuk? Nou, Yokai Septet is rete-spannend. Het deck bij Yokai Septet is uniek, aangezien de hoogste en laagste waarde van alle kaarten verschillend zijn. De eerste kleur loopt van 1 tot 7, die daarna van 2 tot 8, helemaal tot een kleur die van 7 tot 13 loopt. Dat betekent dat de rol die de zevens in elke kleur heeft steeds anders is. Daarnaast mag je (net als in Tichu) niet met elkaar overleggen – behalve dat je elkaar drie kaarten doorgeeft. Dat is ook weer heel spannend, aangezien je moet proberen te ontcijferen wat voor hand je medespeler heeft aan de hand van slechts drie kaartjes. Smullen!

De spanning bij Yokai Septet komt vooral doordat het een trick-taker is met hele kleine marges. Ik heb wel eens handen gezien waarbij het al voorbij terwijl er maar twee zevens gescoord waren, bijvoorbeeld. Je hebt niet heel veel tijd om best veel gedaan te krijgen, en daar hou ik van. Dit spel heeft veel gemeen met Tichu, maar heeft ook zijn eigen spanning en charme. Als Tichu de Formule 1 is, dan is Yokai Septet racen op de kartbaan. Vergelijkbaar in de basis, maar Tichu is veel serieuzer. Je mag bij Yokai Septet nog gewoon plezier hebben, ook al heb je continue het gevoel dat het allemaal misgaat.

Yokai Septet is op dit moment nergens te krijgen, maar er is deze zomer wel een Kickstarter voor een nieuwe druk.

Artikel gaat verder onder afbeelding >

Wat ik verder nog kwijt wil

Dit is maar een greep uit de slagenspellen die ik inmiddels allemaal gespeeld heb. Ik heb op Boardgamegeek een ranglijstje gemaakt met alle slagenspellen die ik tot dan toe gespeeld had (al heb ik er inmiddels meer gespeeld die daar niet in staan). Neem daar vooral een kijkje als je benieuwd bent naar mijn mening over een specifiek spel!

Ik heb op dit moment nog twee trick-takers op de plank liggen om te proberen: Trick of Fixer en Mad. Die zijn beide recent binnengekomen en heb ik dus nog niet kunnen proberen. Ik wacht ook nog in spanning op drie trick-takers die ik elk moment van Kickstarter kan ontvangen, namelijk Arcs, Haggis en TRICKTAKERs. Ik ga ook gegarandeerd een review over Arcs schrijven zodra ik de kans heb gehad om dat spel goed te doorgronden. Haggis is me ook meermaals hartelijk aangeraden (omdat het schijnbaar een soort twee speler versie van Tichu is), dus daar ben ik ook zeer benieuwd naar.

Wat vind jij?

Wat is jouw favoriete kaartspel? Deed je net zoals ik altijd kaartspelletjes op de camping, en wat was daar jouw favoriete? Heb jij nog trick-takers liggen waarvan je denkt dat het hoog tijd is dat ik die ga proberen? Laat hieronder een comment achter, en dan laat ik je weten wat ik vind!